ویدیو

هیچ وقت آن بعد از ظهر تابستانی را فراموش نمی کنم که با پدرم نشستیم توی فیات 131 سفید رنگمان و رفتیم شهریار مغازه دوستش ...

آقای ف از دوستان پدرم بود و نمایندگی لوازم صوتی و تصویری داشت . ما یک تلوزیون سیاه و سفید 14 اینچی نارنجی رنگ داشتیم که داستان مفصلش را اینجا برایتان گفته ام :

+ یک + دو + سه 

تلوزیون را هم با خودمان بردیم و مطابق معمول اینجور وقتها پدرم حرفی در مورد کاری که

می خواست بکند نمی زد .

آقای ف با احتیاط از پشت پیشخوان مغازه اش یک جعبه سیاه رنگ عجیب و غریب بیرون آورد . جعبه ای که اسمش را برای اولین بار می شنیدم :

ویدیو ...

ویدیو آنروزها یک کالای ممنوعه بود . یک چیزی که نگهداشتنش اگر مثل نگهداشتن مشروب و مواد مخدر خطرناک نبود ، کم مخاطره تر هم نبود .

هیچ وقت یادم نمی رود اولین صحنه هایی را که از آن جعبه عجیب و غریب دیدم .

تلوزیون سیاه و سفید چهارده اینچ ما هیچ ورودی برای تصویر نداشت . یعنی مثل امروز نبود که پورت یو اس بی و فیش سه تایی آئودیو ویدیو و ای وی وجود داشته باشد .
آقای ف که از نظر فنی چیزی از یک مهندس الکترونیک کم نداشت از ویدیو سیمی کشیده بود و سر سیم ها را لخت کرده بود و سیم ها را وصل می کرد به زیر پیچ هایی که آنتن سرخود تلوزیون به آن وصل می شد . حالا که فکر می کنم این فرآیند که تصویر از توی ویدیو برود توی آن سیم ها و بعد از زیر پیچ های آنتن برود توی تلوزیون انقدر عجیب و باور نکردنی است که انگار بخواهید با چند تا سیم و یک بلندگو خودتان یک تلفن بسازید .

دقیقا یادم هست اولین تصاویری که از ویدیو پخش شد . البته آنروزها من هیچکدام از خواننده ها را نمی شناختم و اگر هم اسمشان را شنیده بودم عکس و تصویرشان را ندیده بودم .

فیلم مربوط بود به کنسرت مرحوم فرزین خواننده ...

روی صحنه داشت آواز می خواند و من چنان از دیدن  مردی که گردن بند طلا به گردن داشت و زن هایی که با موی باز می رقصیدند متحیر و متعجب شده بودم که فراموشم نمی شود .

حتی ترانه هایی را هم که می خواند خوب یادم هست .

قسمت میدم ... پشت سر من ... من مسافر ... گریه نکن گریه نکن گریه نکن ....

یا : تو را از بین صدها گل جدا کردم ... تو سینه جشن عشقت رو به پا کردم ... برای لحظه پایان تنهایی  ... تو تنها اسمی بودی که صدا کردم ... عشق من ... عشق من ...

عشق ممممممن ... عشششششششق من ....

و باورنکردنی ترین اتفاقی که ممکن بود بیافتد .این بود که  فرزین روی صحنه شروع کرد به صحبت و از خواننده جوانی گفت که به تازگی از ایران آمده بود و بعد با صدای بلند گفت : لیلا فروهر

و لیلا به روی صحنه آمد و فرزین را بوسید و من چشمهایم چهارتا شد . برایم قابل هضم نبود که چرا یک زن و مرد غریبه دارند همدیگر را می بوسند و همانجا به پدرم گفتم : بابا ! پس چرا این خانومه رو بوس کرد ؟ و بابا و آقای ف هم از سوال من زدند زیر خنده ...

یادم نمی رود ویدیو را توی چادرشب پیچیدیم و چنان با ترس و لرز تا خانه رفتیم که انگار توی صندوق عقب ماشینمان جنازه حمل می کنیم .

اولین سری ویدیو هایی که وارد ایران شد نوع مخصوصی از vhs می خوردند که اصطلاحا به آنها فیلم کوچیک می گفتند . بعدها این ویدیو ها جای خودشان را دادند به فیلم بزرگ که vhs هایی که داخلشان می گذاشتیم کمی بزرگ تر بودند .

انواع و اقسام مارک های مختلف ویدیو در بازار وجود داشت که البته همگی ممنوع بودند و قاچاقی وارد ایران می شدند . PANASONIC ،SONY ،AKAI ، AIWA ، HITACHI و PHILIPS... که معمولا برندهای مشهور ژاپنی بودند که در ایران مشهور بودند و استفاده می شدند . آن وقت ها کره ای ها هنوز وارد بازار لوازم صوتی نشده بودند و خبری از LG و SAMSUNG نبود .

خاطره انگیزترین فیلم های عمرم را با همان ویدیوی فیلم کوچیک دیدم . کارتون کتاب جنگل و سیندرلا و لوک خوش شانس و سفید برفی و هفت کوتوله و فیلم های سیاه و سفید قدیمی که فردین قهرمان بلامنازعشان بود . سلطان قلب ها ، چرخ و فلک ، گنج قارون و ....

این فیلم ها را تحت نظارت شدید والدینمان می دیدیم . ساده ترین صحنه های فیلم با سانسور شدید مواجه می شد و فیلم را می زدند جلو یا اینکه داد می زدند : بچه ها ! چشمهاتون رو ببندید . خانم های مینی ژوب پوشیده اینجور وقتها تند تند می رقصیدند و بوسه های آرام و عاشقانه انقدر کمدی و خنده دار می شد که ....

تمام لذت شیطنت آمیز و شرارت بار ما بچه ها این بود که یواشکی بنشینیم فیلم ها را با دور تند تا آخر بزنیم شاید آخرش چند تا شوی خارجی گذاشته باشند .

این هم از اختراعات خلاقانه ایرانی ها بود که روی یک VHS چند بار فیلم ضبط می کردند که هرچند باعث افت کیفیت تصویر می شد اما یک خوبی داشت که اگر فیلم اولیه زمانش طولانی تر بود ممکن بود با تمام شدن فیلمی که روی آن ضبط کرده بودند هنوز بخش هایی از فیلم قبلی مانده باشد و چه هیجانی داشت کشف انتهای این فیلم های اولیه ...

چه دنیایی داشتیم با ابرقهرمان های نامیرای فیلم های اکشن

آرنولد که بزرگترین مسلسل دنیا توی دستش مثل هفت تیر سبک بود .

راکی بالبوآ که همیشه با صورت زخم و زیل و داغان مشت آخر را می زد و برنده می شد .

فرانکی که با یک ضربه ی پا ، سیاه ترین و زشت ترین حریف را نقش زمین می کرد .

بروسلی که یک تنه و با دست خالی از پس صد مرد شمشیر بدست بر می آمد

جکی چان که با دست ، مگس را روی هوا هزار تکه می کرد 

و رامبو با آن هد بند مشکی و تیر و کمان نارنجک اندازش لشکری را حریف بود .

و چه کیفی می داد تماشای شوهای ایرانی

چقدر ذوق می کردیم که مثلا شوی هفتاد را که شب عید سال 1370 توی لس آنجلس ضبط شده بود بعد از چهارماه می توانیم توی تابستان ببینیم و این ذوق را با دیگران سهیم می شدیم و با افتخار می پرسیدیم : فلانی ! شوی هفتاد رو دیدی ؟

خدمتتان گفتم که داشتن ویدیو چقدر خطرناک بود و مردم خودشان بیشتر خودشان را

می ترساندند . ما یک میز تلوزیون داشتیم که مادرم هر وقت خانه نبودند قفلش می کرد که من فیلم هایش را نگاه نکنم و یک پارچه بزرگ مشکی هم همیشه رویش بود که اگر میهمان می آمد می انداختیم رویش تا معلوم نشود که ویدیو داریم .

اما داشتن ویدیو و رد و بدل کردن فیلم انقدر همه گیر و عادی شد که حساسیت های اولیه از بین رفت و من چقدر غصه خوردم که نتوانستم به دوستانم بگویم که ما خیلی خیلی قبل از این که آنها ویدیو داشته باشند ویدیو خریده بودیم اما مخفی اش می کردیم .

سرانجام دولتمردان به این نتیجه رسیدند که دیگر نمی شود با ارعاب و ترس جلوی مردم را گرفت و موسسه فرهنگی رسانه های تصویری اولین موسسه ای بود که فیلم های ویدیویی مجاز را در اختیار مردم قرار داد . کلوپ های ویدیویی پر بودند از قفسه های فیلم های VHS

 فیلم هایی که تلوزیون صد بار پخشش کرده بود . فیلم هایی که جمشید هاشم پور با سر تراشیده و یک تفنگ توی دستش نقش اول همه آنها بود  و فقط اسم فیلم عوض می شد .

یادش به خیر ...

برای دیدن همین فیلم های مزخرف چنان شور و شوقی داشتیم که نگو

شناسنامه هایمان را گرو می گذاشتیم پیش صاحب کلوب تا یک شب فیلمش را قرض بگیریم و چقدر هم اصرار داشتند که اگر سر ساعت فیلم را پس ندهید یک شب دیگر به قیمتش اضافه

می شود . آنهم چه فیلم هایی ... پر از ترک و خش و وقت تحویل دادن فیلم هم باید کلی قسم و آیه می آوردیم که فیلم از اولش همینجوری بوده است .

با همه گیر شدن CD ، دوران ویدیو ها تمام شد و جز خاطرات شیرین و شیطنت ها و ترس هایش چیزی باقی نماند .

خاطره ای که اگر اینجا نمی نوشتمش معلوم نبود بعدها خودم هم به یادشان بیاورم .

+ ببخشید ... انقدر روده درازی کردم که داستان لامبادا کلا یادم رفت .

فردا شب ماجرایش را برایتان تعریف می کنم .

قول مردونه ...

++ این پست ناقابل را همینطوری تقدیم می کنم به سید عباس موسوی که برف زمستانی که او را دوباره به نوشتن وبلاگ برگرداند هیچ وقت نبارید ...

سید عباس - تابستان هشتاد و نه - بادآب سورت