هیجانات حماسی

صدا و سیما تلاش دارد تا با ارائه برنامه های چالشی ٬هیجان زیادی برای انتخابات ایجاد کند

دستشان هم درد نکند که واقعا دارند زحمت می کشند اما یک مشکل کوچکی وجود دارد :

مردم دیگر تلوزیون تماشا نمی کنند .

این اقبال عمومی و استقبال از رسانه ملی را اصلا نمی شود با چند سال قبل مقایسه کرد .

منظورم خیلی خیلی قبل هم نیست مثلا آن وقتهایی که ملت ایران از پیر و جوان و زن و مرد و با سواد و بیسواد می نشستند پای سریال های چشم بادامی ها مثل اوشین و هانیکو و جنگجویان کوهستان و یانگوم و جومونگ

یا زمانی که دادگاه کرباسچی پخش می شد و ملت پای تلوزیون ها پفک و تخمه و چس فیل

می خوردند و با دقت نگاه می کردند که مالشان را کی برده و خورده ؟

یا دقیقه به دقیقه جلسات انتخاب هیات وزیران دولت اصلاحات و ....

منظورم همین چهار سال پیش است . مناظره های دو به دو کاندیداها

آنروزها انقدر شور و هیجان سیاسی وجود داشت که کسی اگر هم می خواست نمی توانست بی خیال باشد و پیگیر قضایا نشود .

حتی اگر قصد شرکت در انتخابات را هم نداشت پیگیر اوضاع بود .

وقتی آن شور و هیجان را با حال و هوای امروز مقایسه می کنم به نتایج جالبی می رسم .

نتایجی جالب که گفتنشان خطرناک است ...

بنده به عنوان یک دلسوز نظام و کشور به کاندیداهای ریاست جمهوری پیشنهاد می کنم که فیلمها و شعارهای تبلیغاتیشان را به جای اینکه از رسانه ملی پخش کنند از شبکه های ماهواره تبلیغ کنند .

مثلا وسط آکادمی یا موقع پخش تبلیغ های وسط سریال حریم سلطان یا حتی توی پی ام سی

حتی قبل از برنامه مزخرف رقص ممد خردادیان 

باور بفرمایید تاثیرش بیشتر است چون مخاطبش بیشتر است .

+ چند روزی شدیدا درگیر هستم .

بیزحمت وقتی معلوم شد کی رئیس جمهور شده به من هم اطلاع بدین ...