یک پست شماره دار غروب جمعه ای

شماره ۱  

رها بانو لپ کشونی : 

دیشب با رها بانو حرف زدیم و الحمدالله حال و احوالاتش بهتر  است . 

توی کامنتها هم از همه بچه ها تشکر کرده و سلام رسانده است . 

رها بانو دیشب عکس کوچولویی خودش را فرستاد   

تا بگذاریم اینجا و حال بد غروب جمعه ای ما کمی جلا پیدا کند .  

فقط خواهش می کنم  

لپهای بچه را نکشید و گاز گاز و تفمالی نکنید بی زحمت بچه طفل معصوم را  

در ضمن توصیه می شود اگر شام و ناهار نخورده اید این عکس را ملاحظه نفرمایید ...

نخسوزن کابوی آلن 

************************************

شماره ۲ 

کلاس رقص اکابر :  

نمی دانم ویدا را چقدر می شناسید . 

خیلی از وبلاگ ها را می خوانم و نوشته های اکثر بچه ها را دوست دارم . 

اما در بین دوستانی که دیده ام قلم ویدا فوق العاده است . 

ویدا کم می نویسد اما فوق العاده می نویسد . 

بی اغراق بگویم که هر پستی که می نویسد بارها خوانده ام  

ویدا می تواند یک نویسنده بزرگ باشد 

شاید هم باشد و من خبر ندارم .  

تا به حال پستی از او نخوانده ام که مرا به حسرت و غبطه و تحسین وا نداشته باشد .

چند وقتی بود که دوست داشتم یک بخشی مثل مصاحبه یا معرفی بلاگر ها توی جوگیریات داشته باشیم و همیشه دوست داشتم یکجوری یک مناسبتی پیش بیاید تا وبلاگ ویدا را به شما معرفی کنم تا اینکه دیشب با دیدن ایمیل ویدا این بهانه برای من جور شد . 

نمی دانم چقدر به خواندن وبلاگ علاقه دارید  ولی اگر دوست دارید مطلب خوب و قوی و محشر بخوانید  کلاس رقص اکابر  را از دست ندهید . 

ویدا با این که به بازی دیر رسید اما محبت کرد و عکس بچگی هایش را فرستاد . 

این شما و این هم نی نی ویدا :  

************************************

شماره ۳

تولدت مبارک مانا : 

امروز اول بهمن ماه است  و روز تولد مانا  

 تولدت مبارک مانا ی عزیز    

-

و امیدوارم چاله چوله های زندگیت با خنده و خوشی پر بشه همیشه خدا ...   

-  

************************************

شماره ۴

چند خط برای دل مچالت ٬ عزیز دل خسته غروبای جمعه:  

-  

سلام رفیق ! 

میدونی خیلی دوستت دارم ولی چقدشو  فکر نکنم بدونی 

والله خودمم گاهی نمی دونم چقدشو ...

من از پنجشنبه ها دلم برای فردای دلگیرت میتپه 

حتی اونروزایی که حرفهای قشنگت رو می ریختی تو دل کلمه های دلی  

و بعدش رو صفحه سفید بلاگت ...  

حتی همونروزا هم دل نگرون غروب جمعه هات بودم  

چه برسه به الانایی که دیگه هم اون صفحه سفیده ٬ تشنه حرفات شده 

هم من و بچه های بلاگستون  

می دونی چیه رفیق ؟

یه وقتایی گریه هم درد آدمو دیگه دوا نمی کنه 

یه وقتایی باید از ته دل غش غش غش خندید 

یه وقتایی باید یه کاغذ سفید برداشت و توشو سیاه کرد با یه دنیا کلمه 

آدم بالاخره باید یه جوری خودش رو سبک کنه دیگه . هوم ؟ 

دوس دارم دوباره صدای خندیدنات بیاد   

دوس دارم دوباره صدای خوشحالت رو بشنوم عینهو دیشب 

دوس دارم دوباره مثل یه بچه شیطون بشم تو بازی های وبلاگت  

دوس دارم دوباره بخونمت 

دوس دارم دوباره بنویسی  

اگه دنیا واسه دل مهربونت تنگ و کوچیکه 

نذار ما هم دلتنگ نوشته های دلی و محشرت بشیم  

شده یه دونه از اون پست خالی سفیدا 

شده یه دونه از اون نامه های خود به خودت 

شده یه کلمه ...یه حرف... یه عکس ...

یه چی بنویس رفیق 

دلامون پوسید غروب جمعه ای به خدا ...