نوستالژی عکس بازی

 ح امد همسایه روبرویی ما بود و دوستان صمیمی هم بودیم . 

اسباب بازی های قشنگی داشت . اسباب بازی هایی که من آرزوی داشتنشان را داشتم . 

از این فوتبال دستی های شیشه ای که آدمکهایش با دکمه تکان می خوردند . 

فتح پرچم و زورو و  یک عالمه کتاب داستانهای قشنگ قشنگ و رنگی رنگی  ... 

هر وقت می خواستم تهدیدش کنم تا چیزی را به من بدهد به حالت قهر می گفتم :  

دیگه باهات بازی نمی کنم. اصلا میرم خونمون ... 

و حامد بینوا تسلیم می شد و اسباب بازی مربوطه را می داد به من  

آنروزها برای ما که وسعمان نهایتا به خریدن آلوچه های دو تومنی و لواشک های زبون قرمز کن

یک تومنی می رسید ٬ خریدن آدامس های فوتبالی ۱۵ تومنی یک رویای دست نیافتنی  

و بزرگ بود ...

نه اینکه وضع مالی ما بد باشد و نه اینکه مایه دار باشیم . حقوق معلمی پدرم اجازه می داد دستمان به دهنمان برسد  و مایحتاج و نیازهای معمولی زندگی تامین می شد . 

اما هیچ وقت برای چیزهای بیخود و الکی هزینه ای نمی شد . 

خیلی از این چیزها را اتفاقا خیلی هم دلمان می خواست اما طوری تربیت شده بودیم که از همان بچگی به جیب ننه بابایمان فشار نیاوریم و گاهی برایم تعجب ناک است که چه سری در تربیت ما بود که با تمام این چیزهای دوست داشتنی و دست نیافتنی  

عقده ی نداشتن ٬  نداشتیم  

انصافا بچه های قانعی بودیم ما  ... 

دایی حامد قبل از انقلاب رفته بود آمریکا و یک زن آمریکایی هم گرفته بود و هر وقت که بر میگشت یک عالمه رویا برای حامد می آورد .  

رویاهایی که تماشایشان هم آدم را می برد به هپروت چه برسد به داشتنشان  

اسباب بازی هایی که فقط توی فیلمها دیده بودیم مثل ترن  

که باتری می خورد و روی ریل های پلاستیکی راه می رفت ...  

هوهو چی چی هوهو چی چی  

یا ماشین کنترلی که حتی همین الان هم با دیدنش دلم غش و ضعف می رود و گاهی با ماشینهای کنترلی خواهر زاده ام ساعت ها بازی می کنم . 

هرچند گاهی با حامد دعوایمان می شد و گاهی هم قهر می کردیم 

اما انصافا آدم خسیسی نبود و همه اسباب بازی هایش را با آدم شریک می شد . 

دبستانی بودیم که سر و کله آدامس های ۱۵ تومنی پیدا شد .  

مادرم همیشه لقمه می داد تا ببریم مدرسه و بخوریم ولی من عاشق آتاشغالهای بیرون بودم 

گاهی الان ها ٬توی شرکت که دلم ضعف می زند چقدر هوس آن لقمه های نان و پنیر و گردوی مامان می آید توی مخم . 

الغرض یادم نیست چقدر پول تو جیبی داشتیم   

اصلا پول تو جیبی گرفتن از دوره دبیرستان مرسوم شد توی خانواده ما 

شاید آنروزها هم بود و من یادم نمی آید  

انقدری یادم هست که با یک تومن لواشک می خریدم و با مشمایش می جویدم 

انقدر می جویدم که ترشیش می رفت و می ماند مشمایش 

فکم درد می گرفت و زبانم قرمز می شد عین لبو 

آلوچه هم دو تومن بود و آلوچه ها را سر می دادیم گوشه مشمایش و گرد و قلمبه می شد و با دندان گوشه اش را پاره می کردیم و آلوچه اش را می خوردیم . 

خدا لعنتم کند ٬ دهنم آب افتاد ... 

آدامس های ۱۵ تومنی یک رویا بودند . چطور می شد که یک دانه اش را  می خریدیم .  

آدامس تویش گنده بود قدر دمپایی   

می انداختی توی دهنت جا برای زبان آدم نمی ماند چه برسد نا برای جویدن . 

اما آدامس بهانه بود . اصل مطلب ٬ عکس توی آدامس بود . 

یک عکس فوتبالی ... 

کم کم آدامس های فوتبالی زیاد تر شدند و چند تا شرکت ایرانی مثل پرستو هم تولیدش کردند .  

دیگر کسی به فکر آلوچه و لواشک نبود . فکر و ذکر و خورد و خوراک و خواب و خیال همه شده بود آدامس فوتبالی ...  

ابداع هر پدیده ای ٬ فرهنگ های پسا پدیده ای هم دارد الزاما ... 

پس پدیده نوظهور عکس بازی رواج پیدا کرد . 

یه کم برای جغله های جمع در باره عکس بازی توضیح بدهیم اگر موافقید . 

عکس های توی آدامسها عکس فوتبالیستهای خارجی بود  

مثل پله و مارادونا و هوگو سانچز و رود گولیت و .... 

عکس ها شماره داشتند از یک تا ۱۰۰ 

بعضی شماره ها به وفور پیدا می شد مثل عکس همین برادر دیه گوی کراکی  

و بعضی ها هم کمیاب که نه ٬ نایاب بودند اصلا  

بچه ها برای اینکه همه شماره ها را داشته باشند خودشان را به آب و آتش می زدند  

و عکس بازی از دل همین رقابت ها بیرون آمد . 

عکس بازی به این شکل بود که می نشستیم روی آسفالت خیابان و عکس هایمان را وسط  

می گذاشتیم به پشت ... و با کف دست طوری می زدیم روی عکسها که عکس بر می گشت و رویش معلوم می شد . اینطوری شما برنده می شدید . 

مثلا شما ۳ تا عکس می گذاشتید وسط و رقیب شما هم سه تا و وقتی با ضربه کف دست عکسها را برمی گرداندید هر چند تایی که بر می گشت می شد از آن شما

چه کتک کاری هایی که نکردیم سر این عکس بازی ها ...

پدر حامد مثل بابای من معلم بود اما یک عالمه از این آدامس فوتبالی ها می خرید برای حامد 

من هم با هزار رنج و مشقت ده - پونزده تایی جمع کرده بودم . 

یک روز و خیلی اتفاقی من و حامد تصمیم گرفتیم با هم شریک بشویم و تمام عکس ها را جمع کنیم از یک تا صد . 

کاری که هیچکس تا به آنروز نکرده بود  

هرچه پول گیرمان می آمد آدامس فوتبالی می خریدیم و چه لحظه های نفس درآری بودند وقتی کاغذ آدامس را پاره می کردیم تا عکسش معلوم بشود . 

و چه آه هایی از نهادمان بر می خاست وقتی عکس آدامس تکراری در میامد 

چه فحش هایی که نثار خواهر و مادر مارادونا نمی کردیم که از هر سه تا آدامس یکی حتما عکس خود پدر سوخته اش در می آمد ... 

تا کجاها که نرفتیم من و حامد با دوچرخه هایمان  برای عکس بازی مثلا با آن پسر بچه ای که  

عکس شماره ۱۷ را داشت و آوازه اش تا ۱۷ تا خیابان اینور تر رسیده بود . 

ماه ها گذشت و من توی عکس بازی به مدارج قهرمانی رسیده بودم طوری که هیچکس حاضر نمیشد ریسک بازی با مرا قبول کند . 

عکس هایمان زیاد و زیاد تر شد . 

۶۰ تا ... ۷۰ تا ... ۸۰ تا ... ۹۰ تا ... 

روزهای آخر طاقت فرسا شده بود . بعضی شماره های لعنتی اصلا پیدا نمی شدند . 

نه دست کسی دیده بودیم و نه کسی دست کسی دیده بود ... 

آدامس خریدن هم فایده ای نداشت جز زیارت قیافه نحس مارادونا ... 

چه زجری کشیدیم برای پیدا کردن باقی شماره ها  

یادم هست برای عکس شماره ۱۰۰ که اصلا نمی شناختیم کدام کره خری است ۱۰ تا عکس  

فان باستن و پله و ... دادیم . 

یادم نمی رود که کلاه کاسکت آبی رنگ عزیزم را که نمی گذاشتم مریم و نرگس از یک کیلومتریش رد بشوند با پنج تا عکس نایاب تاخت زدم . 

و شماره ها جور شدند ... 

۹۷ ... ۹۸ ... ۹۹ ... 

خوشحالی و شعفی را که از پیدا کردن عکس شماره ۲۳ که صدمین عکس ما بود پیدا کردم در تمام عمرم فراموش نخواهم کرد . 

اصلا شاید تا به حالا انقدر خوشحال نشده باشم توی عمرم ... 

شاید اصلا تا آخر عمرم هم انقدر خوشحال نشوم دوباره ... 

عکس شماره ۲۳ را حامد پیدا کرد  یادم نیست چطوری  

مهم هم نیست دیگر 

و عکس های ما تکمیل شد .  

حامد یک آلبوم داشت که دایی اش از خارج برایش آورده بود ... 

عکس هایش را ریخت بیرون و عکس های فوتبالیمان را گذاشتیم به جایش . 

یک پیر مرد مغازه داری بود سر خیابان ششم که معروف بود به بچه بازی 

این را بعدتر ها فهمیدیم البته 

بابا ننه هایمان می گفتند نروید توی مغازه اش و چیزی نخرید از او  

پیرمرد آلبوم را که دید گفت حاضر است سه هزار تومن بالایش پول بدهد  

آنروزهایی که حقوق بابای من ۲۰ هزار تومن بیشتر نبود 

اما نه من و نه حامد دلمان نیامد بفروشیمش  

محشر بود به خدا ...

یعنی نمیتوانید بفهمید چه عشقی داشت دیدن آن آلبوم  

چقدر پز دادیم به دوستان و فامیل هایمان با آن

چقدر گریه کردیم تا آقای ناظم پسش داد به ما  

یک شب در میان ٬ نوبتی می بردیمش خانه خودمان   

و هر وقت نوبتم بود قبل از خواب تماشایش می کردم .

 وچه حیف شد که من و حامد دعوایمان شد و قهر کردیم و من دیوانه شدم و آنروز گرم تابستانی سر صلات ظهر عکس ها را نصف کردم  

از یک تا پنجاهش را من برداشتم و از پنجاه تا صدش را حامد  

و چقدر خر بودم و دیوانه که برای اینکه حرص حامد را در بیاورم  

همانروز سر ظهر 

زنگ خانه آنها را زدم و توی سطل آشغال آهنی دم درشان 

پنجاه تا عکس خودم را انداختم توی آتش  

حتی شماره ۲۳ را

و حامد اشک ریخت و گریه کرد و زار زد ... 

کاش حامد این پست را بخواند . 

کاش دیوانگی مرا ببخشد ...