می خوام سالاد درست کنم

نزدیک  سمینار مهربان است و سمینارهای مهربان عین ماراتن می مانند و مسلما کیلومترهای آخر یک ماراتن نفسگیر تر و دشوار است . 

خودخواهی محض است حالا که مهربان تا دیروقت سرکار می ماند و قرار است یک هفته ای هم برود ماموریت ٬ من به جای نوشتن از دلتنگی و تنهایی و عشقولانگی به فکر شکمم باشم .  اینطور نیست ؟ 

اما چه راه چاره ؟ آدم بدون زن نمی میرد ولی بدون غذا قطعا سقط می شود . 

بنده خودم ۲۸ سال بی همسری را چشیده ام ولی بدون غذا یحتمل ۲۸ ساعت هم نمی کشم . 

یکسال تمام ظهرها٬ غذای شرکت را می خوردم و معده ام رسما شهید شد . یک مقدار آرسنیک برنجشان زیادی بود و هر روز بلا استثناء دل و روده ام می آمد توی دهنم . 

مهربان بزرگوارانه مسئولیت پختن ناهار را قبول کرد . خب برای یک خانم خانه دار این امری طبیعی است اما برای یک خانم شاغل انصافا کار سختیست . این را وقتی بهتر متوجه می شوید که خودتان عین جنازه٬ دراز به دراز افتاده باشید پای تلوزیون و همسرتان که از شما دیرتر به خانه برگشته و محتملا خسته تر هم هست توی آشپزخانه مشغول آشپزی باشد .  

به هر حال انصافا دم مهربان گرم که روی قولش ایستاد و طی دو سال گذشته بنده هر روز موقع ناهار غذای سالم و خانگی تناول کردم .

دیشب که مهربان دیرتر از معمول به خانه برگشت و جای شما خالی داشتیم شام میل می کردیم یکجور که انگار شرمنده باشد گفت که یک فکری برای غذای این دو هفته بکن چون واقعا وقت و توان غذا پختن ندارم . من هم نشستم و فکر کردم که چکار باید بکنم . 

اول از همه گفتم جهنم و ضرر . دو هفته غذای شرکت به جایی مان بر نمی خورد . اما همینکه یاد برنج هندی و روغن اشباع نباتی روی غذاها افتادم احساس کردم که دل و روده به سمت حلقم خیز برداشتند و یاد درد و اذیتش که افتادم پشیمان شدم . 

فکر اینکه از بیرون غذا بگیرم هم به ذهنم خطور کرد ولی یاد آن مسمویت غذایی پارسال افتادم که یکروز ظهر که ناهارم را جا گذاشته بودم و مجبور شدم ساندویچ بیرون بخورم دچارش شدم و دور از جانتان تا در دورازه جهنم رفتیم و برگشتیم .  

حتی به این فکر افتادم که این چند وقت که مهربان نیست یک خانم خوش بر و رو که دستپخت خوبی هم دارد تشریف بیاورد منزل ما و برایمان آشپزی کند ( فقط آشپزی ها ) ولی نمی دانم چرا مهربان قبول نکرد . به هر حال فقط یک راه باقی مانده بود و آن هم این بود که خودمان آستین را بالا بزنیم و دست به کار شویم و غذا بپزیم . 

اینطوری هم ناهار فردایمان ردیف می شد و هم مهربان که از کار بر می گردد شاد می شود . 

اینها را به مهربان گفتیم و او هم حسابی استقبال کرد . تازه پیشنهاد داد که هر شب عکس غذای مربوطه را هم بگیریم و بگذاریم توی وبلاگ تا جهانیان هم مستفیض شوند .

آن موقع ما داغ بودیم و جوگیر و حالیمان نبود چی داریم می گوییم .  آخه آدمی که اوج هنر آشپزیش املت با رب است دو هفته تمام چه غلطی می خواهد بکند انصافا ؟  

سرتان را درد نیاورم ٬ از صبح تا حالا فکرم مشغول اینست که شب که به خانه می روم چی بخرم و چی بپزم خواهر ؟ انصافا کار این خانم های شاغل خیلی سخت است ها ...  

اما بعد با خودم گفتم توانایی ما مردها سقف و انتها ندارد  و اگر لازم باشد می توانیم خوشمزه ترین غذاها رو بپزیم . تازه اینترنت هم هست و دوستان هم کمک می کنند . پس برو که رفتیم ...

عجالتا تصمیم گرفتیم امشب را سالاد الویه درست کنیم که آسان است .  

عکسش را هم می گذاریم ببینید یکوقت فکر نکنید خالی می بندم .  

شما هم اگر غذای ساده ای سراغ دارید که بشود سریع پخت و یک آشپز مبتدی از پس پختنش بر می آید پیشنهاد بفرمایید تا ما بپزیم . 

+ نام پست از یک تبلیغ تلوزیونی قدیمی سس مایونز اقتباس شده است .