آغاز مدرسه

مدرسه ما اصلا شبیه مدرسه نبود . اصلا شهرک کوچک ما مدرسه نداشت .

مدرسه ما یک خانه ویلایی بود که اتاق هایش را تبدیل کرده بودند به کلاس .

اولین روز مهرماه سال 64 مامان دستم را گرفت و به سمت مدرسه رفتیم

اصلا آدم های آن موقع با آدم های امروز خیلی فرق داشتند

دوران جنگ بود . دوران صف ایستادن برای همه چیز

دوران زندگی یارانه ای - کوپنی

مثل حالا نبود که بابا و مامان ها برای اولین روز مدرسه ی بچه هایشان اشک بریزند

فرش قرمز بیاندازند و بچه ها در میان فلاش های دوربین ها و با سرود و آواز و خنده و نقل و نبات و شیرینی بروند و تفریح کنند .

مدرسه ها بر خلاف امروز که سعی دارند با رنگ و لعاب و لبخند و هدیه مدرسه را جذاب و دوست داشتنی جلوه دهند از همان اول کار گربه را دم حجله می کشتند .  اعتقاد داشتند اگر همین ابتدا رشته کار از دستشان در برود دیگر نمی توانند اوضاع را کنترل کنند . برای همین معمولا به جای اینکه ما را به آموزش علم و دانش علاقه مند کنند بیشتر برایمان خط و نشان می کشیدند . که اینجا مدرسه است نه خانه . قانون دارد . برای تکان خوردن هم باید اجازه بگیرید . برای دستشویی رفتن باید صبر کنید . برای آب خوردن باید صف بایستید .

من بچه اول خانه بودم و پر از غرور مردانه

حتی وقتی صورتم را بخیه می زدند گریه نکردم

برای همین هیچ ترسی از روز اول مدرسه نداشتم .

اما وقتی توی خیابان دیدم که یک پسر بچه همسن من دارد ضجه می زند و مادرش دارد دست بچه اش را به زور می کشد و مثل اسکی روی آسفالت او را به مدرسه می برد هری دلم ریخت .

همه توی حیاط خانه ویلایی که قرار بود مدرسه ما باشد جمع شده بودیم . از دیدن این همه آدم جدید ترسیده بودم و دست مادرم را فشار می دادم. بچه های کلاس بالایی با شور و شوق داشتند بازی می کردند اما کلاس اولی ها مات و مبهوت تماشا بودند . مادرم گفت : در همین فرصت کوتاه برود و چند تا نان برای خانه بخرد . البته معلوم بود از قبل برای این کار نقشه کشیده است چون زنبیل قرمزش را به همراه آورده بود .

از او قول گرفتم که وقتی بچه ها می روند داخل کلاس حتما باشد و راهنماییم کند . مادر قول داد اما نمی دانست نانوایی شلوغ است . زنگ مدرسه از همین چکش هایی بود که به یک تکه فلز می خورد . ناظم بچه ها را به صف کرد و بچه ها را به کلاس فرستاد و من مدام به در حیاط مدرسه نگاه می کردم شاید مادرم بیاید اما نیامد .

بله من روز اول مدرسه گریه کردم ...

نه از ترس درس و مدرسه

گریه کردم چون می ترسیدم مادرم دیگر دنبالم نیاید .