روزی که آخرین لبخند تو کفن پوشید

شبها در اتاق بابا می خوابم .

درست همانجا که او می خوابید . سرم را روی همان بالشی می گذارم که او می گذاشت و همان پتویی را رویم می کشم که او می کشید و تا صبح به صدای گریه های آرام زن اتاق بغلی گوش می کنم .

شبها ماشین را توی پارکینگ می گذارم درست کنار ماشین بابا و همان مسیری را قدم می زنم که هر شب و صبح او بر آن پا می گذاشت .

یک شب پیش از شب شعر عکس هایش را برداشتم و شروع کردم به ساختن کلیپ . وقتی تمام شد صبح شده بود . هوا سرد بود و خورشید کم رمق . با چشم های خسته پشت فرمان نشستم و وقتی به خودم آمدم دیدم  روی خاک او نشسته ام و دارم با گنجشک های امامزاده ٬زار می زنم . 

یک آقایی آمد دست گذاشت روی شانه ام و شروع کرد به دلداری دادن که مرگ حق است و زندگی چنین است . می خواستم بگویم آقا ! از این حرفها این چند روزه زیاد به گوشم خوانده اند . من همین حالا همین الان همین صبح سرد زمستانی یک بغل محکم بابای خودم را می خواهم .فقط یکبار دیگر می خواهم دستم را توی موهای جوگندمی اش بکشم  و پیشانی همیشه خیسش را ببوسم . می دانم می خواهی مرا آرام کنی ولی من با حرف آرام نمی شوم . من بغل بابایم را می خواهم . می فهمی ؟

نفهمیدم چه شد که غریبه وار همدیگر را بغل کردیم و شروع کردیم به گریه کردن .

توی دفتر امامزاده ٬ مرد نقشه بزرگی را در می آورد و جای قبر بابایم را نشانم می دهد . فیش های بانک را نشانش می دهم و قبضی برایم صادر می کند و من به همین راحتی طبقه دوم قبر بابا را به نام خودم پیش خرید می کنم . انگار کوهی را از پشتم برداشته باشند احساس سبکی می کنم . انگار آخرین امتحان نهایی را داده باشی و از در مدرسه بیرون بروی به سمت سه ماه تابستان تعطیل و تفریح . بی ترس تجدیدی شهریور و شروع دوباره مهرماه مدرسه . انقدر سبک که انگار هیچ کار ناتمامی در این دنیا برایم باقی نمانده باشد .

چرتم پاره می شود . از روزی که ضبط ماشین نرگس را جلوی خانه دزدیدند بابا همیشه اصرار می کرد ماشین را حتما بگذاریم توی محوطه پارکینگ که چند صد متری دور از خانه است . قبض خرید قبرم را مثل سندی ارزشمند در گاوصندوق بابا می گذارم و کلیدهای گاوصندوق را در کیف سامسونتش . چشمم می خورد به آبنباتهای توی کیف و  چند تا از آبنباتهایش را می گذارم توی جیبم و با بی میلی می روم و ماشین را توی پارکینگ می گذارم .

پیرمرد نگهبان مثل هر شب با احترام به سمت من می آید و چندین و چند بار جمله"خدا رحمتش کند  مرد خوبی بود " را تکرار می کند و من هم بی اختیار از توی جیبم چند تا از آبنباتهای بابا را به او می دهم که یکهو چشمش خیس می شود و می گوید :" خدا بیامرز هر دفعه از همین شیرینی ها به ما می داد ." می نشینم توی اتاقک نگهبانی و با پیرمرد چای می خوریم و می خندیم و گریه می کنیم و او از خاطرات بابا می گوید و من با هر قلوپ چای ٬ هزار تا بغض قورت می دهم .

در مسیر برگشت به خانه گربه ای روی زمین دراز کشیده و با اینکه به او نزدیک می شوم تکان نمی خورد . انگار خوابش برده باشد اما نه ٬مرده است . با لبخند هم مرده است . بدون درد و خونریزی و احتمالا بدون ترس ...

زیپ کاپشنم را بالا می کشم و دستهایم را توی جیبم فشار می دهم و به این فکر می کنم که دارم روی جای پای قدم های بابا پا می گذارم . بی اختیار لبخند می زنم و به این فکر می کنم که چقدر خوب است وقت رفتن حسابت طوری با زندگی صاف باشد که با لبخند بروی .

درست مثل بابایم روی سنگ سرد غسالخانه

شبها در اتاق بابا می خوابم درست همانجا که او می خوابید و روزها پایم را روی جای پاهایش می گذارم و امیدوارم قسمتم باشد روزی که پیمانه ام پر شد برای همیشه در کنار او خوابم ببرد .

+ ختم قرآن