ضحاکان مجازی

جمعه شب مشغول خواندن پیام های وایبر بودم که توی سه تا از گروه هایی که عضو هستم این پیام عینا منتشر شد :

قلقلی درگذشت...
متاسفانه سحرگاه دیروز نهم دی,یکی از عزیزترین شخصیت های تلویزیونی کودکی مان,قلقلی,دار فانی را وداع گفت.مهدی جاویدی این هنرمند همیشه جاوید تلویزیون,با اینکه سالها بود سرطان را به زانو در آورده بود,رفت که برای همیشه به خاطره ها بپیوندد.همه ی اونایی که مثل من یه دنیا خاطره دارن ازش فاتحه ای نثار روحش کنند...
روحش شاد.یادش گرامی

خب قلقلی را حتما همه بچه های همنسل من و حتی کوچکترها یادشان هست . مرد کوتاه قامتی که همیشه پانتومیم بازی می کرد و ادا و اطوار های بامزه ای داشت و بچه ها از دیدنش ریسه می رفتند . همکار همیشگی عمو قناد بود همان موقع ها هم شایع شده بود که واقعا قدرت تکلم ندارد که البته صحیح نبود .

دروغ چرا ؟ خیلی دلم گرفت و غصه خوردم . همیشه پیش خودم فکر می کردم یکروز مجری یک برنامه پر بیننده تلوزیونی خواهم شد و قلقلی را دعوت می کنم تا راز این سکوت چند ده ساله اش را بگوید و مردمی که خیلی هایشان مثل من دوست دارند صدای قلقلی را بشنوند به آرزویشان خواهند رسید .

توی یکی از همین گروه ها دوستی گفت که بازیگر نقش قلقلی نامش شهرام لاسمی است و من هم یکهو یادم افتاد که اسمش را شنیده بودم و بعد خوشبختانه معلوم شد که این خبر صحت ندارد و یکی دیگر از شوخی های مسخره و احمقانه شبکه های اجتماعیست . بعد در همان گروه بحث شد که انصافا چند بار باید از یک سوراخ گزیده بشویم ؟ و تو را به جان عزیزانتان اخبار صد من یک غاز وایبری را بدون سند و منبع موثق منتشر نکنیم . همان حرف هایی که مفصلش را توی این پست قبلا گفته بودم .

بعد نشستم پیش خودم فکر کردم که واقعا کسانی که چنین شایعاتی را در شبکه های مجازی می سازند چطور جانوران پست فطرت و بیمارهای روانیی هستند ؟ چه لذتی از این شوخی های مسخره می برند و دنبال چه هدفی می گردند ؟

با جستجوی مهدی جاویدی در گوگل دیدم که چند سایت مختلف همین خبر را منتشر کرده اند ولی به محض دروغ درآمدن ، خبر حذف شده و صفحه مربوطه وجود ندارد . در حقیقت هیچ شخص مشهوری به نام مهدی جاویدی در عرصه هنر وجود ندارد و بعید نیست که این شایعه کار مهدی جاویدی نامی  یا دوستان بامزه و هنرمندش باشد . متاسفانه مردم ما به رسانه های عمومی چندان اعتماد ندارند و شبکه های اجتماعی مثل فیس بوک و اینستاگرام و وایبر و .... این خلاء را به بدترین شکل ممکن پر کرده اند . طوری که نمی شود حقیقت را از دروغ تمیز داد و فهمید . به محض رسیدن یک خبر بدون بررسی صحت و سقمش ما نیز بلندگویی می شویم برای انتشار چند باره خبر و به همین راحتی شایعه ای که مشخص نیست محصول کدام ذهن مریض و آلوده است و چه هدف شومی را در بر دارد در مدت کوتاهی زبان به زبان می چرخد . هرچند ممکن است ما هدف بدی نداشته باشیم اما وقتی بازیچه افکار منحرف این عده بیمار می شویم ناخوداگاه آب به آسیابشان نمی ریزیم ؟

سعی کردم خودم را بگذارم جای تولید کننده شایعه مرگ هنرمندان

در فضایی مثل وایبر که کارکردش در کشور ما متاسفانه صرفا خندیدن و جوک گفتن است و گهگداری هم انتشار متن های زیبا و عاشقانه و تصاویر و عکس های خبری ، چنین اخباری دو کارکرد بیشتر ندارند . اول اینکه به ظاهر قرار است خبری مهم و حیاتی که رسانه های دولتی امکان انتشارش را ندارند به مردم رسانده و اطلاع رسانی کنند . نمونه هایش هم زیاد است . اینکه رئیس فلان بیمارستان خوردن فلان محصول را منع کرده و داعش در فلان شهرستان دخترهای مردم را با یک پرشیای نقره ای می دزدد و خرماهای فلان شهر توسط طالبان مسموم شده است و امشب قمر در عقرب است و ناسا گفته موبایل هایتان را بالا سرتان نگذارید و اینطور مزخرفات خنده دار که انسان اگر عاقل باشد باورش نمی کند چه برسد به انتشار دادن آن .

دسته دوم هم اخبار مربوط به مرگ هنرمندان است و نمی دانم چه خاصیتی دارد که همه ما برای اول شدن در گفتنش با هم مسابقه می دهیم؟ علتش شاید این باشد که در این کارزار و هیاهوی اخبار و اطلاعات کسی که خبر یا جوک دست اولی داشته باشد احساس برتری می کند و دوست دارد تا خبر از دهن نیفتاده اولین نفری باشد که روایتش می کند .

همه اینها با فرض صحیح بودن خبر است اما اینکه از مرگ یک هنرمند شایعه بسازیم چه افتخار و چه لذتی دارد ؟ منظورم دوستانی نیستند که اخبار را اشتباها منتشر کرده اند . شاید خواندن همین پست برای همین چند صد نفری که مطالعه اش می کنند تجربه ای باشد که اخبار معمولا دروغ وایبری را بدون منبع و ماخذ معتبر منتشر نکنیم و اگر چنین بشود که من به هدفم از نوشتن این مطلب رسیده ام . منظور همان روانی مریضی است که برای خنده و مسخره بازی چنین شوخی مزخرفی را شروع می کند . واقعا در ذهن بیمار این آدم ها چه می گذرد ؟

مثلا چند تا رفیق نشسته اند دور هم و حوصله شان سر رفته است و از هم می پرسند چیکار کنیم ؟ یکی می گوید بیایید شایعه درست کنیم ؟ بعد یک آدم شناخته شده را که خانواده دارد . همسر و فرزند و پدر و مادر و خواهر و برادر و قوم و خویش و رفیق دارد برای خنده می فرستند توی گور . و بعد از چند ساعت که خبر در گروه ها و سایت های احمق تر از گروه های وایبری منتشر شد خبر را به همدیگر نشان می دهند و قاه قاه می خندند ؟ مثلا رفیقشان را صدا می کنند که : مهدی جاویدی ! مهدی بیا ببین خبر مرگت همه جا پیچیده ؟

انصافا چندش آور و منزجر کننده نیست ؟

هرچقدر هم که به خودم فشار می آورم نمی توانم بفهمم که اینکار چه لذت احمقانه ای می تواند داشته باشد و این ذهن چقدر مریض و روانیست که از چنین شوخی مسخره ای لذت می برد ؟

اگر خدای نکرده خبر فوت عزیزتان را بشنوید چه حالی به شما دست می دهد ؟ و بعد روای خبر بگوید که شوخی کرده چقدر از او متنفر می شوید ؟ واقعا نام انسان برای جانورانی با چنین سرگرمی هایی منزجر کننده حیف نیست ؟

آدم های مریض در کشور ما کم نیستند . کسانی که برای لذت گونه های در حال انقراض را شکار می کنند . کسانی که از مثله مثله کردن بچه های یک خرس شکار شده با افتخار فیلم می گیرند . کسانی که از صحنه تجاوز کردنشان فیلمبرداری می کنند . کسانی که اسید می پاشند . کسانی که برای دزدیدن پول حاضرند یک نفر را با قمه قیمه قیمه کنند و ....

ایستادن جلوی این افراد کار من و شما نیست و نیروی انتظامی و محیط بان ها و نیروهای امنیتی باید جلویشان بایستند اما روانی ها و بیماران دنیای مجازی را من و شما باید سرجای خودشان بنشانیم .

اینها درست مثل ضحاک روی دوششان دو مار شیطانی دارند که خوراکش مغزهای ماست .

بیایید لطفا و لطفا و لطفا

اختیار مغزهایمان را به دستشان ندهیم و با منتشر نکردن اخبار دروغی و کذب جلوی سودجویی مادی و لذت بردن روانی این بیماران منحرف ذهنی را بگیریم .

ممنونم ...