کودک مهندس های هیچوخت بزرگ نشده

عصری مهربان که از سمینار آمد ٬ هلیا و کورش هم همراهش بودند  

جایتان خالی پیتزا خوردیم به سبک باستانی و با طبخ کیامهر 

خوش گذشت و خوشی وقتی تکمیل شد که کورش اینا شب ماندند اینجا  

این دومین بار بود که من و رفیق قدیمی توی این سه سالی که از ازدواج هایمان می گذرد  

شب پیش هم هستیم

مهربان و هلیا که صبح کله سحر دوباره باید بروند سمینار رفتند و خوابیدند  

و من و کوروش به یاد بچگی هایمان افتادیم 

به یاد آن همه شبهایی که تا صبح می گفتیم و می خندیدیم 

توپ کیامهر واقعی هم که جا مانده بود خانه ما برداشتیم  

و کلی پنالتی بازی کردیم نصفه شبی طوری که عرقمان در آمد  

همچین بی خیال از غم دنیا شده بودیم دو تایی انگار نه انگار که هیچ وقت بزرگ شده ایم 

الان هم که دارم این ها را می نویسم کورش نشسته و از من گیج و چپول غلط املایی می گیرد  

داغیم حسابی و خوشیم بدجور 

جایتان خالی 

کاش هیچ وقت بزرگ نمی شدیم 

کاش همیشه بچچه می ماندیم ...  

-