بدرود آقای سینما

طوس در نزدیکی مشهد آرامگاه فردوسی بزرگوار است . اما کسی می داند مدفن سلطان محمود غزنوی کجاست ؟ 

بوعلی سینا و باباطاهر در همدان ، سعدی و حافظ در شیراز ، و صدها دانشمند و هنرمند بزرگ که تا زندگی برقرار است یاد و نامشان به نیکویی برده خواهد شد را می شناسیم اما شاید نام سلاطین و حاکمان هم عصر آنها را ندانیم و اگر هم بدانیم بعید میدانم مقبره ای از آنان به جا مانده باشد . اصلا جز نادر شاه افشار و کوروش کبیر هیچ سلطان ایرانی را نمی شناسم یا به خاطر ندارم‌که مزار در خور و شایسته ای از او باقی مانده باشد . این خاصیت نامیرایی هنر است که سعدی ‌می‌فرماید : 

غیر از هنر که تاج سر آفرینش است

دوران هیچ سلطنتی پایدار نیست 

صد سال بعد نیمه تیرماه سال هزار و چهارصد و نود و پنج احتمالا هیچکدام از‌ما زنده نباشیم . نوه های ما ممکن است نه اسم مرا بدانند نه شما را که دارید اینجا را می خوانید بشناسند و نه اصلا برایشان مهم باشد وزیر بهداشت  یازدهمین دولت جمهوری اسلامی که بوده و مزارش کجاست . اما همان شب احتمال دارد یکی از شبکه های تلوزیون ،طعم گیلاس را به مناسبت صدمین سالمرگ عباس کیارستمی نمایش دهد . 

اینکه هر کس با هر رسانه ای که در اختیار دارد از رفتن هنرمند عزیز کشورش اظهار تاسف کند کار زیباییست . زیباتر اما اینست که تا زنده اند  و چشم امید به همین قدردانی های کوچک بسته اند ،بیشتر قدرشان بدانیم .

هنرمند تا وقتی زنده است 

فقیر می شود

مریض می شود 

افسرده می شود

فراموش هم‌می شود .

اما هنرمند واقعی هیچ وقت‌نمی‌میرد .