بابایی دیر کرده

آقای صادقیانی همسایه ما بود .

مردی با ظاهری جدی ولی قلبی فوق العاده مهربان و رئوف .

حیاط خانه آنها بزرگ بود و پر از انواع درخت میوه و حسابی سر سبز و با صفا

در گوشه ای دنج از حیاط برای خودشان تختی مهیا کرده بودند فرشی و پشتی و قلیان و سماوری و گهگاهی با پدرم می نشستند و خلوت می کردند و شعر می خواندند .

آقای صادقیانی شدیدا رقیق القلب بود تا حدی که یکبار گوسفندی خریده بودند و دلش نیامده بود گوسفند را سر ببرد . گوسفند در حیاط خانه آنها جولان می داد و عشق دنیا را می کرد . آقای صادقیانی یک پسر کوچولوی سه - چهار ساله هم داشت به نام امید که تازه به حرف افتاده بود و بسیار بامزه و تپل و لپ کشانی بود . گوسفند آقای صادقیانی که فهمیده بود این خانواده قصد سر بریدنش را ندارند حسابی یاغی شده بود و گاهی توی حیاط دنبال بچه ها می کرد و به آنها کله می زد و اذیتشان می کرد . این بود که آقای صادقیانی او را با طناب به درخت می بست . گوسفند که چه عرض کنم ماشاء الله انقدر خورده بود شده بود اندازه گوزن  یک صدای نکره ای هم داشت که وقتی بع بع می کرد صدایش در تمام کوچه طنین انداز می شد .

سرتان را درد نیاورم . طبق عادت معمول با یکی از دوستان توی کوچه نشسته بودیم و داشتیم حرف می زدیم . احتمالا چهارده - پانزده ساله بودم . معمولا از ساعت چهار عصر میادیم توی کوچه و منتظر می شدیم تا بچه ها بیایند و فوتبال بازی کنیم . همانطور که داشتیم حرف می زدیم یکهو در خانه آقای صادقیانی باز شد و خانم صادقیانی و امید آمدند توی کوچه .

خانم صادقیانی همانجا دم در ایستاد و امید کوچولو تاتی تاتی کنان از خیابان رد شد و به سمت ما آمد .

امید بسیار خجالتی بود و به یاد نداشتم که بدون مادرش جایی رفته باشد . با تعجب با او سلام و احولپرسی کردیم . امید هم به زحمت و با کلی خجالت و آرام آرام به من گفت : بابایی دیر کرده

تعجب ما خیلی بیشتر شد . خب الان من باید چکار کنم امید جان ؟ چه کمکی از دست ما ساخته است ؟ اصلا دیر کردن بابای تو چه ارتباطی به ما دارد ؟ اینها سوالاتی بود که در سر ما می چرخید و پاسخی برایش نداشیم و احتمالا اگر هم می پرسیدیم امید جوابی به ما نمی داد .

تنها کاری که از دستم بر می آمد این بود که بگویم : امید جان بیا اینجا پیش ما بشین الان بابات میاد .

امید با تعجب به ما نگاه کرد و همانطور ایستاد و به تعجب کردن ادامه داد .

چند دقیقه ای گذشت و دوباره همانطور که داشت هنوز تعجب می کرد دوباره گفت : بابایی دیر کرده

ما هم دوباره با تعجب به او گفتیم که صبر پیشه کند تا بابایش بیاید .

و امید هم باز بیشتر تعجب کرد و همانجا هاج و واج منتظر ایستاد .

همگی مشغول تعجب کردن بودیم و چند دقیقه ای به همین منوال گذشت که خانم صادقیانی با لبخند مهربان و همیشگی اش به سمت ما آمد و پرسید : بابک جان ! امید به شما چی گفت ؟

من هم گفتم : هیچی ! بچه نگران باباشه میگه بابایی دیر کرده .

خانم صادقیانی زد زیر خنده . حالا نخند و کی و بخند ( نمیدونم شایدم برعکس )

همانطور با خنده من و دوستم را برد سمت حیاط خانه شان و تعارف کرد که وارد بشویم . صدای گوشفند که مدام بع بع می کرد شنیده می شد . رفتیم و دیدیم گوسفند بینوا انقدر با طناب دور خودش چرخیده بود و تقلا کرده بود که طناب کم آمده بود و به طرز ترسناکی از پا به درخت آویزان شده بود .

با دوستم به زحمت گوسفند را از آن مخمصه نجات دادیم و تازه آن موقع بود که معنی حرفهای امید و خنده خانم صادقیانی را فهمیدیم . ما فکر می کردیم امید می گوید : بابایی دیر کرده ولی بچه بنده خدا منظورش این بوده که : ببعی گیر کرده ...