مینو نوستالژی می سازد نه خوراکی

اینروزها کافیست وارد یک سوپر مارکت بشوید تا انواع و اقسام خوراکی با برندهای گوناگون پیش رویتان باشد . بچه های امروز می توانند هرنوع خوراکی را با هر طعم و مزه ای که دلشان

می خواهد امتحان کنند  اما ما بچه های دیروز چنین حق انتخاب وسیعی  نداشتیم .

شرکت مینو قدیمی ترین شرکت سازنده خوراکی در ایران است .
این شرکت در سال 1338 یعنی بیش از نیم قرن پیش با کوشش مرحوم علی خسروشاهی تاسیس شد و هنوز هم مشغول به کار است .
.

.

وقتی ما بچه بودیم غیر از مینو عملا هیچ شرکتی با چنین گستره محصولاتی در عرصه ساخت خوراکی ها فعالیت نمی کرد .

دوره و زمانه با امروز خیلی فرق داشت . مثل امروز نبود که خوراکی فقط مخصوص بچه ها نباشد . بزرگترها اصلا کسر شانشان بود که به خوراکی ها لب بزنند . یکجور بچه بازی بود . یعنی اگر آدم بزرگی هم بود که خوراکی دوست داشت نمی توانست جلوی جمع خوراکی بخورد چون مسخره اش می کردند و خنده دار به نظر می آمد .

خوراکی ها مثل امروز عمومی نبودند . خریدنشان انقدر آسان و ارزان هم نبود و هر بچه ای هم نمی توانست هر وقت که اراده کند خوراکی داشته باشد .

لقمه های نان و پنیر توی کیفمان بود ولی ما حسرت بیسکویت و پفک داشتیم .

گستره خوراکی ها هم مثل امروز وسیع نبودند . خیلی از محصولات امروزی وجود نداشتند و اگر هم بودند انقدر گوناگون نبودند . مثلا چیپس بسته بندی اصلا وجود نداشت چه برسد به اینکه

طعم های مختلف داشته باشد .

بستنی فقط در تابستان خورده می شد و محدود بود به آلاسکا و کیم ...

شرکت مینو امروزه در عرصه فروش خوراکی رقبای زیادی دارد . خوراکی های مینو بدون هیچ انعطاف و تغییری هنوز با همان طعم و بسته بندی سی سال پیش تولید می شوند . مینو خودش را با زمانه وفق نداده و مدام دارد درجا می زند . در تجارت و اقتصاد امروزی این یعنی مرگ ...

به عقیده من تنها عاملی که مینو را تا امروز سرپا نگاه داشته است ما هستیم .

منظور از ما همان بچه های دیروز و مردان و زنان امروز است .

ما محصولات مینو را نه به خاطر طعم و مزه خوبشان و نه به خاطر بسته بندی آنها نمی خریم .

ما محصولات مینو را صرفا برای خاطره بازی می خوریم .

و هیچ بعید نیست که همین مردان و زنان امروزی وقتی پیر بشوند و عمرشان تمام بشود ، عمر مینو هم به پایان برسد .

محصولات خاطره انگیز مینو همیشه اولین بوده اند . یعنی تا قبل از آنها مشابهشان وجود نداشته است . برای همین گاهی اسمی که مینو روی محصولاتش گذاشته را به نام آن محصول

می شناسیم . می دانید یعنی چه ؟ یعنی مینو انقدر توی زندگی ما رخنه کرده که ما برند او را به جای نام آن محصول به خاطر سپرده ایم . مثلا به اسنک می گوییم پفک . در حالیکه پفک نامی بود که مینو به جای اسنک به ما معرفی کرده است .

به عنوان یک کودک دیروزی که با خوراکی های مینو بزرگ شده برای این شرکت آرزوی موفقیت دارم و امیدوارم کمی خلاقیت در تولید محصولات جدید و خوشمزه تر به خرج دهند .

شرکت مینو متعلق به مردم ایران و خاطره ساز نسل های مختلف این کشور بوده و براستی حیف است که روزی از صحنه تجارت و خاطرات نسل های بعد محو بشود .

در ادامه دعوتتان می کنم به تماشای چند تا از خوراکی های خاطره انگیز و دوست داشتنی شرکت مینو ...

شما را نمی دانم ولی من با شنیدن نام بیسکویت این تصویر در ذهنم تداعی می شود .

اسمارتیس : خوراکی محبوب کودکی من

پفک نمکی : مشهورترین و خاطره انگیز ترین محصول شرکت مینو
پفک نمکی انقدر در فرهنگ و زبان ما ایرانی ها ریشه دارد که ما اسنک را به این نام
می شناسیم . مینو قبل از تولید این محصول وظیفه فرهنگستان  ادب را هم به عهده گرفت و نام پفک  را به عنوان یک واژه جدید به ایرانی ها معرفی کرد .
از حق نگذریم پفک چه از نظر طعم و چه از نظر بسته بندی در برابر رقبای فعلی حرفی برای گفتن ندارد اما ما مردم حق شناسی هستیم و گاهی صرفا برای زنده نگاه داشتن نوستالژی آن ، خودمان را به خریدش مجبور می کنیم .

به شخصه زیاد طعمش را دوست نداشتم .
اول اینکه شیرین نبود و من توقعم از یک بیسکویت ،طعم شیرین بود . دوما تمام لباس آدم را به گند می کشید چون واقعا ترد و شکننده بود و سوم اینکه به خاطر شوری اش حسابی تشنه
می شدم .
خوردن خالی خالی ترد یک هنر بود که من نداشتم اما یادم هست که آنروزها طرفداران سینه چاکی داشت .

برای بچه های همنسل من واژه کاکائو معادل تک تک مینو بود . چون محصولات خارجی بسیار گران بودند و توانایی خریدنشان را نداشتیم .
یاد کاکائو های هوبی مغز فندقی به خیر . چه طعم محشری داشتند .

رنگارنگ مینو به نسبت سایر محصولاتش خوراکی جدیدتری است . اما آنقدر خوشمزه و شیرین هست که هنوز هم وسوسه خریدنش همراهم می آید . رنگارنگ مینو تنها چیزی است که وقتی فروشنده به جای بقیه پول به من می دهد ناراحت نمی شوم .حیف که زود تمام می شود .

ویفر موزی طعم محشری داشت . عاشق این بودم که توی چای بخیسانم و بخورمش
قبول دارید طعم های قدیمی دیگر تکرار نمی شوند ؟

ساقه طلایی بدون شک موفق ترین محصول مینو است . شاید تنها محصولی از مینو باشد که هیچ کس نتوانسته با آن رقابت کند . هرچند خیلی از شرکت ها سعی کردند ادایش را در بیاورند اما موفق نشدند . ساقه طلایی با سبوس گندم درست می شود و مثل تنه درخت می ماند و ابدا طعم خوبی هم ندارد . اما بواسطه اینکه چاق کننده نیست طرفداران زیادی دارد .






+ می خواستم اسم تی تاپ را هم در این فهرست بیاورم اما مطمئن نبودم که مینو آن را
می ساخت یا نه .
به هر حال مینو هم یک محصولی داشت با طعم و شکل تی تاپ که اسمش پم پم بود .

++ بیسکویت مادر یادتان هست ؟ خوراکی محشری بود . اصلا ساخته شده بود برای اینکه توی چای حل کنید و هم بزنید و نوش جان کنید . 
البته بیسکویت مادر محصول شرکت ویتانا یا شاید هم آناتا بود . درست یادم نیست ...

+++ با این اوصاف احتمالا شما هم حرف مرا قبول دارید که مینو بیشتر از اینکه برای ما خوراکی بسازد ، نوستالژی ساخته ؟

++++ این پست از آن پستهایی شد که بعدها بدون ذکر نام جوگیریات احتمالا یا برایتان ایمیل بشود یا اینکه توی فیس بوک به اشتراک بگذارند . اگر یک وقت دیدیدش اولا تعجب نکنید ثانیا از طرف من به صاحب پست یک انگشت شست محکم نشان بدهید .( البته به نشانه لایک  )


 این پست خوشمزه را چون خیلی دوست دارم تقدیم می کنم به ایشان
چونکه هم با معرفت است هم خاطره باز و شک ندارم که اگر من این پست را نمی نوشتم در آینده خیلی قشنگ تر و خوشمزه تر از من می نوشتش ...