یوز

طی ماموریت اخیر ،یکروز که در اتاق رئیس پروژه جلسه داشتیم ، حین صحبت در مورد مسائل کاری چشم مدیر ما به عکس زیبای یوزپلنگ روی دیوار اتاق رئیس خورد و ناگهان بحث از مسائل کاری کشیده شد به محیط زیست .

آقای رئیس از شرایط نابسامان محیط بانان گفت و مشکلاتی که دامنگیرشان شده است . اینکه هیچ مزایای حقوقی ندارند و ناچارند به خاطر چندرغاز ، صبح تا شب توی گرما و سرمای کویر جانشان را کف دستشان بگیرند و به جنگ آدمهایی بروند که نه به خاطر امرار معاش و نه به خاطر سیر کردن شکم بلکه برای تفریح ، حیوانات را شکار می کنند .این وسط نه تنها هیچ حمایتی از این بندگان خدا نمی شود بلکه در کمال تاسف موارد زیادی هم هست که محیط بان به خاطر درگیری مسلح با شکارچی های غیر قانونی و به خاطر عدم توانایی در پرداخت دیه در زندان به سر می برد و یا حتی به اعدام محکوم شده است . دلیلش هم واضح است : یا آقای شکارچی گردنش کلفت بوده یا به یکی از گردن کلفت ها وابستگی داشته است .

زمین های اطراف معدنی که ما در آن بودیم یکی از معدود زیستگاه های یوزپلنگ آسیایی بود و آقای رئیس هم به خاطر علاقه اش به این مقوله محبت کرده بود و هزینه بنزین و غذای محیط بانان را تقبل کرده بود و گاه گداری کفش و لباس کار نیز به آنها می داد . محیط بانان هم برای تشکر آقای رئیس را چند باری با خودشان به ماموریت برده بودند . به همت و با هزینه یک بنیاد زیست محیطی آمریکایی ، به منظور رصد و رهگیری یوزپلنگ ها در تمام منطقه دوربین های پیشرفته و هوشمندی قرار داده بودند و محیط بانان با سرکشی به دوربین ها از آمد و شد حیوانات مخصوصا یوز پلنگ ها  مطلع می شدند .

عکس روی دیوار اتاق آقای رئیس هم محصول یکی از همین سرکشی ها بود و یوزپلنگ ماده ای را نشان می داد که برای آب خوردن آمده بود و جلوی دوربین ژست گرفته بود . آقای رئیس قول داد باقی عکس هایش را هم نشانمان بدهد تا توی فلش بریزیم که متاسفانه فرصت نشد ولی به امید خدا دفعه بعد حتما عکس ها را خواهم گرفت و نشانتان می دهم . متاسفانه از نژاد یوزپلنگ آسیایی فقط چند قلاده بیشتر باقی نمانده اما آقای رئیس می گفت که به تازگی یکی از یوزپلنگ ها سه تا توله آورده که خبر بسیار خوبی بود هرچند که جدیدا کسی او و توله هایش را رویت نکرده است .

صحبت های آنروز مرا به فکر واداشت . کاری به شکارچی ها ندارم که اصولا کسی که به خاطر لذت و تفریح جان جانداری را می گیرد بویی از انسانیت نبرده است . لابد شما هم در خبرها شنیدید که چوپانی شاهد دریده شدن گوسفندهایش توسط یک یوزپلنگ بوده ولی با وجود اینکه اسلحه داشته به او شلیک نکرده است . سوال من اینجاست . فرض کنیم یوزپلنگ به یک انسان یا یک کودک حمله کند . شما هم با اسلحه ایستاده اید و می توانید با کشتن یوزپلنگ جان آن انسان را نجات بدهید . واقعا راه چاره چیست ؟ شما باشید چکار می کنید ؟ آرش پیرزاده هم توی یکی از پستهایش همین سوال را کرده بود . کسانی که داعیه حمایت از حیوانات را دارند ولی هیچ کمکی به انسان های نیازمند و گرسنه نمی کنند . سوالم را اینطور تکرار می کنم :آیا شما آخرین گونه از یک جانور زیبا و نادر را بر روی کره زمین به خاطر نجات یک انسان خواهید کشت ؟ انسانی که میلیاردها از آن روی زمین زندگی می کنند و بودن یا نبودن یکنفرشان شاید اصلا به چشم نیاید . نگفتم که این انسان یا کودک قوم و خویش و دوست و فامیل شما باشد که احساساتی بشوید . یک انسانی باشد که نمی شناسید . یک هموطن یا یک غریبه یا هر کسی ...

کدام یکی حق بیشتری برای زنده ماندن دارند ؟