آن مرد با کاپشن رفت ...

این پست را چندین بار نوشتم و دوباره پاک کردم .

امشب آخرین شب ریاست جمهوری توست و این کشور بطور رسمی از فردا رئیس جمهور دیگری خواهد داشت .

می خواستم از آن روز خرداد ماه 84 بنویسم که با شکست دادن هاشمی رئیس جمهور شدی و خیلی از مردم از آمدنت شاد شدند . می خواستم از آن شب خرداد ماه 88 بنویسم که دوباره رئیس جمهور شدی و خیلی از همان مردم اندوهگین شدند .

می خواستم از دلار و تورم و بیکاری و نفت و یارانه و سهام عدالت و مسکن مهر و سه هزار میلیارد و هاله نور و انرژی هسته ای و تحریم و خیلی چیزهای دیگر بنویسم اما بگذریم ...

ببین محمود جان ! اینکه یکنفر از بین 70 میلیون نفر بشود رئیس ،خیلی شانس می خواهد . در بهترین و عادلانه ترین حالت شانس آن یکنفر ، یک - هفتاد میلیونیم است پس اگر صرفا احتمالات ریاضی را در نظر بگیریم تو انسان خوش شانسی بودی . تو این شانس و فرصت را داشتی که هشت سال رئیس جمهور یکی از کشورهای دنیا باشی . کشوری با تاریخ و تمدن چند هزار ساله . کشوری ثروتمند با منابعی بی نظیر و مردمی باهوش . کشوری که تاریخش حاکمانی  محبوب مثل انوشیروان عادل و کریمخان زند به خود دیده است . کشوری که تاریخش خونخواران و ظالمانی چون تیمورخان و آقا محمد خان داشته است . کشوری که شاهانی بی کفایت و بی لیاقت مثل سلطان حسین خان و ناصرالدین شاه قاجار داشته است .

اینکه نام تو در کدام یک از این دسته ها ثبت بشود به تاریخ مربوط است . صدها سال بعد بچه ها نام تو را در کتاب های تاریخ خواهند خواند و تاریخ در مورد تو قضاوت خواهد کرد  و اصلا مهم نیست من در مورد تو چه فکر می کنم و حتی تو در مورد خودت چه فکر می کنی و چند صفحه آمار درست و غلط از عملکرد هشت ساله ات می سازی و منتشر می کنی .

مهم اینست که مردم این کشور هر وقت نام تو را بشنوند لبخندی تلخ خواهند زد و من به عنوان یکی از این میلیون ها انسان که هشت سال نتایج کارها و تصمیمات تو را تجربه کرده و مطمئنم فرزندان و نوه هایم نیز طعم و مزه زحمات هشت ساله تو را خواهند چشید اگر بخواهم خیلی متشخصانه و مودبانه در مورد تو اظهار نظر کنم فقط باید بگویم :

هیچ وقت دلمان برای تو تنگ نخواهد شد .