عادت زخمدرد

تقریبا هشت هفته پیش در راه رفتن به شرکت یک نیسان آبی رنگ توی شلوغی و ترافیک زد به گلگیر عقب ماشینم . از آنجا که همیشه به رانندگانی که تصادف می کنند و باعث ترافیک

می شوند فحش های بی تربیتی می دهم و البته برای رسیدن به شرکت هم عجله داشتم

در کل توقف ما سه دقیقه بیشتر طول نکشید ...

خیلی متمدنانه با هم سلام و علیک کردیم و میزان خسارات وارده را تماشا نمودیم .

پرسیدم قبول داری که مقصری ؟ و او هم تایید کرد که مقصر است . کارت ماشینش را گرفتم و یک تک زنگ هم به موبایلش زدم که شماره ام را داشته باشد و خداحافظی کردیم و به همین راحتی ماجرا تمام شد .

بعد از ظهر همان روز ماشین را به سه - چهار تا صافکار نشان دادم و هرکدام قیمتی گفتند .

مبلغ را به آقای راننده نیسان گفتم و ایشان هم خیلی عذر خواهی کرد و مبلغ را به کارتم ریخت .

چند روز اول ، آن قُر شدگی گلگیر ماشین بدجور روی اعصابم بود . روزی سه چهار بار می رفتم و نگاهش می کردم . پنجشنبه همان هفته ماشین را بردم صافکاری که صافش کرد اما گفت رنگ کردنش حداقل یک صبح تا شب طول می کشد . از آنجا که فراخی ماتحت ،اجازت بدون ماشین به سرکار رفتن به ما نمی دهد قرار گذاشتیم برای پنجشنبه هفته بعد ...

پنجشنبه هفته بعد ماشین را گذاشتم که بعد از دو ساعت آقای صافکار زنگ زد که عمه اش به رحمت خدا رفته و نمی تواند روی ماشین کار کند من هم رفتم و ماشین را گرفتم .

پنجشنبه هفته بعدش هم اضافه کار رفتم شرکت

و پنجشنبه بعدی چهلم بابابزرگ بود

و پنجشنبه بعد هم رفتیم شمال

و پنجشنبه بعدی هم اصلا یادم رفت که ماشین را ببرم صافکاری

امروز عصر توی شرکت بودم که گوشی زنگ خورد . همان آقای راننده نیسان بود که آمده بود کارت ماشینش را بگیرد . کارت را که دادم نگاهی به ماشین و وصله زشتی که روی گلگیرش بود انداختم اصلا فراموشش کرده بودم .

عصر موقع برگشتن رفتم پیش صافکار و برای فردا قرار گذاشتم که کارش را تمام کند .

یادم افتاد که دوران دبیرستان یک دبیر فیزیک داشتیم که جای زخم بزرگی روی صورتش داشت . روز اولی که وارد کلاس شد همه بچه ها به جای اینکه به درس گوش بدهند داشتند به زخمش نگاه می کردند بس که واضح بود و توی ذوق می زد .

از قضا  این آقای دبیر یکی از بهترین و محبوب ترین دبیران دبیرستان ما بود و به شخصه خیلی دوستش داشتم . اواخر سال یکروز بعد از کلاس رفته بودم تا سوالی از او بپرسم و چون از نزدیک صورتش را می دیدم دوباره زخمش به چشمم آمد . با خودم فکر کردم که انقدر آن زخم بزرگ و زشت که روز اول خیلی توی چشم می آمد برایم عادی شده بود که مدتها بود متوجه حضورش توی صورت آقای دبیر فیزیک نشده بودم .

اصولا بعضی زخم ها وقتی دردشان تمام می شود عادی می شوند . هم برای ما و هم برای کسانی که زخم های ما را تماشا می کنند .

شاید جای زخم مانده باشد اما متوجهشان نمی شویم.

اما امان از بعضی زخم ها که نه دردشان تمام می شود

نه عادی می شوند

و نه فراموش ...

+ فکر کنم یک پست شبیه به این قبلا نوشته بودم اما یادم نیست کجا ...