شماره شانزده : به یاد سید فخرالدین عظیمی

یادمه که هنوز مدرسه نمی رفتم .

خونه عمه ام کنار خونه مادربزرگم بود و هر وقت که  می رفتیم خونه مادربزرگ من به عشق پسر عمه می رفتم خونه اونا .

عمو فخرالدین هم برادر شوهر عمه ام بود و هم پسر دایی پدرم .

خیلی دوستش داشتم . خوشتیپ و خوشگل بود و قد بلند و هر وقت لباس سفید و شیک و اتو کشیده نیروی دریایی رو می پوشید بهش حسودیم می شد و دوست داشتم من هم مثل اون افسر نیروی دریایی باشم . برامون از جنگ می گفت . از هواپیماهای عراقی . از ضد هوایی و اندازه گلوله های بزرگش . از تفنگ یوزی که زیر آب هم شلیک می کرد . از سختی های دوره سربازیش . از هوای گرم جزیره . از اینکه یه بار مجبور بودند آبی بخورن که توش قورباغه بود و من حالم از تصورش بد می شد .

سال 64 عمو فخرالدین که مسئول ضد هوایی بود توی یک حمله هوایی شهید شد .

در تمام سالهای عمرم سه بار بیشتر گریه بابا رو ندیدم . اولین بار همون موقع بود که عمو فخرالدین شهید شد . سال 64 بود . یه زمستون خیلی خیلی سرد . عمو فخرالدین رو بردند طالقان تا دفن بکنند . یادمه انقدر برف اومده بود که مردم روستامون به جای اینکه از در خونه وارد و خارج بشن از پشت بوم خونه ها رفت و آمد می کردند . عمو فخر الدین رو بالای قبرستون روستا دفن کردند و ننه که زن دایی بابا بود تا مدت ها شب های جمعه می رفت کنار قبرش و تا صبح همونجا بیدار می نشست .

عمو فخرالدین یکی از شایسته ترین جوان ها  و یکی از اولین شهدای روستای ما بود .

جوان هایی که اگر زنده بودند حالا برای خودشون زندگی و زن و بچه داشتند . اما حالا هیچی ازشون نمونده غیر از عکس های سیاه و سفید و اسمی روی کوچه و خیابون .

شانزدهمین پست بهمن ماه تقدیم به عمو فخرالدین که جونش رو برای راحتی ما فدا کرد .

لطفا تو این شب عزیز برای شادی روح همه عزیزان رفته فاتحه بفرستید .