سفر سلامت

جمعه صبح هواپیمایی از فرودگاه امام به مقصدی خواهد پرید نه خیلی دور و نه خیلی نزدیک و دو مسافر عزیز را با خودش به سرزمینی خواهد برد که مال ما نیست و مردمش به زبان ما صحبت نمی کنند .

حکایت پرواز و مهاجرت آدم های دوست داشتنی زندگی ، حدیثی مکرر است . همیشه تحمل رفتن برای آنها که می مانند سخت تر است و غصه خوردن برای رفتن عزیزانی که قرار است زندگی بهتری را در سرزمینی جدید آغاز کنند بی فایده . اما فایده دنیای جدید این است که رفتن آدم ها مترادف نبودنشان نیست . شاید ساعتهایمان با هم اختلاف داشته باشند اما می توانیم برای همدیگر بنویسیم و با هم حرف بزنیم و عکس همدیگر را تماشا کنیم  . پس پنجره اتاقم را باز می کنم و صدای شر شر باران را بو می کشم و از صمیم قلب آرزو می کنم مسافران پرواز ساعت هشت صبح روز جمعه به سلامت و بی خطر دوباره بر زمین بنشینند و همیشه دلهایشان آرام و تنشان سلامت و لبخند ، مهمان لبهایشان باشد و از درگاه خداوند باران می خواهم انقدر عمر داشته باشم که یکروزی دوباره یکجایی زیر این آسمان همه جا یکرنگ ، بتوانیم همدیگر را ملاقات کنیم و از نزدیک به هم لبخند بزنیم .