حکایت آن تراول ۵۰ هزار تومانی

دیروز عصر مجلس ختم برادر رئیسمان بودیم . 

اینجور وقتها آدم به مرگ بیشتر فکر می کند البته خیلی موقتی 

از مسجد که بیرون آمدیم همه چیز تمام شد 

یادم رفت از عابر بانک پول بگیرم . مهربان رفته بود خانه پدرش .  

زنگ زدم که برگشتنی برایم پول بگیرد . 

تمام دیشب وقتی داشتم پست های تاپ ۱۰ را می خواندم مدام چشمم می افتاد به پول ها  

یک تراول پنجاه تومانی و چهار تا ده هزاری و دو تا پنج هزار تومانی ... 

روی تراول پنجاهی نوشته بود بانک ملی شعبه شهرک صنعتی البرز . 

دوشنبه شب که داشتم با محسن باقرلو مصاحبه می کردم در جواب یکی از سوالات گفت که علت اینکه دیگر مثل قبل دل به نوشتن نمی دهد و دلی نمی نویسد تغییر است . 

یعنی اینکه می تواند مثل کرگدن پرشین بلاگ دلی بنویسد ولی به خاطر تغییراتی که طی این ده سال وبلاگ نویسی در او ایجاد شده نمی خواهد که آنطور بنویسد .  

یعنی احساس نیاز نمی کند 

دوست هم ندارد . 

برایم جالب بود این تغییرات  

و از آن جالب تر اینکه این واقعیت را کشف کردم که خود من هم ممکن است یکروزی دلم نخواهد انقدر وقت و انرژی برای وبلاگ بگذارم  . 

چشمم مدام می افتاد به تراول پنجاه هزاری و نوشته رویش  

بانک ملی شعبه شهرک صنعتی البرز 

توی گوکل سرچ کردم و فهمیدم این شهرک صنعتی توی قزوین واقع شده است 

یکهو یادم افتاد که خودم هم چند بار رفته ام آنجا برای سرویس چند تا ماشین . 

یکی از موضوعات انشاء دوران دبستان و راهنمایی همین بود یا چیزی شبیه همین 

اینکه یک میز چوبی را نگاه کنیم و داستانش را تصور کنیم  

که مثلا درختی بوده است توی جنگل های شمال 

و یکروز با تبر قطعش کرده اند و توی کارخانه چوب بری به الوار تبدیل شده و توی دکان نجاری به چوب و با رنده و اره به جانش افتاده اند و با میخ و چسب به هم سوارش کرده اند و لاک و الکل و رنگ خورده و حالا شده یک میز چوبی قشنگ در خدمت ما  

داشتم به این تراول پنجاه تومانی فکر می کردم 

به داستان قبل از تراول شدنش کاری ندارم 

که مثلا از فلان جنگل توی برزیل آمده و کاغذ شده و رفته بانک مر.کزی رویش عکس تراول چاپ  

کرده اند و فلان کارمند با ماشین حمل پول و کلاش به دست آن را تحویل بانک ملی شعبه شهرک صنعتی البرز داده است . 

داشتم به آدم هایی که ممکن است این تراول به دستشان رسیده فکر می کردم .  

هم به آدمها و هم به داستان هایشان

چطور این تکه کاغذ از قزوین تا اینجا آمده است ؟ 

مثلا زن جوانی که توی یکی از کارخانه های شهرک کار می کند و این پنجاهی جزء چهارصد هزارتومن حقوق ماه قبلش بوده و وقتی آمده به دیدن مادر پیرش که توی شهرک ما زندگی  

می کند این پنجاهی را داده به پیرزن و پیرزن هم رفته است بانک و قسط وام مسکنش را داده  

شاید هم این تراول در بین دسته تراول چک های صاحب همان کارخانه باشد که وقتی داشته با لکسوزش به تهران بر می گشته توی پمپ بنزین سر شهرک ٬ آن را به مامور جایگاه داده و صاحب پمپ بنزین صبح فردا رفته است توی بانک شهرک ما و ریخته به حسابش . 

شاید مال یک دانشجویی باشد که با دوستانش رفته توی سلف دانشگاه  قزوین و به مسئول سلف که برادرش کارگر شهرک صنعتی است تراول صدی داده و پنجاه و خورده ای پس گرفته است .  

شاید هم مال یک زن آنجوری باشد که از آن کارهای آنجوری می کنند و پول می گیرند . شاید یکی از همین همسایه های خودمان باشد که حیطه کاری اش خارج از شهرک ماست و تلفن  

می زنند  به او و می رود اینور و انور از ترس آبرو و یکی از مهندسان شهرک صنعتی که هنوز زن نگرفته و شاید هم گرفته ولی به زنش خیانت می کند وقتی کارشان تمام شده این تراول را گذاشته کف دستش . البته من نرخ بازار دستم نیست ولی فکر می کنم بیشتر از یک تراول باید داده باشد به همسایه ناجور ما ... 

بگذریم ... توی همین افکار بودم که دیدم اصلا حس نوشتن چنین پستی را ندارم  

به جای فکر کردن به اینکه این پول دست کی بوده و چطور به دست من رسیده ترجیح دادم فکر کنم به این که این تراول پنجاهی را چطور باید خرج کنم ؟ 

بدهمش به امیر که برایم از بازار کولیس خریده ۵۵ هزار تومان ؟

یا به حمید که از بندر برایم آن امانتی را خریده ۹۰ هزار تومان ؟ 

یا بدهمش برای صافکاری سالی جانم که از دو هفته قبل که جلویش را کوبیدم به وانت حمل تخم مرغ و سپر و چراغش خرد شدند ٬ مثل آدمهای چپول و سبیل کج نگاهم می کند ؟ 

یا شاید نگهش دارم برای پول بنزین سالی جان ؟ 

یا اصلا بدهمش به مهربان در عوض خرید پارچه روبالشی ها ؟ 

شاید هم نگهش دارم برای قسط ۱۵۶ هزارتومنی خود سالی ؟ 

یا قرضم به نرگس ؟  

یا اصلا خرید مایحتاج خانه ؟ 

به نظرم این فکرهای دومی خیلی واجب تر از آن تخیلات اولیه باشد . 

نمی دانم شاید من هم دارم تغییر می کنم .