مستطیل سبز

رفاقت من‌و فوتبال نه اینکه یه رفاقت ممنوعه باشه اما همیشه یواشکی بوده . من تک پسر خونه بودم و بابا هم از فوتبال خوشش نمیومد . واسه همینه که هرچی خاطره از فوتبال دارم خاطره های تنهاییه . مثل جام جهانی ۹۰ که زلزله اومد . مثل ۹۴ که بازی ها به وقت ایران کله سحر بود . مثل همین حالا که بازی های یورو رو باید با ولوم پایین ببینم که یه وقت اهل و عیال از خواب بیدار نشن . همیشه یواشکی فوتبال دیدم . یواشکی جیغ خوشحالی کشیدم . یواشکی ناخونامو از استرس جویدم . یواشکی از عصبانیت مشت به زمین کوبیدم . یواشکی خوشحال شدم . یواشکی اشک ریختم . 

اون موقع ها وقتی یه پدیده جوان سر و کله اش تو مسابقات پیدا می شد و می دیدم که فقط یکی دو سال از من بزرگتره تا چند وقت هوایی می شدم که منم یه روزی یه فوتبالیست بزرگ میشم و میرم جام جهانی . اون موقع ها همه بازیکن های توی زمین فوتبال از من بزرگتر بودند .

سالها گذشت و رویای فوتبالیست شدن کمرنگ شد . کمرنگ شد ولی نمرد . 

حالا وقتی می بینم پیرترین بازیکن های توی زمین مثل همین دروازه بان مجارستان که واسه خاطر سن و سال و شلوارش ، سوژه خنده همه است ،همسن و سال منه‌ . وقتی می بینم همه بازیکن های داخل زمین جای داداش کوچیکای من هستن و چه بسا اگه زود ازدواج کرده بودم میتونستن جای پسرای‌من باشند . وقتی می بینم سن و سال داور مسابقه هم‌از من کمتره و دارم از لحاظ سنی ‌به جرگه‌مربیان تیم ها می پیوندم ، یاد اون رویای نوجوونی میفتم و راستش غصه میخورم . نه به خاطر اینکه فوتبالیست نشدم . ولی حسرت همه رویاهایی رو میخورم که مثل رویای فوتبالیست شدن کمرنگ شدن ولی نمردن . نمردن ولی سن و سالم دیگه اجازه نمیده که برآورده بشن . 

قدیما‌میگفتن بر لب جوی نشین و گذر عمر ببین ولی حالا که جویی نیست که لبی داشته باشه ،شاید بهتره پیرجوونایی مثل من ، بازی  فوتبال و‌گذر عمر رو با هم به تماشا بنشینن .