عشق در هوای جدید

استاد داشت حافظ می خواند که تلفنش زنگ خورد .

مطابق معمول دکمه را زد و گفت : "سر کلاس هستم "و بعد گوشی را قطع کرد و شروع کرد به خواندن ادامه غزل . گوشی اما دوباره زنگ خورد اینبار استاد گوشی را برداشت و سلام کرد .

کمی اخم هایش در هم رفت و بعد گفت :" خدارحمتش کنه . بعدا تماس می گیرم . "

بعد گوشی را گذاشت و با دستمال عرق صورتش را پاک کرد . رو کرد به سوی بچه ها و گفت : مادرم به رحمت خدا رفت .

بعد هم لبخندی زد و ادامه غزل را خواند .

محسن یکی از شاگردهای بابا اینها را برایم تعریف می کرد . می گفت که آنروز تابستان سال 90 که مادربزرگم فوت کرد ، بابا  سر کلاس بود . داشت حافظ می خواند که خبرفوت مادرش را شنید و بعد انگار نه انگار که اتفاقی افتاده باشد در برابر چهره های متعجب شاگردهایش کلاس را ادامه داد . محسن می گفت . این فقط یک معنی میتونه داشته باشه : اینکه استاد عاشق کلاس و شاگردهاش بود و اینی که می بینی الان ما شاگردهای بابات درست مثل تو و خواهرات احساس می کنیم که یتیم شدیم و درست مثل شما زار می زنیم و بی تابی می کنیم واسه همینه که ما هم عاشقش بودیم .

اما من فکر می کنم دلیل آرامش بابا چیز دیگه ای بود . بابا به حقیقت مرگ ایمان داشت . همیشه می گفت دیر یا زود نوبت ما هم میرسه و حسابش با خودش و زندگیش تسویه بود . برای همین با واقعیت مرگ عزیزانش راحت کنار میومد و مطمئنم مساله مرگ خودش هم براش حل شده بود.

بابا این آخری ها یک شب به نرگس گفته بود : "اگه همین الان . همین الانه الان سرم رو بذارم روی بالش و بمیرم هیچ غصه و ناراحتی ندارم . فقط دلم برای نوه هام تنگ میشه ..."

بابا با مرگش به من خیلی چیزها یاد داد اینکه هیچ چیز دنیا هرچقدر هم عزیز و هرچقدر هم استوار و قوی موندگار نیست و نباید بهش دل بست . اینکه باید حقیقت رفتن عزیزانمون رو هرچند سخت بپذیریم و باهاش کنار بیایم . اینکه زندگی ادامه داره و هیچکس و هیچ چیز نباید مانع خوب زندگی کردن ما و ادامه دادنش بشه . 

اینروزها من آرامش عجیبی دارم .

انگار دلتنگ عزیز سفرکرده ای هستم که نمی توانیم با هم حرف بزنیم و دست در گردن هم بیاندازیم و بگوییم و بخندیم . سفرکرده عزیزی که به سرزمین بهتری رفته و دارد خوش می گذراند . سفرکرده عزیزی که سفرش بازگشت ندارد اما هر وقت که اوضاع مهیا باشد برایم دعوتنامه خواهد فرستاد .

باید واقعیت مرگ را پذیرفت . شاید دور و شاید دیر به نظر بیاید اما نوبت من و شما هم خواهد رسید و من دلخوش اینم که وقتی هواپیمایم در فرودگاه مقصد بنشیند . پدرم با گل و لبخند به پیشوازم خواهد آمد .

این چند خط را نوشتم برای عرض تشکر .

برای اینکه شرمنده لطف و محبت همه شما هستم .

برای اینکه بگویم حال ما خیلی خوب است و دل نگران ما نباشید .

برای اینکه دلم خیلی برایتان تنگ شده بود ...

برای اینکه لحظه شماری می کنم برای درآوردن این پیرهن مشکی و دوباره نوشتن

برای اینکه تا عمر دارم به داشتن چنین پدری افتخار خواهم کرد و می دانم غصه خوردن و ناراحتی ما اذیتش می کند

برای اینکه دارم یاد می گیرم دلتنگی اش را

صبوری کنم

نه گریه ...

سلام ...

+ عنوان پست از این غزل زیبای دکتر امید نقوی وام گرفته شده است ...