بی نهایت ها

من و مهربان پیش هم دراز کشیده ایم و مانی بین ما خوابیده است . 

دمرو افتاده و انگشتش را می مکد و توی خواب ، گاهی لبخند می زند . انگار خواب های خوب خوب دیده باشد .

من موهای سر مانی را نوازش می کنم و مهربان هم دست کوچکش را توی دست گرفته است . داریم در سکوت به عزیزترین ثمره زندگی مشترکمان نگاه می کنیم . مهربان می گوید : یعنی تو مانی رو از انقدری که من دوستش دارم بیشتر دوست داری ؟ یعنی میشه کسی بیشتر از اینی که من مانی رو دوست دارم ، دوستش داشته باشه ؟ 

از مهربان می پرسم :  منو بیشتر دوست داری یا مانی ؟

یادم است قبلا می گفت که مرا بیشتر از مانی دوست دارد . همان اوایل که مانی بدنیا آمده بود و خیلی اذیت و دردسر داشت گفته بود که اگر مانی نباشد ما می توانیم فرزند دیگری داشته باشیم اما اگر من نباشم ...

دوباره می پرسم : منو بیشتر دوست داری یا مانی ؟

مهربان لبخند می زند و از جواب دادن طفره می رود . حق هم دارد . مگر می شود این نازنین دردانه را کمتر از من دوست داشته باشد ؟

مهربان می پرسد : تو چی ؟ منو بیشتر دوست داری یا مانی ؟

سوالش را با سوالی دیگر جواب می دهم : تو حاضری به خاطر مانی بمیری ؟ 

مهربان چیزی نمی گوید اما معلوم است که برای پاسخ دادن تردید دارد .

می گویم : من حاضرم همین حالا جونم را به خاطر مانی بدم . همین حالا

به خاطر تو هم همینطور . به خاطر تو هم حاضرم بمیرم .

بعد به این فکر می کنم که درست مثل ریاضی ، عشق ورزیدن هم یک بی نهایت مثبت دارد . یک بی نهایتی که نه قابل توصیف است و نه قابل شمارش و تفسیر و توزین . 

بی نهایت ،  بی نهایت است دیگر

نمی شود توضیحش داد .

شاید گاهی نصف بشود شاید گاهی چند برابر

اما هنوز هم بی نهایت است 

به همان زیادی و بزرگی و خوبی قبل

همانقدر غیر قابل توصیف و تفسیر و توزین ...