غروب نگاری آخرین پنجشنبه تابستان

ساعت پنج بعد از ظهر یکی  از آخرین روزهای شهریور است . تا همین چند روز پیش در این ساعت خورشید داشت در آسمان ، تیغ آتش می بارید انگاری که تا غروبش ساعتها فاصله باشد اما امروز طوری تاریک است که مجبور می شوم لامپ های بالای سر دستگاه را روشن کنم . مهربان اسمس داده که کی میای خونه ؟ می نویسم کی بیام ؟ می گوید : حالا

زنگ می زنم . می گوید به خاله قول دادی برویم امامزاده . نشسته ام گوشه حیاط  کارخانه زیر سقف فلزی نیمبندی که با شر شر باران شدیدی که رویش تازیانه می زند دم گرفته و خودم را دود می کنم . می پرسم : تو این بارون بریم امامزاده ؟ مهربان می گوید : کدوم بارون ؟ اینجا که خبری نیست .

من عاشق این هوای دلگیر و بغضی آسمانم . وقتی که صدای خیس لاستیک های ماشین می آید و برف پاک کن روی قطره های شیشه جلو دست می کشد  و بوی باد و باران می آید توی مشامم . فاصله کارخانه تا خانه یک ربع هم نیست اما انگار از فصلی به فصل دیگر سفر کرده باشم . به خانه که می رسم نه از باران خبری هست و نه از باد خنک . حتی آسفالت خیابان هم خیس نشده است . فقط یک گوشه دور از غرب آسمان بدجور دلش گرفته و بغض دارد .

مهربان یک فامیل دوری دارد که او را خاله صدایش می کند . نمی دانم دختر خاله یا دختر عمه مادر مرحومش است . چند روزیست که با شوهر پیرش از شمال آمده اند و میهمان خواهر مهربان هستند طبقه بالای خانه ما . من و مهربان هم که درگیر کار و گرفتاری خودمانیم و صبح می رویم و شب بر می گردیم . حتی نمی توانستیم تعارف و خشک و خالی بزنیم که یک شب شام در خدمتشان باشیم . دیشب وقتی از یک عروسی کسالت بار و خسته کننده برگشتیم رفتیم بالا یک چای در مجاورتشان زدیم و من هم از دهنم پرید که فردا اگر دوست داشتید برویم امامزاده سر خاک راحله خانم مادر مهربان و خاله و شوهرش هم  با کمال میل پذیرفتند .

حالا نشسته ام روی مبل راحتی و مهربان دارد مانی و نیما را لباس می پوشاند و من کمی پشیمانم از قولی که داده ام . خسته ام انگار هزار سال نخوابیده باشم .

هوا گرفته و نیمه تاریک است و غروب پنجشنبه  بالقوه غمناک امامزاده بیشتر و بیشتر دلگیرش کرده است . اول می رویم سر خاک آقا ولی فاتحه ای می خوانیم و بعد هم می رویم سر خاک راحله خانم که در جوار مزار شهیدان است . خاله که پادرد هم دارد به شیوه پیرزن های قدیم ولو می شود روی سنگ سرد و شروع می کند با دست های کارکرده اش روی سنگ راحله خانم دست کشیدن و زیر لب با آواز مرثیه خواندن .

مزار شهدا پر است از جمعیتی که یا خیرات می دهند یا خیرات می خورند . گوینده پشت بلندگو مدام می گوید که بعد از اذان مغرب مراسم پر فیض دعای کمیل دارند که ازصدا و سیما پخش می شود و مردم را دعوت می کنند که بیایند یک حزب از قران را بردارند و بخوانند تا ختم قران شود . نیما توی کریر خوابیده و برای اینکه گریه نکند تابش می دهم و مانی هم مدام این طرف و آن طرف می دود .

گوینده پشت بلندگو می گوید که تا لحظاتی دیگر زوج جوانی که امشب مراسم ازدواجشان است وارد مزار شهدا می شوند و بعد هم می گوید ما با کمال میل از افرادی که دوست دارند مراسم ازدواجشان در جوار مزار شهدا باشد استقبال می کنیم .

چند لحظه می گذرد و با جاری شدن جمعیت به یکسو می فهمم عروس و داماد دارند می آیند . مهربان و خاله هم با شوق و ذوق زنانه ای به سمت جمعیت می روند . مهربان می پرسد می آیی ؟ می گویم : نه .

خیلی لجبازانه همچین که انگار من با همه آدمهایی که مشتاق دیدنشان هستند فرق دارم پشتم را می کنم به خیل جمعیت و فقط یک لحظه که چشمم دنبال مانی می گردد می بینم که عروس  با شنل  سفید و بلند ، دست در دست داماد وارد مزار می شود و می روند سر خاک یک شهید فاتحه می خوانند .

مهربان که می گوید : عروس دختر شهید بوده است و برای خداحافظی با پدرش آمده بوده سر خاک یک لحظه تمام وجودم هری می ریزد پایین و بغضم مثل بغض آسمان می ترکد و چشمم خیس می شود .همین حالا هم که دارم اینها را می نویسم راستش چشمهایم خیس است . تمام پیش فرض های ذهنیم از عروس و دامادی که برای تظاهر و ریا آمده اند سر خاک شهدا می شکند و دود می شود می رود توی آسمان دلگیر بالای امامزاده . یکجوری که دلم می خواهد بروم بین مردم و من هم با صدای بلند برای خوشبختیشان صلوات بفرستم .

در فضای باز و با صفای یک سفره خانه سنتی نشسته ایم و با خاله و شوهرش داریم شام می خوریم . زمین خیس است و هوا تاریک اما شک ندارم که گوشه گوشه آسمان تاریکش بغض دارد درست مثل دل من در آخرین شب جمعه تابستان .

چرایش را به باران قسم خودم هم نمی دانم ...