کورش تمدن

یکی از بعدازظهر های تابستان نوجوانی بود . چهار تا آجر برداشتیم و گذاشتیم دو طرف خیابان و با قدم اندازه دو دروازه را یکی کردیم .موقع یار کشی که رسید آیدین دست پسرک لاغر را گرفت و آورد وسط خیابان و گفت : این همسایه جدید ماست . توی تیم ... بازی می کرده  

و اینطوری بود که کورش تمدن همبازی ما شد و بعد هم رفیق شفیق و صمیمی من 

در تمام سالهای آخر دبیرستان و کنکور و دانشگاه و سربازی ٬ من و کورش صمیمی ترین رفیق هم بودیم و البته هنوز هم هستیم . 

قبلا هم گفته بودم و هنوز هم می گویم که اگر رفاقت مثل ترازو باشد و دو تا رفیق بنشینند روی دو کفه ٬ علی القاعده بایستی کفه ها با هم تراز باشد و نهایتا کمی بالا و پایین  

اما کورش از آن رفقاست که مثل ترازوی دیجیتال می ماند و کاری به برابری کفه ها ندارد  

و توی این ۱۶ سال رفاقت ما اگر من یک قدم به سمت او برداشته ام او یک کیلومتر دویده است 

درست عین برادر هوای مرا در کوچکترین و بزرگترین حادثه ها داشته و همیشه دست مرا محکم گرفته است . آدم از رفیق مگر چه می خواهد ؟  

اینها را بی اغراق می گویم به خدا ... هر وقت هرجا هر مشکلی داشته ام اولین کسی که با او مطرح کرده ام کورش بوده است و هرچه فکر می کنم که من در برابر این همه خوبی و محبت  

چه ها برایش کرده ام حافظه ام یاری نمی کند . 

من و کورش تقریبا با هم دانشگاه رفتیم  

با هم سربازی کردیم  

با هم عاشق شدیم  

و همزمان با هم توی یک سالن ازدواج کردیم . ( با هم نه ها ... همزمان با هم )  

امیدوارم با هم ( و نه از هم ) بچه دار هم بشویم  

و انشاء الله بعد از صدو بیست سال هم با هم بمیریم ...

همینجا از صمیم قلب برای کورش و همسرش هلیا آرزو می کنم که سال ۹۱ بهترین ها نصیبشان باشد و هیچ وقت لبخند لبهایشان کمرنگ نشود . 

تولدت مبارک  

کورش تمدن  

+ بنابر یک سنت نانوشته ما معمولا سعی می کنیم دوازدهمان را به جای سیزده در کنیم . جای شما خالی امروز رفتیم فشم و کنار رودخانه در کردیم آن هم چه در کردنی .  

و اتفاقا بر خلاف نظر محسن توی این پست دوازده به در امسال به لطف آقا مهدی و ملی جان و حس و حال خوب باقرلوی اعظم و مریم و مهربان به بنده خیلی بیشتر از پارسال خوش گذشت .  

عصر ۱۲ فروردین - از راست به چپ : 

 آتش - محسن - من - کفش های مریم - لب رودخانه فشم