وقتی فرشته ها به مامانشون نامه می نویسن ...

شما به فرشته ها اعتقاد دارین ؟ 

به نظرتون روی زمین فرشته ای وجود داره ؟ 

به نظرتون فرشته ها می تونن حرف بزنن ؟ 

به نظرتون می تونن نامه بنویسن ؟  

 

سلام بچه ها ! 

من یه فرشته کوچولو هستم .  

مث همه آدما یه روزی از آسمون اومدم رو زمین  

اما دوس ندارم مث شماها زمینی بشم 

دوس دارم همیشه خدا ٬همینطوری آسمونی بمونم ... 

من این نامه رو برای مامانم نوشتم  

مامان های زمین خیلی مهربونن آخه 

انگار اصلن زمینی نیستن

انگار هنو آسمونی موندن . 

من یادم نیس قبلنا کجای آسمون بودم 

اما خدا منو فرستاد اینجا تا مامانم تهنا نباشه 

آخه بابا ها که میرن سر کار   

تا برای ما پول در بیارن و خوراکی و اسباب بازی بخرن واسمون

مامانای ما تهنا می مونن تو خونه و شاید گریه بکنن از تهنایی 

بعد خدا که مهربونه صدای گریه مامانا رو میشنوه و میگه : 

چیه عزیز دلم ؟ چرا گریه می کنی ؟ 

آخه خدا مثل بابای آدم می مونه و به ما میگه : دخترم ! 

اگه پسر باشیم میگه  : پسرم !   

بدش مامان به خدا میگه : خدا جون من خیلی تهنا هستم تو خونه  

تا وختی شوهرم از سر کار بیاد من حوصله ام سر میره خب

بدش خدا میگه :  

غصه نخور دخترم !  

من یکی از فرشته هام رو می فرستم برات تا تهنا نمونی عزیز دلم  

ولی به شرطی که قول بدی از جونتم بیشتر مواظبش باشی ...

خب ؟ 

بعد مامان میگه : چشم قول میدم خدا جون ...

بعد ما رو که خیلی کوچولوییم و لباس تنمون نیست میندازه توی دل مامانمون 

دل مامانمون چاق و چله میشه و به مشکل راه میره تو خیابون  

و گاهی لپش باد می کنه اما از دست ما ناراحت نمیشه چون که خیلی دوستمون داره ... 

بعد یه روز دلش درد میکنه و با بابا میره دکتر و دکتر ما رو از تو دل مامانمون در میاره  

و بدش برای ما یه اسم قشنگ میذارن  

بدش به ما از جون خودش شیر میده تا بخوریم و قوی و بزرگ بشیم   

و اگه مریض بشیم ناراحت میشه و شبا بالای سر مون تا صب بیدار میشینه و دسمال خیس میذاره روی سرمون تا مریضیمون خوب خوب بشه ...   

بدش ما رو میبره پارک و سینما و سیرک و برامون خوراکیای  خوشمزه میخره .

بدش که بزرگ میشیم و میریم کلاس اول برامون مداد و دفتر و پاک کن و مداد تراش و جامدادی خوشگل میخره و به ما دیکته میگه تا ۲۰ بشیم و درسمون خوب بشه و وقتی بزرگ شدیم دکتر بشیم و حال مریضایی رو که پول ندارن مجانی خوب بکنیم . 

وختی که بزرگ بشیم و عروسی کنیم هم  

اون شب که لباس سفید می پوشیم و از این تاجهایی که برق میزنن رو سرمون میذاریم  

مامانمون برامون گریه میکنه و ما رو بوس میکنه و میگه : الهی خوشبخت بشی دخترم !

اما بعضی از بچه ها وختی بزرگ شدن بچه های بدی میشن  

و مامانشون رو که پیر شده ودندون مصنوعی داره و پاهاش درد میکنه و روی صندلی چرخدار میشینه میبرن خونه سالمندا و روزای جمعه نمیرن بهش سر بزنن و مامانشون انقدر منتظر میشینه تا عصر که بچه هاش بیان  

اما وختی نمیان دلش براشون تنگ میشه و گریه میکنه و چشماش درد میگیره و میمیره از غصه آخر سرش ... 

من دوس دارم وختی که بزرگ شدم مامانم رو ببرم پیش خودم واصلا اذیتش نکنم و  وختی خدا به خودم بچه داد به مامانم نشونش بدم و بگم برای بچه های من اسمای قشنگ بذاره و به اونا دیکته بگه تا درسشون خوب بشه . 

امروز روز تولد مامان منه و من میخواستم براش یه کادوی خوب بخرم اما پولم کم بود و بیرون برف میومد و هوا سرد بود . واسه همین تصمیم گرفتم این نامه رو برای مامانم بنویسم و بهش بگم چقدر دوستش دارم . 

این عکسی که این پایین کشیدم مال همون روزیه که مامان منو برد سیرک خلیل عقاب 

و من با اون آقای دلقکه عکس گرفتم . 

ایشالا همیشه خدا زنده باشی و مواظب ما باشی مامان گلم ... 

تولدت مبارک مامان سهبای عزیز  

دوستدار تو ... نیایش 

  

---

پی پست کاملا مرتبط نوشت :  

- 

این پست جوگیریات قدیمی با همین حال و هوا نوشته شده بود ...  

---

پی قربونتون برم  نوشت : 

خدا به همه مامانهای عزیز عمر و عزت و سلامتی بده  

الهی قربون همتون برم

علی الخصوص مامان خودم  

مامانهای همه شمایی که اینجا رو میخونید ...

و مامانگار - خدیجه زائر - مامان بهار - مژگان امینی - ساقی - اقدس خانوم - لیلیتا  و  

آبجی های خودم مریم و نرگس و همه اونایی که یادم رفت اسمشون رو بیارم ...  

---

پی بهار خانوم نوشت : 

بهار توی کامنتش برام نوشته : 

یکشنبه 19 دی ماه سال 1389 ساعت 10:30 PM 

من ارومیه ام. امروز برای اولین بار تو سال ۸۹ برف اونقدری بارید که حیاطمون سفیدپوش شد.  یه حس قشنگ. اما...

هواپیمای تهران ارومیه ساعت ۷:۴۵ نزدیک ارومیه سقوط کرد... بی خبری کلافه ام کرده؛ تلویزیون به گفتن خبر سقوط بسنده کرده. آشنایی تو هواپیما نداشتم اما دل آشوبم. همش نگرانم نکنه تلفن زنگ بزنه و از کسی بگه که خبر از مسافر بودنش نداشتیم. نگرانم که مگه میشه تو شهری مثل اینجا از ۱۰۵ نفر اون هواپیما هیشکی رو نشناسم.

می ترسم؛ از فردای این شهر می ترسم؛ از فردای این شهر که شاید پر بشه از اعلامیه ها  

می ترسم؛ از فردای این شهر که ممکنه دوستی رو تو داغ عزیزش ببینم می ترسم.

دعا کنین؛ واسه صبر؛ وقتی میدونم از اطرافیانم کسی تو اون هواپیما نبوده خدا رو شکر به زبونم نمیاد. خداروشکر چی؟ که اون داغ سر کس دیگه ای باریده؟ وای؛ قاطی کردم. دعا کنین. برای اونایی که رفتن و برای اونایی که عزیزانشون رفتن.

ببخشید ناراحتتون کردم. هیچ جا نبود که خودمو خالی کنم. متاسفم...  

---

پی فاتحه نوشت : 

برای همه مسافرین درگذشته این اتفاق تلخ 

برای همه مادرهایی که دیگه سایه محبتشون روی سرمون نیست 

برای همه عزیزایی که اگر بودند شاید اینروزها بهتر بود حالمون 

از ته دل فاتحه بخونید لطفا ... 

---

پی بدرود نوشت : 

فردا صبح ٬ کله سحر داریم می رویم ماموریت  

تا برگردیم شیطونی نکنید و بچه های خوبی باشید بی زحمت ...