قسمت سوم : نامردی که دلخوشی ام را با نمره چهار کوتاه کرد

قسمت اول

قسمت دوم

تمام ترسم از این بود که بچه ها سوختگی موها و ابروهایم را ببینند . اما جز هم میزی ام رضا کسی نفهمید . در تمام سالهایی که حسین آقا سر کوچه ما آرایشگاه داشت من حتی یکبار هم به مغازه اش نرفتم . هرچند بواسطه همسایگی و بازی با پسرهایش سلام و علیک مختصری داشتیم اما از آنجا که موهایم خیلی خیلی برایم مهم بودند فکر می کردم جز علی آقا٬ آرایشگر گیلانی که من و بابا همیشه با هم پیشش می رفتیم هیچکس نمی تواند موهایم را اصلاح کند . 

یعنی می ترسیدم یکوقت موهایم خراب بشود ....

 چند تا از بچه های محل که برای کوتاه کردن مو پیش حسین آقا رفته بودند می گفتند که کارش چندان تعریفی ندارد . زرت زرت فوت می کند توی شانه  و تف و آب دهنش پرت می شود روی گَل و گردن آدم و ماشین اصلاحش هم انقدر کند و قدیمی است که آدم دردش می گیرد . این بود که هر وقت حسین آقا تعارف می زد که بروم مغازه اش گونه ام از خجالت سرخ می شد و وقتهایی که از مغازه علی آقا بر می گشتم سرم را می انداختم پایین که یکوقت حسین آقا مرا نبیند .  

آنروز وقتی از ماجرای چهارشنبه سوری برای رضا گفتم و از اینکه قرار است بروم سلمونی تصمیم گرفتم که اینبار سر مبارک را به دست های حسین آقا سلمونی بسپارم . او هم که موهایش بلند شده بود گفت که با من می آید . از آنجا که مغازه حسین آقا پرت بود و مشتری کمتری داشت و  

حق الزحمه کمتری هم بابت اصلاح سر می گرفت می توانستم خودم از پول تو جیبی پولش را تامین کنم . علاوه بر این می ترسیدم علی آقا ماجرای سوختگی موهایم را بعدها به بابا بگوید و به همین خاطر حسین آقا گزینه مناسبی به نظر می رسید . 

بعد ازظهر همانروز با رضا توی مغازه حسین آقا قرار داشتیم . یکنفر مشغول اصلاح بود و من و رضا چند تا مجله ورزشی را ورق می زدیم و کلی در مورد فوتبال حرف زدیم تا اینکه نوبت به ما رسید . 

من زودتر از رضا رفتم و نشستم روی صندلی ... 

معمولا اینجور مواقع اگر آرایشگر دائم خودتان باشد نیازی به توضیح ندارد ولی چون اولین بار بود که پیش حسین آقا می رفتم برایش توضیح دادم که یک مقدار نوک موهایم را کوتاه کند اما نه انقدر که خیلی کوتاه بشود . راستش من همیشه از اینکه بچه ها را مجبور می کردند تا موهایشان را از ته بتراشند متنفر بودم و خوشبختانه این رسم غلط از پایان دوره ابتدایی ور افتاده بود و چند سالی بود که مدرسه مجبورمان نمی کرد سرمان را کچل کنیم . 

حسین آقا نگاهی به کله و موهای سوخته من کرد و در یک اظهار نظر تاریخی گفت : 

 موهات چرک کرده   

من از توی آینه نگاهی به رضا کردم که از خنده سرخ شده بود و داشت می ترکید . خودم هم به شدت خنده ام گرفته بود . به حسین آقا گفتم :  

نه حسین آقا دیشب توی آتیش بازی اینجوری شده  

بدون هیچ سوال و جواب دیگری یکهو دیدم ماشین اصلاح آمد وسط سرم و موهایم را از ته تراشید . از فرط وحشت و تعجب جیغی کشیدم و مثل فنر از جایم پریدم . رضا با دیدن صحنه چنان زد زیر خنده که نتوانست تحمل کند و از مغازه به بیرون دوید . شوکه شده بودم . اشکم درآمده بود  فریاد زدم  : مرد حسابی چرا از ته زدی ؟ مگه نگفتم کوتاهش کن ؟  

خیلی بی خیال گفت : اینکه کوتاه نمیشه باید از ته بزنی  

گفتم : خب نباید با من یه مشورتی بکنی ؟ شاید بخوام همینجوری بمونه 

یک تکه بزرگ از موهای وسط کله ام را تراشیده بود . نه راه پس داشتم و نه راه پیش ... 

هیچ کاری نمیشد کرد جز اینکه با حسرت تراشیدن باقی موهایم را نظاره کنم . 

تا وقتی حسین آقا کارش تمام شد من گریه کردم و اشک ریختم و غر زدم و توی دلم بدترین فحش هایی را که بلد بودم نثارش کردم . 

حالا من با این سر کچل چیکار کنم؟ چه خاکی تو سرم بریزم ؟ جواب بابا رو چی بدم ؟ مریم و نرگس چقدر مسخره ام می کنن . بچه های مدرسه چقدر بهم می خندن . وای هفته دیگه عیده 

یعنی من باید با این کله کچل برم عید دیدنی ؟ جلوی مهمونا ؟ 

تمام این اتفاقات بدی که فکر می کردم پیش آمد . مریم و نرگس مرا مسخره کردند . بابا دعوایم کرد . بچه های مدرسه (هامون) صدایم می کردند ( شخصیتی کچل بود در سریال گرگها ) و عید دیدنی های آن سال بواسطه کله کچلم به گند کشیده شد . 

و همه اینها دست به دست هم داد که من کینه ای شدید از حسین آقا به دل داشته باشم و یکی از بزرگترین نقشه های آن دوران زندگی ام که شب تا صبح به آن فکر می کردم انتقام گرفتن از حسین آقا باشد .  

چه شبها که با فکر شکاندن شیشه مغازه اش تا صبح کیف کردم و چه نقشه ها که برای آتش زدن مغازه اش نکشیده بودم . سنگ بزرگی که رویش نوشته بودم انتقام و قرار بود شیشه مغازه حسین آقا را بشکند  سالهای سال کنج حیاطمان خاک خورد . حیاطمان را تفکیک کردیم و خرد خرد فروختیم و خرج دانشگاه و ازدواج من و جهیزیه خواهرهایم شد . از آن محله کوچ کردیم و حالا هر کداممان یک جایی خانه دارد و خیلی از آن رفقا و بچه ها را سالهاست که ندیده ام .  

هفته پیش که برای نصب اعلامیه بابا بزرگ رفتم محله قدیمی مان ٬ مغازه حسین آقا را دیدم که پسرش حالا آنجا را می چرخاند . خانه کوچک حسین آقا شده بود یک آپارتمان بزرگ ولی مغازه کوچک سلمونی هنوز همانجا بود . درست همان صندلی چرمی قهوه ای رنگ که رویش نشستم و حسین آقا با نمره چهار موهای عزیزم را  تراشید . همه اینها در یک آن به مخیله ام خطور کرد و یکهو یادم افتاد که من و حسین آقا یک تسویه حساب قدیمی با هم داریم که انقدر از آن گذشته که هیچکداممان یادمان نیست . 

تابلوی بزرگ و رنگی سلمونی حسین آقا بدجوری چشمک می زد و من خنده ام گرفت و با خودم گفتم : یکروز انتقامم رو ازت می گیرم حسین آقا سلمونی ...