قصه عمو نوروز و ننه سرما

ننه سرما پیرزن مهربون و تنهایی بود که توی خونه کوچیکش زیر درختی پر از گل زندگی می کرد و تمام عشقش دیدن یار عزیز و جونیش عمو نوروز بود .اینکه چرا این دو تا انقدر از هم دورن و چرا با این همه عشق پیش هم زندگی نمیکنن معلوم نیست . اصلا تمام مزه عشق به همین دور بودن  و ندیدن و نرسیدنه . شاید اگه عمو نوروز و ننه سرما هم پیش هم زندگی می کردن انقدر عاشق هم نبودن و مدام با هم دعواشون می شد و چه بسا کارشون به طلاق می کشید اصلا .

القصه . زمستون سیاه که به انتها می رسید و زورهای آخرش رو می زد ننه سرما پا می شد و به عشق عمو نوروز شروع می کرد به خونه تکونی . تموم خونه رو آب و جارو می زد و تارهای عنکبوت رو از کنج طاقی های سقف می روفت و شیشه ها رو پاک می کرد و برفهای توی ایوون رو پارو می کرد و سفره هفت سین مینداخت با هفت تا میوه جور به جور و یه غذای خوشمزه می پخت باب میل عمو نوروز و ذغال مینداخت تو آتیش گردون و انقدر توی حیاط می چرخوند تا ذغال ها گر بگیرن و سرخ بشن و یه قلیون واسه عمو نوروز چاق می کرد تا خستگی راهش در بره . لباس های رنگی رنگی قشنگ تن میکرد و صورتش رو بزک میکرد و  بعد می نشست پای کرسی و نخ و سوزنش و در می آورد و شروع می کرد به دوختن قبای عمو نوروز. چون خسته و کوفته بود و کرسی هم گرم  نم نم پلک هاش سنگین میشه و چشماش هم میاد و میگه خب یه چرت کوچولو بزنم تا عمو نوروز که میاد سرحال باشم ولی یهو خوابش میبره .

عمو نوروز که از راه میرسه میبینه ننه سرما خوابیده . میشینه سر سفره و شیرینی و میوه میخوره و پکی هم به قلیون میزنه و آروم طوری که ننه سرما بیدار نشه قباش رو بر میرداره و تن میکنه و از خونه بیرون میزنه . دلش نمیاد ننه سرما رو از خواب ناز بیدار کنه  یه شاخه گل همیشه بهار میذاره توی موهای سفید ننه سرما و میره تا سال بعد روز اول بهار دوباره برگرده . ننه سرما که بیدار میشه میبینه سفره دست خورده و قبای عمو نوروز هم نیست میفهمه که عمو اومده و بیدارش نکرده و رفته . حسابی غصه میخوره و گریه میکنه و افسوس میخوره که چرا باز هم امسال دوباره خوابش برد و عمو نوروز رو ندید .

حکایتی که هر سال تکرار میشه و دیداری که هیچ وقت اتفاق نمیفته 

امیدی که هیچ وقت تموم نمیشه و عشقی که هیچ وقت به وصل منتهی نمیشه

و گردش مدام سال ها و سال ها و سال ها 

حکایت باستانی عمو نوروز و ننه سرما که با کمی تغییر تقریبا بین همه اقوام ایرانی رایج هست داستانیست که در عین سادگی و شیرینی تلخی عمیقی درش نهفته . قصه غمناک چرخش مدام چرخ روزگار و حکایت عشق بی وصال و سرنوشت بی مرام وهیچ وقت نرسیدن.  درست عین خود زندگی ...

قبلاها که بچه بودم حرصم می گرفت از اینکه ننه سرما همیشه دم بزنگاه می گرفت و می خوابید . می گفتم خب امسال انقدر کار نکنه که خسته بشه و دوباره خوابش ببره . دوست داشتم بعد از اینهمه سال بتونن همدیگر رو ببینن و انقدر غصه دوری همون نخورن .اما بعدا فهمیدم اصلا کیفش به همین ندیدنه . اصلا لطفش به همین نرسیدنه . اصلا اصل ماجرا همین دوست داشتن و نتونستنه

آخه بعضی ها اعتقاد دارن اگه عمو نوروز و ننه سرما همدیگر رو ببینن دنیا به آخر میرسه .