سال تحویل ها

امروز داشتم به این فکر می کردم که خاطره انگیز ترین سال تحویلم کی بوده است  

یاد خیلی از سال تحویل ها افتادم 

آن سالی که قبل از سال تحویل رفتیم خانه عمه ام و بابا و شوهر عمه نشستند به تخته نرد و ما هرچه التماس می کردیم که برویم و برویم  آنها حرفمان را گوش ندادند و بازی کردند  

آخر سر ٬لحظه سال تحویل به جای اینکه خانه مادر بزرگ باشیم توی ترافیک سه راه آذری سالمان تحویل شد . هیچ وقت بابا  را به خاطر آن سال تحویل مزخرف نبخشیدم . 

یا سال تحویل سال ۸۳ که افسر راهنمایی و رانندگی بودم و لحظه سال تحویل توی کیوسک راهنمایی و رانندگی پل فردیس با یکی از همکارها تنها بودم و سنگ و ساعت و سوت و علف گذاشتیم به جای سین های سفره هفت سین  

و اولین ماشینی را که رد می شد کنار زدم و راننده را بوسیدم و تبریک عید گفتم . 

یا آن چند سال تحویلی که تنها توی خانه می ماندم و کت و شلوار می پوشیدم و موقع سال تحویل تنهایی کنار سفره هفت سین حال می کردم از این که مرد و بزرگ شده ام . 

هرکدام از این ها را اگر بخواهم سر حوصله بنویسم یک پست مشتی می شود ولی راستش حس و حالش را فعلا ندارم . بعدها شاید اینکار را کردم . 

اما یکی از بهترین سال تحویل های عمرم بر می گردد به سال ۸۱ 

۲۸ اسفند برای اولین بار با مهربان تلفنی صحبت کرده بودم و فضا شدیدا عشقولانه بود 

توی یک تاکسی سرویس رزوشن بودم . 

عید آن سال با محرم همزمان شده بود و موقع سال تحویل به جای یا مقلب القلوب اذان گفتند 

آن هم چه اذانی ...  

روح آدم می خواست از تنش بزند بیرون از بس که غمگین و احساس برانگیز بود . 

من بودم و یکی از راننده ها به اسم مظاهر 

غریبانه بود و دلگیر ولی خیلی دوستش داشتم آن سال را 

سریال شب دهم را پخش می کرد و من عاشق بودم به اشد وضع 

مهربان را ندیده بودم و چهره اش را به جای کتایون ریاحی سریال شب دهم تصور می کردم 

و توی صحبت های تلفنی مهربان را شازده خانوم صدا می کردم 

مثل حسین یاری ... 

یادش به خیر 

سیزده روز عید که تمام شد مجبور بودم بروم دانشگاه  

نه عید دیدنی رفتم نه مسافرت و نه تعطیلات 

مدام توی آژانس بودم

سی هزار تومان بابت این مدت حقوق گرفتم که اولین حقوق تمام عمرم هم بود . 

حالا که فکر می کنم می بینم بدترین و مزخرف ترین و سخت ترین عید تمام عمرم  

 از تمام عیدها بهتر بوده است  ...