خداحافظی

هر شروعی یک تمام دارد و هر آغازی سرانجام به پایان می رسد . 

ساکنان دنیای مجازی هم درست مثل دنیای حقیقی فانی هستند و رفتنی چه بسا فانی تر و رفتنی تر  ...  اینجا هم هیچکس جاوید نیست و بالاخره یکروزی تمام می شود .  

آمدن به دنیای مجازی یک نمه فرق دارد . توی دنیای واقعی وقتی کسی بدنیا می آید مایه سرور و خوشی  اطرافیان است و مدتها دور و برش می چرخند و عزت برایش می نهند و ... 

اما آمدن به دنیای مجازی خیلی غریبانه است . هیچکس از آمدنت با خبر نمی شود . هیچکس از آمدنت خوشحال نمی شود . هیچکس اصلا آمدنت را نمی فهمد و نمی بیند .  

ولی تمام شدن اینجا داستان خودش را دارد . 

نزدیک به چهار سال است که وبلاگ می نویسم و توی این مدت رفتن خیلی ها را دیده ام .   

وبلاگها هم مثل آدم ها جان دارند و یکروزی بالاخره بر اثر یک حادثه یا به مرگ طبیعی خواهند مرد . دروغ نگویم من هم چند باری وسوسه شده ام برای رفتن و خداحافظی . 

 جوگیریات هم مثل هر وبلاگی یکروز تمام خواهد شد . دور یا نزدیک ... دیر یا زود ...   

اما همه تمام شدن ها مثل هم نیستند .  

اگر درست شمرده باشم سه جور خداحافظی وبلاگی داریم : 

جور اولش اینطوریست که بعضی ها ناگزیرند به تمام کردن . دلشان نمی خواهد اما مجبورند . 

چند وقتی نوشته اند و با به وجود آمدن شرایط جدید ناگزیرند که ننویسند . یعنی نمی توانند که بنویسند . یکی با بدنیا آمدن فرزندنش مجبور می شود٬ یکی با ازدواج ٬ یکی با شغل جدید یکی با رفتن به خانه جدید و یکی خدای نکرده با مرگ . 

جور دوم اینست که شما رفتن را بهانه کنید برای جلب توجه . 

یعنی ته دلتان می خواهید که باشید اما خودتان را به نبودن می زنید تا ترحم و دلسوزی دیگران را بدست بیاورید .

 یعنی صرفا ادای رفتن را در می آورید که اشک دیگران را در بیاورید . و بعد از مدتی دوباره برخواهید گشت .  این شیوه شاید یکی دوبار جواب بدهد اما کم کم حنای شما همرنگ حنای چوپان دروغگو می شود .

و اما جور سوم اینست که یک بلاگر به هزار و یک دلیل قانع کننده یا نکننده تصمیم می گیرد که دیگر نباشد  .  فرق این گروه با گروه اول اینست که اینها مجبور نیستند  ولی دلشان می خواهد که نباشند .  

به نظر شما منطقی و عاقلانه است به کسی بگوییم ( حق نداری دلت بخواهد ) ؟  

شاید خسته است . شاید حوصله ندارد . شاید می خواهد وقت و عمرش را جای دیگری هزینه کند . شاید به چیزهایی که می خواسته و فکر می کرده نرسیده است و شاید به هرچه می خواسته رسیده و دیگر از اینجا نوشتن حظی نمی برد .   

باید قبول کنیم که خداحافظی یک بلاگر هرچند تلخ و هرچند مخالف میل ما یک مسئله کاملا شخصی است و کنکاش علت و دلیل آن اصلا و ابدا ارتباطی به ما ندارد .

حالا من مخاطب چکار کنم ؟ باید مجلس عزا بگیرم و در رثای وبلاگ فقید سوگواری کنم ؟ باید گلریزون کنم برای بلاگر رفته ؟ باید انقدر پاپیچش بشوم که دهانش مورد عنایت قرار بگیرد ؟ انقدر اذیتش کنم که ماندنش کابوسی بشود صد بار بدتر از رفتنش ؟  

مخلص کلام اینکه وقتی یک بلاگر خداحافظی می کند اگر جزء دسته دوم باشد که هیچ بحثی نداریم ولی اگر جزء دو دسته اول و سوم باشد اصرار و پافشاری و دلسوزی و نگرانی ما برای او جز زحمت و اذیت و آزار نخواهد داشت .  

پس لطفا به تصمیم و نظر همدیگر احترام بگذاریم و سرمان را به بهانه دوست داشتن وارد حریم خصوصی همدیگر نکنیم ... 

این چند سطر شکسته بسته و الکن را به خاطر رفتن ژولی عزیزم نوشتم .  

دختر شیرازی دوست داشتنی و نازنینی که خودم را مدیون و وامدارش می دانم . به عنوان یک دوست و برادر بزرگتر دعای خیرم را بدرقه راهش می کنم و امیدوارم دلیل رفتنش هرچه هست موجبات شادی و خوشی او باشد و آرزو می کنم که یکروزی به همین زودی ها دوباره برگردد و بنویسد . 

همین ... 

ارادتمند : بابک ژولی دوست