می بخشمت بربری ...

ز مستان ۱۳۶۴ من کلاس اول ابتدایی بودم .  

 

یکسال زودتر به مدرسه رفته بودم و از همه همکلاسی هایم کوچک تر بودم .  

بلد نبودم بند کفشهایم را ببندم و با کوچکترین دویدنی لپ هایم مثل لبو قرمز می شد . 

خانوم معلم کلاس اول همیشه لپ های مرا نیشگون می گرفت .  

بابا برایم یک کیف بند دار خریده بود که از برزنت سبز رنگ بود و عکس یک ماشین مسابقه ای  

رویش داشت . من عاشق این کیف بودم . 

صبح به صبح کیف را که می انداختم روی دوشم فکر می کردم سوار این ماشین مسابقه ای  

شده ام و تا مدرسه را با سرعت می دویدم .

توی کلاس ما یک دانش آموز افغانی درس می خواند که اسمش بربری بود و به خاطر اسم خنده دارش همه مسخره اش می کردند .  

بربری از همین افغان هایی بود که چشمهای بادامی دارند و قیافه اش با همه بچه ها فرق داشت و چند سالی هم از ما بزرگتر  بود .  

هیکلش هم اندازه کلاس پنجمی ها بود ولی سر کلاس ما می نشست . 

درسش هم خیلی بد بود .

راستش را بخواهید در تصورات ۶ سالگی من ٬بربری غول ترسناکی بود . 

بچه ها همیشه اذیتش می کردند  

برایش شعر ساخته بودند و زنگ های تفریح با صدای بلند می خواندند و مسخره اش می کردند . 

تمام در و دیوار مدرسه را با گچ برای بربری شعار نوشته بودند . 

حتی مسیر برگشت از مدرسه تا خانه را 

روی آسفالت خیابان و تیر برق های سیمانی با گچ قرمز و سفید نوشته بودند : 

مرگ بر بربری  

من اما٬ نه اینکه دوستش داشته باشم اما دلم برایش می سوخت  

هیچ وقت برایش شعار ننوشتم  

ولی زورم هم نمی رسید که بچه ها را منصرف کنم از اذیت کردن بربری  

یک روز٬ زنگ آخر مدرسه

 از پای تخته سیاه ٬ یک گچ قرمز برداشتم و توی جیبم قایم کردم 

از حیاط مدرسه که بیرون رفتیم توی تصوراتم داشتم عشق می کردم  

از اینکه قرار است یک کار خوب بکنم .  

توی راه چند تا خیابان مانده به خانه یک جا روی آسفالت  

با گچ قرمز بزرگ نوشته بودند:مرگ بر بربری 

کیفم را گذاشتم روی زمین و گچ را از جیبم بیرون آوردم و شروع کردم به خط خطی کردن شعار 

دوست نداشتم کسی بربری را اذیت کند . 

از بخت سیاه من بربری همان پشت مشت ها داشته زاغ سیاه مرا چوب می زده  

وقتی می بیند که من دارم با گچ روی آسفالت چیز می نویسم 

فکر می کند دارم برای او شعار می نویسم . 

چشمتان روز بد نبیند یک لحظه دنیا دور سرم چرخید . 

بربری بی معرفت چنان سیلی محکمی به گوش من خواباند که باور کنید هنوز که هنوزه دردش توی گوشم هست . 

افتادم روی آسفالت 

روی خرده گچ های قرمز و زار زار گریه کردم  

سوزش اینکه بربری نفهمید من دارم کمکش می کنم بیشتر از سوزش دستهای سنگینش روی لپ های همیشه قرمز من بود .  

بربری برگشت و به من نگاه کرد 

جور بدی هم نگاه کرد  

با نفرت شدید  

من انقدر درد داشتم که نمی توانستم توضیح بدهم  

توضیح هم اگر می دادم باور نمی کرد

من هم جای بربری بودم باور نمی کردم . 

بربری برگشت و کیف مرا از روی زمین برداشت و با خودش برد . 

کیف قشنگم که عکس ماشین مسابقه ای رویش داشت . 

و برد چند تا خیابان آنور تر انداخت وسط آشغال ها  

بربری قبل از عید همان سال رفت افغانستان  

برای همیشه

۲۵ سال پیش دقیقاْ

نمی دانم بربری از این همه سال جنگ و بدبختی کشورش جان به در برده است یا نه  

اما دوست دارم بداند  

او را بخشیده ام ... 

پی نوشت :  

جوگیریات در انتخابات پاییز وب گپ ٬ کاندید بهترین وبلاگ فصل شده است . 

ان شاء الله از امشب مبارزات انتخاباتی  را شروع می کنیم .