چه جوری پاک کنم تو رو آیدا ؟

چ راغ ها خاموشند و من و مهربان روی تخت دراز کشیده ایم ... 

تنها نور توی آن ظلمات  

شعله های بخاریست که گاهی قرمز گاهی زرد و گاهی ندرتاً آبی می سوزد . 

برق که می رود نه تلوزیون هست نه نت و یکهو سکوت شروع می کند به عربده کشی  

خوابمان نمی برد و هر کداممان مشغول گوشی خودش می شود . 

مهربان موسیقی گوش می دهد و من می روم سراغ دفتر تلفن  

و شماره ها را از بالا تا پایین مرور می کنم ... 

 

عادت بدی دارم ... 

یکهو می زند به سرم و میروم و چیزهایی که سالی دوازده ما سراغشان نرفته ام به یک بهانه بیخودی مثل (( دیگه به درد نمیخوره )) یا ((جای زیادی می گیره )) دور می ریزم ... 

دقیقا دو روز بعد کارم می افتد به همان چیز به ظاهر بدرنخور و ناچارم جدیدش را بخرم یا کلی برای پیدا کردنش زحمت بکشم ... 

مثلا می روم سراغ یک فایل قدیمی و به بهانه جا گیر بودن پاکش می کنم و به یک هفته نکشیده دقیقا نیازمند همان فایل می شوم . 

شماره ها هم همینطور  

می بینی طرف ٬چند سال است نه زنگی به تو زده و نه تو کارت به او افتاده  

اما همین که شماره اش را پاک می کنی زنگ می زند  

و ضایع می شوی که صدایش را نشناخته ای  و یا گرفتار کاری می شوی که گره اش فقط به دست او باز می شود . حالا باید بگردی دنبال یک واسطه و کلی مقدمه بچینی که : 

فلانی یادت هست فلان جا ؟ احیانا شماره اش را نداری ؟ 

اما عبرت نمی گیرم ... 

هر وقت از سر بیکاری می افتم به جان گوشی اولین و لذت بخش ترین کاری که می کنم پاک کردن شماره های قدیمیست . 

شماره ها را از بالا تا پایین مرور می کنم . 

دوستان ٬ فامیل ٬ همکارها و بچه های بلاگستان ...  

اسم ها را که می بینم چهره هر کدام می آید جلوی چشمم  

آراز ...  

آراز کی بود ؟ آها دوره آموزشی ... پادگان ثامن الائمه مشهد  

دراز بود و دیلاق ... بچه کرج بود ...  

تا به حال نه زنگی به هم زده ایم نه اس ام اسی ردو بدل شده 

آخرین بار کی دیدمش ؟ روز آخر آموزشی  

بچه ها همدیگر را می بوسیدند و اشک می ریختند  

چه لحظه هایی بود ... 

یادش به خیر  

پاکش می کنم ... خداحافظ آراز  

ده سال دیگر اسمت را هم به یاد نخواهم آورد ...  

می رسم به یک اسم : پیمان

کمی تامل می کنم تا یادم بیاید  

کارگر شرکت یخچال سازی بود و من مدیر تولید بودم  

تپل با موهای جو گندمی ... تاکسی داشت  

تازه بنزین کارتی شده بود و چقدر ازش بنزین می گرفتم  

یادش به خیر  

آخرین بار کی دیدمش ؟ روز آخری که از شرکت خداحافظی کردم و کارگرها دم در ایستاده بودند 

با همه دست دادم و روبوسی کردیم  

سه سال پیش بود  

دیگر ندیدمش ... شماره اش را پاک می کنم  

خداحافظ پیمان ...

شماره ها را تا پایین می روم ... 

کورش ... 

شماره خانه پدرش است  

آنروزهایی که غیر ممکن بود روزی بیاید و غروب بشود و با هم دوری نزنیم توی خیابان 

یادش به خیر ... 

کورش دیگر هم موبایل دارد هم خانه خودش تلفن ثابت  

پاکش می کنم 

هرچند صد سال دیگر هم این شماره از ذهنم پاک نخواهد شد . 

دوباره پایین تر می روم .  

هاشم ... راننده عربمان توی سایت هویزه  

چقدر رفیق بودیم ... اسم پسرش چی بود ؟ علی  

و اون یکی پسرش ؟ همونی که معلول بود ؟ رضا ... 

آخرین بار کی دیدمش ؟ روز آخری که از هویزه می آمدم به قهر  

تا فرودگاه اهواز مرا رساند  

چقدر گریه کرد توی بغلم ... 

چند روز اول هر روز زنگ می زد  

حتی شب عید با هم حرف زدیم  

می گفت اخراجش کرده اند ... می گفت توی خط اهواز - سوسنگرد مسافرکشی می کند ... 

با آن پژوی مشکی و بنزین خور   

احتمالا الان بیکار است و نشسته ور دل رضایش یه قل دو قل بازی می کند  

یادش به خیر

پاکش می کنم ... 

ممد آقا ... 

ممد آقا قصاب ... چهار راه دانشکده  

چقدر مهربان بود  

هر روز توی مغازه اش پلاس بودیم من و چند تا افسر دیگر

چایش همیشه به راه بود و توی اسفند دود کنش قبض های الکی نوشته را آتش می زدیم  

چقدر محبت داشت  

تا همین چند وقت پیش هم اس ام اس می داد  

پاکش نمی کنم  

شاید دوباره یکروز دیدمش ... 

و همینطور شماره ها را پاک می کنم . 

خانوم عبدالهی :  

منشی شرکت یخچال سازی ...  پاکش می کنم ...

مهندس جعفری :  

نامرد و زیرآب زن لشت نشایی توی سایت هویزه ... پاکش می کنم ...

شهرام اختری :  

مهندس دو دره بازی که آمده بود خیر سرش ایزو یادمان بدهد . همه کارها را من بدبخت کردم ... 

علی عمو زاده:  

پرسکار شرکت یخچال سازی ... ماشین که نداشتم با او می رفتم سر کار ... پاکش می کنم

علی سروری : 

کارشناس قطعات شرکت خودمان بود ... پارسال رفت استرالیا ... پاکش می کنم

احمد : 

یادم نمی آید کیست ؟ پاکش نمی کنم ... 

افسانه : 

زن عمو بهزاد بود . پنجسال است متارکه کرده اند و خانه اش شیراز است ... اصلا نمی دانم شماره اش از کجا آمده توی گوشی من ... پاکش می کنم ... 

آقای رمضانی (کمپرسور ) : 

توی شرکت یخچال سازی دم به دقیقه زنگ می زدم  برای تعمیر کمپرسور ...پاکش می کنم .. 

اگر اشتباه نکرده باشم بیست - سی تا شماره را پاک کرده ام 

و حالا احساس خوبی دارم ... 

انگار باری از دوش گوشی برداشته باشم . 

مهربان می چرخد و سرش را می گذارد روی شانه ام  

- چیکار می کنی ؟ 

- دارم شماره های اضافی گوشیمو پاک می کنم . 

چشمم می خورد به یک اسم ... 

آیدا ... 

آیدا ؟ یادم نمی آید ... شماره ثابت است  

هرچقدر فکر می کنم هم فایده ندارد ... 

مهربان می پرسد : آیدا کیییییییییییییه ؟ 

نمیدونم به خدا ... 

خودم هم به خودم شک می کنم یک لحظه  

البته حسابم که پاک است  

ولی به فرض هم که ریگی به کفشم بوده باشد یک زمانی  و شیطنتی هم کرده باشم  

انقدر کودن نیستم که بیایم و شماره آیدا  خانوم را اینطور ضایع بگذارم توی گوشیم 

آنوقت ها که می خواستم شماره کسی را توی دفتر تلفنم بنویسم و از شک و استنطاق  

آبجی های فضولم در امان باشم مثلا مینو را می نوشتم استاد مینویی

یا نازنین را می نوشتم آقای دوستی 

یا گلاره را می نوشتم آقای گلکار  

حالا این وقت شب مانده ام گیر سه پیچ که از کجایم یک آیدا در بیاورم و تحویل مهربان بدهم  

مهربان همینطور زل زل نگاهم میکند :

- میگم آیدا کیه ؟ 

- ای بابا نمی دونم به خدا  

پاکش می کنم و به مهربان شب به خیر می گویم . 

دوباره می گردم توی طبقات گنجه خاطرات ... 

آیدا آیدا آیدا  

من در تمام زندگی ام چند بار بیشتر این اسم را نشنیده ام ... 

یکیشان  آیدا همسر احمد شاملو است   

بعید می دانم با هم ارتباطی داشته باشیم . 

((دیشب باباتو دیدم آیدا )) یکی از فیلم های صدرعاملی بود  

این هم احتمالا نمی تواند ربطی به آیدای توی گوشی من داشته باشد . 

آها یادم آمد ... دختر صاحب خانه ای که پدرم خانه اشان را خرید ... روزی که اثاث کشی داشتند شنیدم که مادرش صدایش می زد . قیافه اش هم یادم نیست . این هم نمی تواند باشد . 

پس این آیدای لعنتی کیه و تو گوشی من چیکار می کنه ؟ 

با همین فکر ها خوابم برد . 

با اینکه شماره اش را دیشب پاک کردم اما تک تک رقمهایش یادم مانده بود ... 

امروز توی شرکت چندین بار خواستم زنگ بزنم و راحت بشوم از این کنجکاوی موذیانه 

مطمئن بودم که دوباره امشب قبل از خواب  

آیدا می آید سراغم و با کفش پاشنه بلند روی مخم راه می رود تق تق   

با ترس و دلهره - دقیقا مثل پسر بچه ای که برای اولین بار می خواهد صدای یک دختر را از پشت تلفن بشنود - گوشی را بر می دارم ... 

نهایتا وقتی بگوید الو ... گوشی را قطع خواهم کرد  

شاید هم حرف بزنم و راستش را بگویم  

اصلا شاید جسارت به خرج بدهم و بگویم : میشه بپرسم شما کی هستین آیدا خانوم ؟ 

دوباره پشیمان می شوم  و گوشی را می گذارم

و دوباره گوشی را بر می دارم    

دکمه ها را یکی یکی فشار می دهم  

صدای بوق از آنور گوشی می آید . 

نفسم به شماره افتاده ... 

بوق دوم و سوم  

آب دهنم را قورت می دهم  

گوشی را بر می دارد  و کمی مکث می کند انگار لقمه توی دهنش باشد ... 

گوشم را تیز کرده ام و با دستم آماده ام تا به محض شنیدن صدایش تلفن را قطع کنم ...  

یک صدای شدیدا لوس دخترانه با هزار ناز و عشوه از توی یک دماغی که مطمئنا عمل شده است بیرون می آید و می گوید :

ساندویچ آیدا بفرمایییییییید ؟

پی نوشت ۱ : 

این داستان واقعی نبود  

پی نوشت ۲ : 

این پست تقدیم می شود به فرشته  

چون همه کامنتها دیده می شوند ... 

پی نوشت ۳ : 

تولدت مبارک کرگدن دل نازک