شماره بیست و یک برای آقای ایازی

آقای ایازی از دوستان صمیمی پدرم بود . دبیر انواع و اقسام ریاضیات . از جبر و هندسه و مثلثات گرفته تا ریاضیات جدید و البته تخصص اصلیش همین ریاضیات جدید بود . این درس در نظام قدیم تقریبا معادل آمار و احتمالات نظام جدید بود . درسی که هم خیلی از معلم ها و هم خیلی از محصلین از آن واهمه داشتند . اما درس ریاضی جدید برای آقای ایازی مثل موم توی دستش بود . همچین هلو برو توی گلو ریاضی جدید درس می داد که همه برای کلاسش سر و دست می شکستند و بعدها یکی از بهترین و موفق ترین مدرسان کنکور موسسات تهران شد و هنوز هم همینطور است . آقای ایازی را خیلی قبل تر از اینکه معلمم باشد شناختم . به واسطه تدریس موظفی که در شهریار داشت چند روزی به منطقه ما می آمد و وقتی با پدرم رفیق شد معمولا یکروز در هفته بعد از مدرسه می آمدند منزل ما و با پدرم گل می گفتند و گل می شنفتند .

آقای ایازی یک سبیل محشر و منحصر به فرد داشت . یکجورهایی این سبیل امضاء ش هم بود و همه او را با سبیلش می شناختند . 

روزی که آقای ایازی معلم ما شد من یک حس پنهان غرور و افتخار داشتم . اگرچه آقای ایازی به ظاهر فرقی بین من و بچه های دیگر نمی گذاشت و من هم مثل بقیه جرات نطق کشیدن سر کلاس او را نداشتم اما ته دلم هیچ ترسی از او نبود . چون او همان عموی سیبیلوی مهربانی بود که هر هفته به خانه ما می آمد و با شوخ طبعی هایش ما را حسابی خوشحال می کرد .

آقای ایازی بی اندازه شوخ و مهربان بود . یکبار خاطره ای از یکی از شاگردان خصوصیش تعریف می کرد که این داستان را سالهای سال بابا تعریف می کرد و می خندیدیم . آن سالها آقای ایازی یک پیکان جوانان داشت .حالا تصور کنید پدر شاگرد خصوصی آقای ایازی یکی از این ابر مایه دارهای شمال تهران بود و خانه ای داشتند شبیه قصر و باغ و تشکیلات و نوکر و کلفت و چند تا ماشین آخرین مدل که ما فقط عکسش را توی مجله ماشین دیده بودیم . آقای ایازی به خاطر شخصیت جذابش خیلی سریع محبوب شاگردها می شد و این شاگرد آقای ایازی هم وقتی که پیکان جوانان ایشان را دیده بود خیلی ساده و صمیمی از آقای ایازی پرسیده بود : آقای ایازی ! مگه ماشین خارجی چه ایرادی داره که شما پیکان سوار میشید ؟ بنده خدا بچه در چنان ناز و ثروتی بزرگ شده بود که هیچ تصوری از پول نداشت و فکر می کرد همه مردم مثل خودشان زندگی می کنند و نمی فهمید که آقای ایازی هم بدش نمی آید مثل آنها ماشین خارجی داشته باشد اما لابد توانش را ندارد . 

بگذریم . آقای ایازی روز به روز موفق تر و صاحب نام تر می شد و دیگر کمتر به منطقه ما می آمد . بعد از سالها یکروز وقتی که سرباز بودم آمد منزل ما و با دیدن من در لباس افسر راهنمایی و رانندگی حسابی متعجب شد از اینکه انقدر بزرگ شده ام و بعد از آن  همدیگر را ندیدیم تا پارسال روز تشییع جنازه بابا . نمی دانم چرا اینطور شد ولی بین آن همه جمعیت همدیگر را محکم بغل کردیم و زار زار گریه کردیم . آقای ایازی همان حس قدیم ها را داشت . همان حس محشر بعد از ظهر های روز یکشنبه که می نشستند توی اتاق بابا و صدای قهقهه خنده هایشان خانه را پر می کرد .آنروز آقای ایازی سبیل نداشت اما شانه های محکمش مرا یاد بابا می انداخت .

بیست و یکمین پست بهمن ماه تقدیم به آقای ایازی 

که چند روز پیش روز تولدش بود و من فراموش کردم به او تبریک بگویم

امیدوارم این پست را به جای شادباش روز تولد از من ، از این شاگرد قدیمیش بپذیرد .

عکس این پست را چند وقت پیش آقای ایازی در صفحه اینستاگرامش گذاشته بود . یکی از همان بعد از ظهر های خاطره انگیز در خانه قدیمی ما . در این عکس  آقای ایازی و من و بابا کنار هم ایستاده ایم و چقدر همه چیز عوض شده است . من قدم کوتاه است . آقای ایازی سبیل دارد و بابا زنده است ...