بازی اگر ها ...

م ا زندگی هایمان پر است از اما و اگر 

پر است از ای کاش ها 

اصلا زندگی یعنی جایگاه آرزوهای تمام نشدنی و دست نیافتنی  

اصلا آدمی یعنی موجودی که به اگر زنده است و اگرهایش تمام نمی شود هیچ وقت خدا ... 

به دعوت رها بانوی عزیز این بازی را انجام می دهیم  

-  

بازی قشنگیست انصافاْ ... 

 

---

اگر ماهی از سال بودم ... 

می شدم مهرماه 

ماه تولدم 

چون مهربانی را دوست دارم  

مهربان را هم همینطور 

اگر روزی از هفته بودم ...  

می شدم پنجشنبه 

چون فردایش تعطیل است  

و شبش هم که شب جمعه است و ... 

به چی می خندی ؟ 

منظورم شب آمرزش اموات بود بی ادب

اگر عدد بودم ...  

می شدم هفت  

دوستش دارم همینطور بیخودکی 

از صفر که بهتر است  

شماره پیرهن ببتو هم بود توی جام جهانی ۹۴  

اگر جهت بودم ...   

می شدم شمال 

به یاد دریا 

به آرزوی بی کرانگی  

به خاطر هماغوشی محشر ساحل و دریا 

و آرامشی که به آدم میدهد

اگر همراه بودم ...   

می شدم همراه اول 

از این خط های کد یک 

نه از این اعتباری ها 

از این همیشگی ها می شدم

اگر نوشیدنی بودم ...   

می شدم چای سرد  

با یخ و آبلیمو 

توی یک غروب گرم تابستان 

برای پیرزن روزه داری که پایین رفتن خورشید را تماشا می کند 

و ذکر می گوید

اگر گناه بودم ...   

می شدم عشق یک طرفه 

می نشستم توی دل عاشق  

عاشقی که معشوقه اش حتی نمی شناسدش  

اگر درخت بودم ...   

می شدم بید مجنون  

بار نمی دادم اما سایه ام را حراج می کردم  مفت

باد را توی بغلم جا می دادم و می رقصیدم همیشه 

مجنون وار

اگر میوه بودم ...   

می شدم انار 

توی کاسه بلورین شب یلدا 

دانه های دل آدم پیدا باشد خوب است دیگر 

خیلی خوب است   

اگر گل بودم ...   

می شدم همیشه بهار 

همیشه شکوفا  

که پیام آور شادی باشم 

شروع دوباره بشوم  

اگر آب و هوا بودم ...   

می شدم ابری و بارانی 

که کسی غمگین نشود از باریدنم 

که کسی نپرسد چرا گریه می کنی ؟

اگر رنگ بودم ...   

می شدم آبی 

به رنگ دریا 

آسمان 

آب 

و تازگی ها سبز 

تا یادمان نرود  

درختهای جنگل از دسته پوسیده تبر نمی ترسند  

از دندانهای تیز اره برقی هم حتی 

آری  

آفتاب دولتتان بر لب بام است  

ای مزوران هفت رنگ و هفت خط  دوران من 

اگر پرنده بودم ...   

می شدم سیمرغ  

همینکه پرم را آتش می زدی 

از پشت کوه قاف  

دلم پر می کشید برایت آنوقت

اگر صدا  بودم ...   

می شدم جیک جیک مادرانه 

برای جوجه های روی تیر برق کوچه مادر بزرگ 

آنروز که بچه ها با تفنگ بادی 

رفته بودند شکار گنجشک  

اگر فعل بودم ...   

می شدم رفتن 

آنهم زود رفتن  

قبل از رفتن عزیزانم 

اگر ساز بودم ...   

می شدم نی 

روی لبهای چوپان 

زیر درخت 

برای دوستان بی زبانم ساز می زدم 

موقع چرا

اگر کتاب بودم ...   

می شدم صد سال تنهایی  

اگر عضوی از بدن بودم ...   

می شدم دماغ 

اما آویزان نمی شدم که حال کسی به هم بخورد  

اگر شعر بودم ...   

می شدم غزل 

غزل حافظ 

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند 

نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند

اگر بخشی از طبیعت بودم ...   

می شدم دریا 

دریا شدن دل می خواهد 

دلیل نمی خواهد که ...  

اگر یک حس بودم ...   

می شدم حس پدر   

وقتی می خندد و اشک می ریزد

روزی که فرزندش را برای اولین بار می بیند 

پشت شیشه های زایشگاه

اگر شما هم بازی کردید حتما خبر بدهید تا دور هم بخوانیم ... 

---

پیامک سوم از دیار باقی  ( نامه های کرگدن به محسن باقرلو ) : 

سلام محسن عزیز ... سلام به صاحب آن چشمهای مثل آسمان دیشب و امروز ابری بارانی ... خوبی نازنین ؟ ... بهتری ؟ ... کاش باشی ... نبودی هم فدای سرت ... فدای دلت ... محسن جان دیشب دو تا خواب طولانی دیدم ... اول خواب دیدم کل فامیلتان کنار یک ساحل زیبا دور هم جمعند به خوشی ... پیرهای مریض مث سالهای دهه شصت و هفتاد سالمند و بگو بخند و جوانهای متاهل بچچه بغل امروز فامیلتان نوجوانهای فارغ از هفت دولت مشغول شنا و آب بازی ... غریبه و غیری نبود ... انگار که ساحل اختصاصی خاندان شما باشد ... تو هم بودی ... اما هراسان و هروله کنان ... و هیچکس تو را نمی دید انگار که روح باشی ... نگران و ترسخورده داشتی از همه سراغ مریم را می گرفتی و سراغ خودت را و هیچکس صدایت را نمی شنید و خودت را نمی دید ... هی فریاد می زدی که پاشید فرار کنید تا چن دیقهء دیگر طوفان خواهد شد از آن طوفانهای سیاه و سهمگین ولی بی فایده بود ... بغض کرده بودی از سر استیصال ... و درست سر همین بغض خوابم کات خورد به خواب بعدی ... که لوکیشن لعنتی اش یک خانه سالمندان بود ... دلگیرترین جای دنیا که بتوانی تصور کنی ... پاییز بود و حیاط آسایشگاه مخمل زرد برگ تن کرده بود ... تو پیرمرد بودی و روی یک نیمکت بنفش رنگ و رو رفته یک گوشه حیاط نشسته بودی ... سردت بود و همین روتختی سفید گلدار خانه تان را انداخته بودی روت ... گلهای سرخش واقعی بود اما پلاسیده ... قیافه ات هم فرق میکرد با چیزی که اگر به همین منوال عادی پیر شوی خواهد شد ... کچل نبودی مو داشتی ... از آن موهای لخت فرق وسط بلند که نوجوانی هات دوست داشتی ... چاق هم نبودی اصلن ... چشمات انقدر گود رفته بود که تقریبن دیده نمی شد و ریش داشتی ... موها و ریشت سفید بود ... عینهو برف ... اما یک تار موی سرخ توی ریشت داشتی و یک تار موی سرخ هم توی موهات که از دور دیده می شدند حتی ... نشسته بودی و داشتی باقی پیرمردها و پیرزن ها را تماشا می کردی و گهگاهی یک قطره اشک از همان چشمهای گود افتاده غیر قابل دیدن بیرون می زد و می چکید روی لباس چرکمردت ... این رفیق چاقت سید عباس آمده بود ملاقاتت ... مثل پولدارها لباس پوشیده بود و پیپ می کشید و در جواب اعتراض پرستارهای آسایشگاه توی جیب هرکدامشان یک دسته اسکناس می چپاند با لبخند ... نشسته بود کنارت و برایت حرف می زد ... از خاطرات مشترک جوانی و دانشگاه می گفت و تو مثل چوب خشک نگاهش می کردی ... یکجاهایی لبخند بی رمقی می زدی و او خوشحال می شد که بلاخره یکی از خاطرات را یادت آمده و بعد زوم می کرد روی همان و با جزئیات بیشتری می گفت اما تو یکهو بی تفاوت سر برمی گرداندی سمت در آسایشگاه و نگاهت قفل می شد روی نقطه نامعلومی و وختی با دست تکان تکانت می داد و می پرسید یادت افتاد ؟ با سر جواب سربالا می دادی که یعنی نه و او پک عمیقتری به پیپش می زد و دود خوش عطر غلیظش را رها می کرد توی آسمان حیاط دلگیرترین جای دنیا ... محسن جان بقیه اش را یادم نیست چون بیدار شدم ... شاید اصلن بقیه ای نداشته ... راستش نمی دانم اصلن کار درستی کردم اینها را برایت نوشتم یا نه ... در هر حال صاف و صادق بودن را خودت یادم داده ای سالار ... ببخش که سرت را درد آوردم ... زیاده عرضی نیست جز آرزوی حالخوشی و خوشحالی تو که عزیز دلمی و نگرانت هستم از همین راه دور ... پیشانی و دستت را می بوسم ... مواظب خودت باش حاج آقا ! ... فدای تو ... تا بعد .

منبع : کامنتدونی کرگدن   

---

 این پست را خیلی دوست داشتم 

با تمام احساسم تقدیمش می کنم به نیما ی عزیزم