هر روز ٬ دو تا برگ سبز برای دل خودم

-

قبلا هم گفته بودم که بعضی خالی ها چقدر اذیتم می کنند و اعتماد به نفسم را می گیرند 

مثل کیف پول خالی 

مثل عابر بانک خالی 

مثل باک بنزین خالی 

یکی از همین شبهای بهار بود و تمام راه شرکت تا خانه را با باک بنزین خالی برگشتم .  

چراغ قرمز بنزین روشن بود و مدام روی اعصابم راه می رفت  

اول یک باد شدید وزید و بعد هم چند بار آسمان روشن و خاموش شد از آسمان غرمبه 

و بعد هم نم نم باران روی شیشه 

پیچیدم توی پمپ بنزین و باک را پر کردم  

دست کردم توی کیف پولم که یکهو جلوی چشمم ظاهر شد  

نمی توانم احساسم را بیان کنم 

این بچه یکجور عجیبی بود 

موهای بلند بوری داشت که عین کارتون های ژاپنی یکی از چشمهایش را مخفی کرده بود 

چشم های درشت آبی رنگ 

و قد کوتاه 

نمی دانم شاید هشت - نه ساله بود 

هیچ حرفی نزد و فقط نگاهم کرد 

از این ادا و اصول های بچه گداها را نداشت که لب و لوچه شان را آویزان می کنند و افه گریه به خودشان می گیرند . 

چند برگ فال حافظ توی دستش بود که زیر باران مچاله شده بودند و پسرک هم با شلختگی تمام گرفته بودشان توی دست های کوچکش 

نمی دانم این بچه چه داشت که آنی یک چیز توی دلم فرو ریخت . 

ماشین پشتی بوق می زد و من هم مات و مبهوت نگاهش می کردم 

گفتم دنبالم بیا  

کمی جلو رفتم و پسرک دوید دنبال ماشین 

راه کامل باز نشده بود که ماشین پشتی رد بشود و دوباره بوق زد 

و من دوباره جلوتر رفتم و پسرک دوباره دوید  

و این اتفاق دو بار دیگر تکرار شد  

توی آینه سایه اش را می دیدم که انگار نا امید شده باشد  

ترمز که زدم نور چراغ قرمز افتاد توی صورتش و دیدم که لبخند می زد  

شیشه را پایین دادم و نگاهش کردم  

چقدر دلم می خواست عکسی از او بگیرم ولی خجالت می کشیدم 

پرسیدم : دونه ای چند ؟ 

گفت : پانصد 

یک هزاری دادم و دیدم که جیبهایش را برای دادن باقی پول می گردد 

گفتم : دو تا می خوام 

عین برگه های پاسور بازشان کرد و دستش را آورد توی ماشین تا بردارم 

پرسیدم : اسمت چیه ؟ 

گفت : میلاد   

گفتم : میلاد ! خودت دو تا فال بهم بده 

دو تا فال درآورد و گذاشت توی دستم و دوید زیر سقف پمپ بنزین تا بیشتر خیس نشود 

ولی من انگار یک چیزی را پیشش جا گذاشتم و تمام راه تا خانه را من و آسمان با هم باریدیم . 

درست عین بچه ها که موقع غذا خوردن ٬ ته دیگ را نگه می دارند آخر سر بخورند شده ام 

دو تا فالی که از میلاد گرفته ام عین دو برگه کاغذ مقدس نگه داشته ام و بازشان نمی کنم 

باور کنید یک چیز عجیبی توی این اتفاق بود که نه می فهمم چیست و نه می توانم شرحش کنم 

انگار نقشه گنج تویش باشد 

یا چند ورد جادویی 

همانقدر عزیز و با ارزش هستند   

شاید همه اینها تصورات اغراق آمیز و احساساتی من باشند ولی فکر می کنم اتفاق آن شب یک حادثه فراتر از معمول بوده و یکروزی بالاخره معنایش را بفهمم . 

یادم نیست کدام پست آنی دالتون بود . خیلی کوتاه و ساده و در یک خط نوشته بود : 

اینجا را ببینید ... 

با بی تفاوتی روی لینک کلیک کردم .  

و بعد هم آلبوم عکس بچه ها را ورق زدم 

اتفاقا آن شب هم باران می آمد و بغض من هم ترکید . 

می ترسیدم کاری را شروع کنم که نتوانم تا آخرش ادامه بدهم . 

اما همین که عکسش را دیدم شناختمش 

فهمیدم که این پسر خودم است 

اسمش حمزه بود و چشمهای شیطانی داشت 

داشت توی عکس می خندید 

یکجوری که انگار او هم مرا شناخته است . 

۱۱ ساله و ساکن کرمانشاه 

پدرش ام اس دارد و زمینگیر است . 

فوق العاده باهوش است و زرنگ 

معدل پارسالش ۱۹ بود و ترم قبل هم ۵/۱۸ شده است  

هیچ کاری نداشت 

با چند کلیک ٬ حمزه پسر من شد  

و حالا یکسال است که من بابای حمزه شده ام 

سه ماه بعد یکبار دیگر رفتم و از توی عکس ها یک دختر برای خودم انتخاب کردم 

اسمش مهستی است و ساکن ارومیه و فوق العاده خوشگل 

پدرش فوت کرده و با مادرش که ناشنواست توی خانه خاله اش زندگی می کند  

معدلش هم عالی بود . 

چند روز پیش توی شرکت که بودم بسته ای پستی به دستم رسید  

شامل یک تقویم ٬ یک مجله و یک سی دی از بنیاد کودک 

حمزه و مهستی برایم فیلم فرستاده بودند  

تبریک عید نوروز و تشکر  

کاش می شد برایتان بگویم حس آن ثانیه ها را 

که مهستی  توی مانتو و مقنعه مدرسه 

و حمزه کنار اعضای خانواده  بلبل زبانی می کردند 

اشک می ریختم و خدا را شکر می کردم به خاطر این شانس و فرصتی که به من داده است . 

وقتی کفیل حمزه و مهستی شدم با خودم عهد کردم که این ماجرا رازی باشد بین من و خدا 

جز مهربان که می دانست به آبجی نرگس و کورش و هاله هم گفتم . 

به مهربانی خدا قسم در تمام این یکسال هزار بار وسوسه شدم تا برای شما بگویم چه احساس شیرینی است قسمت کردن یک کلوچه با یک کودک مستعد آنسوی کشورمان 

و چقدر کیف می دهد روز اول ماه وقتی دین خودت را به آنها ادا می کنی  

و بگویم خدا چقدر برکت داده است به زندگی من از وقتی بابای حمزه و مهستی شده ام 

و چقدر دوست دارم یکروز یواشکی بروم و ببینم وقتی مادر حمزه یا مهستی کارتش را توی عابر بانک می کند و پول تویش هست چه حسی دارند . 

اما می ترسیدم که بگذاریدش به حساب فخر فروشی و تظاهر 

کار خیر اگر ذره ای ریا تویش باشد دیگر خیر نیست  

اما امشب دلم را به دریا زدم . 

مثل شرکت های هرمی که یک نفر چندین و چند زیرشاخه دارد و درصدی از پول آنها به سرگروهشان می رسد من مطمئنم که درصدی از ثواب این کار من هم به آنی دالتون خواهد رسید که بنیاد کودک را به من شناساند . 

و حالا اگر از بین کسانی که این مطلب را می خوانند هم کسی با دیدن عکس بچه ها دلش بلرزد و یا علی بگوید و فقط روزی هزار تومانش را بگذارد برای تربیت و تحصیل بچه های هموطنش 

مطمئنم ثوابی هم به نام من نوشته خواهد شد . 

من با پول دادن به آدم هایی که گدایی می کنند مخالفم 

حتی با صدقه انداختن توی صندوق صدقات هم میانه خوبی ندارم 

حتی به بچه هایی مثل میلاد هم معمولا کمک نمی کنم که جیب ننه بابای معتادشان را پر کنند 

اما اینکه خودتان را در موفقیت تحصیلی کودکی شریک بدانید که توانایی مالی درس خواندن ندارد 

بهترین و منطقی ترین و دوست داشتنی ترین لذت معنویست که آدمهایی مثل ما که شاید توانایی ساختن مدرسه ندارند ٬ تجربه می کنند .