آب هویج بستنی

توی شهرک ما کلاس زبان نبود . بابا پنج سال تمام مرا هفته ای سه روز می برد فردیس آموزشگاه و بعد هم می آمد دنبالم . آموزشگاه طبقه دوم یک پاساژ قدیمی بود سر سه راه حافظیه . پاساژ کوچکی بود اما همان چند تا مغازه کوچکش دنیای من بودند . طی این چند سال مغازه ها گاهی می بستند و مغازه جدیدی باز می شد . اما خاطره انگیز ترینشان یک ساندویچی بود یکی مغازه تعمیر و فروش دوربین و یکی هم قنادی . 

یک ساندویچی با همان بوی لعنتی و نوستالژیک ساندویچی های قدیم . همان بوی لعنتی که بزاق دهان را راه می اندازد . بویی که هنوز هم جلوی ساندویچی های لوکس که سوسیس و کالباس استاندارد می فروشند و روغن های سرخ کردینشان را زود به زود عوض می کنند دنبالش می گردم و پیدا نمی کنم . دوربین فروشی مغازه رویاهایم بود . چند تا دوربین قدیمی داشت از این آینه ای های روسی . چند تا دوربین جدید داشت با لنزهای بزرگ که فقط توی فیلم های جاسوسی دیده بودم و از همه نازنین تر چند تا دوربین شکاری بود . بچه ی قانعی بودم . آرزویم این بود که یکروز بتوانم از توی چشمی های دوربین شکاری دورها را ببینم . داشتن و خریدنش فراتر از رویاهایم بود . هنوز هم داشتن یکی از این شکاری ها را  آرزو دارم . چرا یادم رفته بود ؟ 

و قنادی با آن رایحه های مست کننده ای که از زیر زمینش بیرون می آمد . بوی شیرین کیک و شیرینی خامه ای . بازی رنگی رنگی شیرینی های براقِ تر و خشک پشت شیشه یخچال . زبون، کشمشی، رولت، لطیفه، نون خامه ای ، کیک یزدی و ناپلئونی . 

تمام این پنج سال وقتهایی که بابا دیر می آمد دنبالم من توی پاساژ تماشاچی این سه مغازه محبوب بودم . زمستان و تابستان و شب و روز .

نمی دانم چرا ما را اینطوری تربیت کرده بودند ؟ شاید شرایط زمانه ما بود . بچه سیزده ساله می رفت زیر تانک و ما فکر می کردیم ایثار یعنی به بهانه داشتن یک آرزو به باباهایمان فشار نیاوریم . نه اینکه اگر می گفتیم نه می گفتند . اوشین سریال بچگی های ما بود که دلش ضعف می رفت ولی غرورش قبول نمی کرد از نان برنجی مادربزرگ پیرش بخورد . صبر می کردیم خودشان بخرند . لج نمی گرفتیم . بهانه گیر نبودیم . بیخود و بیجهت چیزی نمی گرفتیم . خوب می شدیم تا جایزه بگیریم . جایزه هایمان هم کوچک بودند خیلی کوچک تر از رویاهایمان . اما طلبکار نبودیم . خواستن هایمان را توی دلمان نگه می داشتیم و بروز نمی دادیم مگر اینکه می پرسیدند . 

یکی از همین روزهای تابستان بود . بابا مرا برد کلاس زبان . توی راه گفت غده ای توی گلویش درآمده و باید عمل کند . گفت من باید مثل مردهای بزرگ مواظب مامان و آبجی هایم باشم . من بغضم گرفت ولی گریه نکردم . کلاس که تمام شد بابا دم پاساژ منتظرم بود . گفت بریم شیرینی بخوریم . رفتیم توی همان قنادی که من رنگ ها و بوهایش را حفظ بودم و خاطره ای برایم ساخت که مزه اش هم هنوز زیر زبانم باشد . آب هویج بستنی تا آنروز نخورده بودم . لیوان های بزرگ شیشه ای داشت که بزرگترین لیوان هایی بود که به عمرم دیده بودم انقدر بزرگ که انگار غول ها تویش آب می خوردند . آب هویج خورده بودم ولی نمی دانستم ترکیبش با بستنی سنتی اینطور دیوانه کننده می شود . 

شاید بیست و پنج سال گذشته باشد . اسم همکلاسی ها اسم اساتید و درسهایی که یادمان می دادند یادم رفته . وقتی بابا زنده بود یکبار با جزئیات برایش داستان آب هویج را گفتم اما یادش نیامد . قنادی دیگر آنجا توی پاساژ نیست . لیوان های شیشه ای همگی یکبار مصرف شده اند . بابا دیگر زنده نیست . و من تنها بازمانده آن خاطره شیرین هستم و هنوز هم وقتی می رویم بستنی فروشی اگر آب میوه داشته باشند از بین تمام اسم های جذاب و عجیب و از میان تمام آبمیوه های خوشرنگ و خوش طعم ، آب هویج بستنی سفارش می دهم و به صندلی خالی بابا نگاه می کنم .