گلدونا رو آب بدیم

همسایه ما راننده تاکسی است .

 شبها وقتی به خانه بر می گردم معمولا دم در دارد سیگار می کشد . سلام و علیکی می کنیم و همین . دو بار هم طی این دو سال زحمت کشیده و برایمان نذری آورده اند . یکبار هم عید امسال با هم دست دادیم و روبوسی کردیم و عید را تبریک گفتیم . اسم و فامیل همدیگر را نمی دانیم . نمی داند من چه کاره ام و اگر تاکسی نداشت من هم نمی دانستم . مقایسه اش می کنم با همسایه های محله قدیم دوران بچگی م که حتی اقوام همدیگر را می شناختیم . عید دیدنی که هیچ شب نشینی هم می رفتیم خانه هم . سفر هم همینطور . همسایه ها از فامیل نزدیک تر بودن آن وقت ها . 

زمانه طور بدی عوض شده است . داریم شور (کاری به کار هم نداشتن ) را در می آوریم . اصلا کاری به کار هم نداشتنمان یک کلاس و یک فرهنگ شده است به حدی که از سلام کردن با هم تعجبمان می شود . 

امشب برگشتنی به خانه ،رفتم بقالی سر کوچه برای مانی پفیلا بخرم . مرد خوبیست همسال خودم . هر بار با هم گپ و گفت کوتاهی می کنیم. درباره فوتبال و کسب و کار و سرد و گرمی هوا . امروز وقتی نایلون پفیلاها را به دستم داد دستم را به طرفش دراز کردم و گفتم : بعد از این همه وقت ما هنوز اسم همو بلد نیستیم . من بابک هستم . دستم را به گرمی فشرد و گفت : چاکرت حسین .  انقدر لبخند حسین بعد از آشناییمان را دوست داشتم که قول دادم این سناریو را با همسایه راننده تاکسی مان هم تکرار کنم . اما انگار سیگارش را زود تر دود کرده بود و رفته بود توی خانه . 

فردا شب اسم همسایه مان را خواهم فهمید .