ما هم اینجا رو میخونیم چیزی نمیگیم اگه بخاطر اینه که انگار چیزایی که اینجا میذارید فقط برای چیزی شبیه به ادای دین هست به وبلاگ، نه صرفا وبلاگ نویسی، و چیزهایی که اینجا میخونیم یا بهتر بگم چیزایی که دیروز توی پروفایل فیسبوکتون خوندیم و امروز اینور میبینیمشون شبیه چیزهایی که قبلترها اینجا میخوندیم نیست! نمیدونم، ولی به نظرم مطلب وبلاگ، فرمش، نوشتارش، گفتارش، لحنش، شبیه به نوشته های فیسبوک نیس، و این روزها نوشته های شما همه فیسبوکی ان، نه وبلاگی به خاطر همینه که اینجا ساکتیم و همه ی حرفامون رو توی همون فیسبوک میزنیم و لایکهامون رو همونجا میزنیم والا که ما همیشه اینجا بودیم و خواهیم بود
حرفت درسته طودی عزیز خوبیش اینه که توی فیس بوک تکلیفم با خودم مشخصه . خودم رو سانسور نمیکنم . فحش نمیشنوم و اگر کسی هم فحش بده اسم و رسمش معلومه و نهایتا میزنم بلاکش میکنم .اعصابت خورد نمیشه . دلت قرصه واسه نوشتن .مثل اینجا نیست که یه مریض روانی با اسم ناشناس فحش بکشه به ناموس و پدر و مادرت و حتی نتونی جوابش رو بدی . نوشتن یه ذوق و شوقی می خواد که توی وبلاگ مدتهاست گم شده . احساس میکنی داری توی یه سالن خالی نمایش اجرا می کنی . مدتها با اینکه دوران وبلاگ تموم شده مبارزه کردم ولی بالاخره تسلیم شدم . اگر اینجا کپی اون متن ها را میذارم صرفا برای ادای دین به جوگیریاته که بهترین دوستان عمرم رو باهاش پیدا کردم و احترام به اون دوستانی که دسترسی به فیس بوک ندارند . در ضمن وبلاگ هفتگ هم هست که مطالب به قول شما وبلاگی تر رو توش منتشر می کنم .
ما هم اینجا رو میخونیم
چیزی نمیگیم اگه بخاطر اینه که انگار چیزایی که اینجا میذارید فقط برای چیزی شبیه به ادای دین هست به وبلاگ، نه صرفا وبلاگ نویسی، و چیزهایی که اینجا میخونیم یا بهتر بگم چیزایی که دیروز توی پروفایل فیسبوکتون خوندیم و امروز اینور میبینیمشون شبیه چیزهایی که قبلترها اینجا میخوندیم نیست!
نمیدونم، ولی به نظرم مطلب وبلاگ، فرمش، نوشتارش، گفتارش، لحنش، شبیه به نوشته های فیسبوک نیس، و این روزها نوشته های شما همه فیسبوکی ان، نه وبلاگی
به خاطر همینه که اینجا ساکتیم و همه ی حرفامون رو توی همون فیسبوک میزنیم و لایکهامون رو همونجا میزنیم
والا که ما همیشه اینجا بودیم و خواهیم بود
حرفت درسته طودی عزیز
خوبیش اینه که توی فیس بوک تکلیفم با خودم مشخصه . خودم رو سانسور نمیکنم . فحش نمیشنوم و اگر کسی هم فحش بده اسم و رسمش معلومه و نهایتا میزنم بلاکش میکنم .اعصابت خورد نمیشه . دلت قرصه واسه نوشتن .مثل اینجا نیست که یه مریض روانی با اسم ناشناس فحش بکشه به ناموس و پدر و مادرت و حتی نتونی جوابش رو بدی .
نوشتن یه ذوق و شوقی می خواد که توی وبلاگ مدتهاست گم شده . احساس میکنی داری توی یه سالن خالی نمایش اجرا می کنی . مدتها با اینکه دوران وبلاگ تموم شده مبارزه کردم ولی بالاخره تسلیم شدم . اگر اینجا کپی اون متن ها را میذارم صرفا برای ادای دین به جوگیریاته که بهترین دوستان عمرم رو باهاش پیدا کردم و احترام به اون دوستانی که دسترسی به فیس بوک ندارند . در ضمن وبلاگ هفتگ هم هست که مطالب به قول شما وبلاگی تر رو توش منتشر می کنم .
خیلی خوشحال شدم وقتی اسم و متنت رو اونجا دیدم. به امید موفقیت های بیشتر
مرسی دلی