شماره بیست و دو : برای سید عسلی

اما بهترین بخش روزم همین بخش بود . ملاقات با آقا سید . مردی که یکی از عجیب ترین و جالب ترین انسان هایی بود که در تمام عمرم دیده ام . مردی که سواد درست و حسابی نداشت اما در کلمه کلمه حرفهایش که با ته لهجه شیرین آذری ادا می کرد چنان کشش و جذبه ای داشت که اگر مهربان زنگ نمی زد نمی فهمیدم پنج ساعت پای حرفهایش نشسته ایم بی آنکه متوجه گذر زمان بشویم . مردی میانسال و درویش مسلک . مردی که یک زندگی خوب و مرفه را بی هیچ نگرانی رها کرده بود و با یک کت- فقط با یک کت - تمام مال و مکنتش را گذاشته بود و آمده بود توی کوهستان های سولقان زنبور داری می کرد . خانه اش پر بود از عسل . عسل طبیعی . عسلی که مثل حرفهای آقای سید شیرین بود .

می خواستم برای آقا سید یک پست جداگانه بنویسم . داستان عجیب زندگی اش و حرفهای شیرین مثل عسلش . اما دیدم آقا سید خیلی بزرگتر از اینهاست که توی یک پست جا بشود .  باید برایش یک داستان نوشت . با یک پست حیف می شود .

این چند خط را روز ششم آذر برای آقا سید نوشتم . پست را با تفصیل می توانید اینجا بخوانید .

از همان نگاه اول فهمیدم سید عسلی یک آنی دارد که باقی آدم ها ندارند .

دروغ چرا به خودم قول داده بودم که با باجناقم چندین نوبت برویم پیش سید .

با خودم دوربین ببرم و از او فیلم و عکس بگیرم . با او در مورد زندگیش صحبت کنیم و صدایش را ضبط کنم . همان چند خاطره کوتاهی که سید در آن ملاقات چند ساعته برایم گفت کافی بود که بفهمم این مرد داستان زندگیش داستان معمولی نیست . فهمیدم که زندگی سید عسلی را حیف می شود اگر توی چند خط و یک پست نوشت . داستان زندگی سید عسلی باید کتاب بشود و من شاید لایق نوشتنش باشم .

باجناقم چند روز پیش بود که گفت سید سرفه های بدی می کند و بالاخره خودش را به دکتر نشان داده و دکترها از ریه اش نمونه برداری کرده اند . من گفتم : خدا کند چیز مهمی نباشد . آخر آقا سید به ما قول داده بود امسال بهار وقت برداشت عسل برویم سولقان و نشانمان بدهد که چطور از کندوها عسل می گیرند . سید می گفت : عسل بهاره بی نظیر است .

امروز روز خوبی بود . موعد قرار هفتگی استخر با باقرلو و بعد هم منزلشان بودیم تا دیروقت . پیرزاده هم آمده بود . جایتان خالی شب خوبی بود . ساعت یک شب بود که به خانه رسیدیم . باجناق ماشینش را طوری پارک کرده بود که به سختی وارد پارکینگ شدم . خودش آمد و فرمان داد تا داخل شدم . چهره اش کمی گرفته بود .

پرسیدم چه شده ؟ گفت : دکترها سید را جواب کرده اند .

پرسیدم : یعنی چی ؟

گفت : سرطان ریه

کل خوشی امروز از دماغم درآمد . یعنی چی ؟ یعنی چی جوابش کردن ؟

گفت به او توصیه کرده اند سراغ شیمی درمانی نرود و خودش را آزار ندهد و از باقی عمرش بهترین استفاده را بکند . گفتم : سید چی گفت ؟ باجناقم گفت : هیچی . خندید و گفت: تا آخرین دقیقه عمرم می خواهم شاد زندگی کنم . البته آخرش خیلی نزدیک است .

فردا صبح سید عسلی دارد تهران را به مقصد زادگاهش تبریز ترک می کند . سفری که شاید برگشت نداشته باشد .

بیست و دومین پست بهمن ماه برای سید عسلی

که به مرگ باور دارد درست مثل یک اتفاق شیرین و معمولی

چقدر دلم می خواهد دوباره او را ببینم

چقدر دلم می خواهد داستان زندگیش را برایتان بگویم .

چقدر دلم می خواهد این سفر آخرین سفر سید عسلی نباشد .

چقدر دلم می خواست روز چهارم آذر عکسی از سید گرفته بودم

چقدر حیف که سید عسلی را انقدر دیر شناختم و انقدر کم او را دیدم .

برای سلامتی سید دعا کنید بیزحمت ...