خسته نباشی داش مسعود

یادم هست روزی که باقرلوی بزرگ لج کرد و گفت دیگر در پرشین بلاگ نمی نویسد خیلی غصه خوردم  . وقتی کرگدن پرشین با آن همه کامنت و بازدید و خاطره درش تخته شد و محسن خان جلای وطن کردند و به بلاگ اسکای کوچیدند با خودم گفتم : چطور ممکن است یکنفر دلش بیاید و از اینهمه خاطره دل بکند ؟

همانروزها من هم در بلاگ اسکای عضو شدم اما با دل چرکینی ...

محسن از امکانات خوب این سرویس می گفت و مدام دلم را آب می انداخت .

و بعد هم نشانم داد که ایمیلی را که به مدیر بلاگ اسکای زده بود خیلی سریع جواب داده بودند و اقدام کرده بودند .

در مقایسه با سرویس های وبلاگ نویسی پر طمطراق آن روزها مثل پرشین بلاگ و بلاگفا که مدیرانش انگار با مخاطبانشان قهر هستند این یک فقره دیگر نوبر بود و شگفت آور 

اسم مسعود چنگیزی را همانروز گوشه ذهنم یادداشت کردم .

چند وقت بعد پرشین بلاگ دیوانه شد . شتر با بارش گم می شد . کامنتها گم و گور می شدند . یکروز درمیان صفحه بالا نمی آمد و ....

احساس می کردی چند نفر کلید خانه ات را دارند و وقتهایی که خانه نیستی می آیند و لم

می دهند  و فیلم می بینند و از توی یخچالت خوراکی بر می دارند  .

این شد که مجبور شدم با جوگیریات پرشین بلاگ خداحافظی و دوباره از صفر شروع کنم .

روزی که آمدم بلاگ اسکای تنها به خاطر محسن باقرلو بود هرچند که مدیران بلاگ اسکای با افتخار نوشته بودند که سرویسشان مدتهاست بدون ایراد و قطعی دارد خدمات می دهد و رکورددار هستند و همین برای من مستاجر که کرایه خانه هم نمی پردازد کافی بود .

حالا دو سال و خرده ای  می گذرد که من بلاگ اسکایی شده ام  . 

طرفدار دو آتشه بلاگ اسکای هستم و هرکاری از دستم بر بیاید می کنم تا اگر کسی وبلاگ ندارد در اینجا عضو بشود و اگر وبلاگ دارد به راه راست هدایت بشود و از بلاگ اسکای سرویس بگیرد .

آقای چنگیزی مدیر بامعرفت بلاگ اسکای طی این دو سال همه جوره مرا شرمنده کرده است .

توی بازی نقاشی ها شخصا شرکت کردند و بنده ذوقمرگ شدم .

توی وبلاگ مدیران بلاگ اسکای لینک بازی عکس های کودکی را گذاشتند 

و شاید اتفاقی که بزرگترین خوشی وبلاگی مرا طی چند سال گذشته به همراه داشت این بود که در اولین پست وبلاگ شخصیشان برای جوگیریات و تولدانه سنگ تمام گذاشتند  . 

همه اینها به کنار وقتی جوگیریات مسدود شد کمکم کردند تمام این پستها و خاطره ها و کامنتها را بدون اینکه خطی برآنها بیفتد ، دست نخورده و سالم برگردانم .

بلاگ اسکای شاید از نظر تعداد مخاطب از رقبایش عقب تر باشد و بین خودمان باشد گاه گداری هم قطع و وصل می شود و گیر می کند و بالا نمی آید اما حتی اگر از آسمانش سنگ هم ببارد اینجا خانه اول و آخر بنده است و درست مثل عروس و دامادهای فرنگی تنها مرگ می تواند بنده و بلاگ اسکای را از هم جدا کند .

بلاگ اسکای کلا یک عادت بدی دارد که مشتریانش را بدجور نمک گیر می کند و یکی از آرزوهایم اینست که یکروز بتوانم بروم دفتر کار آقای چنگیزی و از نزدیک ببینم چکار می کنند و یک گزارش مفصل و یک عالمه عکس از آنجا برایتان بگیرم .

بیستم فروردین دهمین سالگرد تاسیس این سرویس دوست داشتنی و مخاطب مدار بود و به همین بهانه به کلیه زحمتکشان بلاگ اسکای تبریک عرض می کنم و دوست دارم با فونت درشت بنویسم :

خسته نباشی داش مسعود

.

مسعود چنگیزی و دختر نازش سارا خانوم