خاطرات سال تحویلی

 لحظه تحویل سال انصافا لحظه عجیبی است . 

از آن لحظات سنگین که قلب آدم را فشار می دهند توی مشتشان 

از آن لحظه هایی که آدم می تواند حسش کند فقط و فقط  

ولی گفتنش یا شرح دادنش خیلی سخت است . 

از این ۳۱ عیدی که گذرانده ام خیلی هایش یادم نیست و بعضی هایش هم یادم هست  

لحظه سال تحویل ٬  دعا می کنم با اینکه آدم معتقدی نیستم زیاد  

اما احساس می کنم خدا توی این لحظه دل و گوشش را می دهد به آدم  

احساس می کنم حرفهایت را خوب می توانی در گوشش بگویی و آرزوهایت را راحت طلب کنی  

لحظه سال تحویل خیلی حسرتناک است  

آماده می شوی و می نشینی پای سفره هفت سین 

صدای تیک تیک ساعت می آید و یک سکوت نفس گیر هوررررررری می ریزد توی دلت  

و صدای توپ  

و بعد صدای ساز و نقاره  

یکهو یکسال می گذرد در یک ثانیه 

همه اتفاقات بد و خوبش در یک آن تمام می شود و می رود  

و تو می مانی و سیصد و شصت و پنج بار سلام دوباره بر خورشید  

تو می مانی و یک عالمه حسرت از رفتن و نداشتن خیلی چیزها 

تو می مانی و یک عالمه ترس از آمدن چیزهایی که خبری از آمدنشان نداری 

خب ترس دارد و صد البته لذت شاید  

 

وقتی به سال تحویل فکر می کنم اولین تصویری که در ذهنم تداعی می شود  

سفره هفت سین است و یک خانواده با لباس های تر و تمیز دور آن   

روبوسی می کنیم و تبریک عید می گوییم و بعد هم فال حافظ و عیدی ... 

دارم فکر می کنم تا همه سال تحویل های خاطره ام را به یاد بیاورم . 

یکبار سال تحویل ما توی ماشین بودیم و در حال رفتن به شیراز  

خانه خاله ام شیراز بود و ما صبح زود از تهران راه افتادیم و ۸ شب شیراز بودیم  

سال تحویل هم توی ماشین بودیم . پدرم شجریان گوش می کرد و رادیو هم نداشتیم 

نفهمیدیم کی سال تحویل شد . 

یکبار موقع سال تحویل خانه عمه ام بودیم  

من و دو تا خواهرم و پسر عمه و دختر عمه ام و مادر و عمه ام دو ساعت تمام لباس پوشیده داشتیم اصرار می کردیم به بابا و شوهر عمه ام که زود باشید و آماده بشوید  

اما آنها راحت و بی غم داشتند تخته نرد بازی می کردند  و تا بازیشان تمام نشد بلند نشدند  

قرار بود برویم خانه بابا بزرگم و یادم هست که گیر کردیم توی ترافیک قبل از سال تحویل 

و همانجا توی ترافیک سالمان تحویل شد . 

هنوز هم یادم می افتد از دست بابایم عصبانی می شوم . 

یکسال دزد آمد خانه ما و من برای مدتها در نقش پاسبان و البته کاملا اختیاری خانه نشین شدم 

چند سالی نه مسافرت رفتم و نه مهمانی  

بین خودمان بماند آنچنان در آن سالهای نوجوانی جمع گریز و آدم به دور شده بودم که حتی وقتی مهمان می آمد می رفتم و توی اتاقم خودم را به خواب می زدم . 

آن چند سال من لحظات سال تحویل تنها بودم توی خانه  

می رفتم و دوش می گرفتم  

تک و توک ریش درآمده ام را با عشق و افتخار به کمک ریش تراش بابا می تراشیدم  

کت و شلوار می پوشیدم و می نشستم پای سفره هفت سین  

جایتان خالی زار زار گریه می کردم توی این تنهایی خود خواسته و لذت بخش 

سالهایی که ساعت تحویل سال می افتاد به سه و چهار صبح ٬ آخر عذاب بودند 

من تمام سعیم را می کردم تا همه بیدار باشیم و دور هم  

اما بابا جان همان سر شب می رفت و می خوابید  

و صبح می آمد ماچمان می کرد و عیدی می داد ... 

سالی که سرباز بودم ساعت تحویل سال ٬ پل فردیس بودیم  

و توی یک کیوسک راهنمایی و رانندگی   با یک افسری به نام کشاورز  

در عرض ۵ دقیقه یک سفره هفت سین خنده دار درست کردیم با سنگ و ساعت و سوت و سکه و سوزن و سبزه (علف )  

سال تحویل داشت می شد و ما هرچه گشتیم سین هفتم را پیدا نکردیم  

تا اینکه کشاورز  یک موی سیبیلش را کند و گذاشت روی میز و سین هفتم هم جور شد 

چقدر خندیدیم دو تایی تک و تنها آن سال دم سال تحویل  

سال اولی که با مهربان ازدواج کرده بودم یعنی عید سال ۸۸ لحظه سال تحویل خانه آنها بودیم 

و برای من وارد شدن به یک خانواده جدید که رسم و رسومشان با ما خیلی فرق می کرد یک مقدار عجیب بود . 

من گیج و ویج داشتم تماشایشان می کردم و اصلا امیدوار نبودم که لحظه سال تحویل دور هم باشیم . خواهر مهربان داشت ماهواره نگاه می کرد . بابایش توی حمام بود و خاله داشت ظرف ها را می شست . اما در کمال تعجب لحظه سال تحویل همه دور هم جمع شدیم و در کمال تاسف به جای آقا ٬ این حسین آقا اوباما بود که پیام نوروزی را خواند . هررررررررررررررررر

پارسال هم که خانه ما بودیم و همه دور هم سر سفره نشسته بودیم و بابا فال حافظ گرفت احتمالا مهربان به اندازه سال قبل من متعجب بود و داشت هاج و واج نگاهمان می کرد ... 

پنجاه روز بعد در چنین لحظاتی سفره های هفت سین مان آماده است  

ماهی های قرمز کوچولوی بینوا آخرین چرخهایشان را توی تنگ های بلوری می زنند و طبق معمول یکروز که از عید دیدنی بر می گردید  تن بی جانشان را روی آب خواهید دید . 

اسکناس های تا نخورده لای کتاب دارند ذوق می کنند که توی دست کدام طفل خوشحال جا خواهند گرفت و برای خرید چه هله هوله ای خرج می شوند . 

لباس های تر و تمیز و تا نخورده را تن می کنیم و نو نوار می شویم . 

توی این لحظه های عزیز 

که تیک تیک ثانیه های آخر سال ۸۹ دارد توی گوشتان آواز می خواند 

به یاد هم باشیم 

به یاد کسانی که دوستشان داشتیم و دیدارمان به قیامت است   

و به یاد عزیزانی که کنارمان نشسته اند و عطر وجودشان خانه را پر کرده و ممکن است سال بعد 

دیگر در کنارمان نباشند . 

لحظه سال تحویل از لحاظ منطقی  

هیچ فرقی با همین ثانیه هایی که موقع خواندن این پست هدر دادید ندارند  . 

اما همین که این لحظه و ثانیه ٬ ما ایرانی ها را یکبار در سال مجبور می کند به در کنار هم بودن 

همینکه مجبورمان می کند به هم دیگر فکر کردن 

همینکه مجبورمان می کند به دوست داشتن یکدیگر  

یک دنیا می ارزد  

قدرش را بدانید 

شاید دیگر فرصت درک دوباره اش را بدست نیاوریم ...

 پی نوشت : 

 این پست را از دست ندهید ...