ستاره هالی توی بهار خواب خانه مادر بزرگ افتاد

خیلی عجیب است که هنوز هم که هنوزه بعد از سی و دو سال زندگی

یکی از لوکیشن ها ثابت کابوس های شبانه من پشت بام خانه مادربزرگم باشد . 

من توی یکی از خانه های قدیمی خیابان گلستانی ٬روبروی سینما ٬  

محله سی متری جی سه راه آذری تهران بدنیا آمدم .  

سه سال اول عمرم را توی این خانه بودم و بعد برای همیشه از آنجا رفتیم . 

تابستان ها که به خانه مادربزرگ می رفتیم توی بهار خواب این خانه رختخواب می انداختیم و همگی همانجا زیر سقف آسمان نه چندان پر ستاره آنروزهای تهران می خوابیدیم . 

هرچه فکر می کنم کمتر به نتیجه می رسم که چرا باید این مکان دوست داشتنی بشود مامن همیشگی کابوس های من ...  

به تصاویر مبهم و گنگی که از بچگی ام در آن دارم فکر می کنم . 

این ترس شاید برگردد به حفاظ های کوتاه بهار خواب و ترس من از ارتفاع  

و توصیه های همیشگی مادرم که نزدیک نرده های آن نشوم . 

شاید برگردد به یک خاطره مبهم از آژیر قرمز و صدای وحشتناک رد شدن هواپیما  

شاید هم به خیلی خیلی قبل تر ٬ وقتی که نوزاد بودم . همان شبی که یک دزد یواشکی آمده بود توی بهار خواب و با جیغ های مادرم و فریاد بابا فرار کرده بود .

شبهای تابستان وقتی رختخواب روی موزائیک های بهار خواب پهن می شد 

تمام لذت کودکانه ما ٬ غلت زدن توی آنها بود .  

خنکی دلنشینی که روی تشک ها می نشست را با تنمان می نوشیدیم 

مثل یک لیوان شربت خنک و شیرین که اگر زود ننوشی ٬ تمام و گرم می شود . 

حتما این خنکای سکر آور و لذتبخش را خودتان هم تجربه کرده اید  

که آدم را توی خودش می بلعد و تنت را کرخت می کند و پلک هایت را سنگین 

یک شب حوالی ۹ سالگیم  

توی بهارخواب خانه مادربزرگ کنار بابا دراز کشیده بودیم و بابا داشت از عظمت دنیا حرف می زد  

قرار بود ستاره دنباله دار هالی همان شب از بالای سرمان رد بشود .  

بابا می گفت : این اتفاق هر هفتاد و شش سال یکبار تکرار می شود 

ساعتها چشمهایمان را گشاد کردیم و ساکت و آرام به آسمان ابری بهارخواب خانه مادربزرگ نگاه کردیم . اما هالی را ندیدیم . یعنی رد شد ولی ما پیدایش نکردیم . 

چشمهای ۹ سالگیم داشت خوابشان می برد اما باز هم با اشتیاق و امید به ابرهای سیاه نگاه می کردم . بابا مرا محکم بغل کرد و گفت : 

حیف شد ... دفعه بعدی که هالی از بالای سرمان رد شود من دیگر زنده نیستم 

من توی بهار خواب خانه مادر بزرگ خیلی چیزها یاد گرفتم  

یاد گرفتم شیرینی های زندگی زود تمام می شوند درست مثل خنکای رختخواب 

یاد گرفتم که بعضی آدم ها ممکن است توی خواب بیایند و خودت و خاطراتت را بدزدند . 

یاد گرفتم که بعضی با هم بودن ها مثل ستاره هالی فقط یکبار می آیند  

و بار دیگری که بیایند شاید نباشی که بفهمی و ببینی  

و یاد گرفتم بابایم یک قهرمان فنا پذیر است و بالاخره یکروز می میرد   

حالا که فکر می کنم می فهمم که چرا در تمام این سی و دو سال وحشتناک ترین خوابهای شبانه و بدترین کابوس هایم توی بهارخواب خانه مادربزرگ اتفاق افتاده است . 

من بزرگترین حقایق زندگی را آنجا کشف کرده ام 

و حقیقت ٬ درست عین کابوس می ماند

برای کودکی که دنیا و تمام آدم هایش را شیرین می بیند و می انگارد ...