دخترم دریا

تمام دیشب تا صبح  از ترس دیدنت خوابم نبرد .

سر کوچه شما ایستاده بودم و احساس می کردم تمام محله منو چپ چپ نگاه می کنند .

همینکه در خونه شما باز شد قلبم از حرکت ایستاد . می خواستم گوشه ای پنهان بشم اما پاهام تکون نمی خوردن . خودت بودی ...

چادرت را توی باد باز کردی و نور خورشید توی موهات گرفتار شده بود و برق می زد .

یک چادر سفید سرت بود با گلهای صورتی کمرنگ ...

یک جفت دمپایی صورتی هم پات کرده بودی که وقتی راه می رفتی توی کوچه خرپ خرپ

می کرد... اومدی و از کنار من رد شدی و اصلا انگار منو ندیدی ...

به نانوایی که رسیدی چادر مشکی خانمی را کشیدی و پرسیدی :

خانوووووووووووم ! آخر صف شمایی ؟

نمی دونستم انقدر صدای تو زیباست .

من و تو با هم نوبتمون شد . دستم رو که به طرف نان بردم اخم هایت در هم شد و با عصبانیت گفتی : ببخشیدااااااا یه زن یه مرده .... الان یه آقا رفت . حالا نوبت منه ...

خندیدم و گفتم : بفرمایید ....

شاطر که نان ها را انداخت روی میز با دست های کوچیکت سنگ های نان را جدا می کردی و از بس که داغ بودند مدام لبهات را گاز می گرفتی و نوک انگشت هات را فوت می کردی . یکی از سنگ ها از لای میز افتاد روی دمپایی صورتی رنگت و قل خورد و رفت توی دمپایی و تو بلند گفتی : آآآآآاآآآخ سوختم .... 

توی کوچه وقتی به تو رسیدم دیدم داری پات را می کشی و مثل پیرزن ها آخ و اوخ می کنی . 

پرسیدم : کمک نمی خوای خانوم کوچولو ؟ 

گفتی : من با غریبه ها حرف نمی زنم . 

گفتم : کار خوبی می کنی اما من غریبه نیستم . 

گفتی : پس اگه راست میگی چرا من نمیشناسمت ؟  

و من گفتم : چون وقتی بدنیا اومدی من خراب بودم . داغون بودم ... گیر بودم ... ولی وقتی که همه چی درست شد مادرت شده بود زن یه مردی که بتونه خرجش رو بده و من روی نگاه کردن توی چشمای تو و مادرت رو نداشتم دخترم ! 

اینها رو تو دلم گفتم . روم نشد به خودت بگم ... 

گفتی : پس چرا من تو رو نمی شناسم ؟ 

گفتم : مگه اسم تو دریا نیست ؟ 

گفتی : نه خیرم ... دیدی دروغ میگی ؟ 

بعد همونطور که پاهات رو به خاطر سوختگی می کشیدی رو زمین و یک نون سنگک داغ همقد خودت تو دستت بود رسیدی به ته کوچه و در رو با پات باز کردی و دوباره یه نگاه به من انداختی و نور خورشید توی موهات چشمم رو زد  

چشمام خیس اشک شد

آخه قرار بود اسمت دریا باشه ...