حلال زادگان حرام لقمه

همانطور که داشت بین ماشین ها ویراژ می داد و لایی می کشید  

بلند بلند زار می زد ...  

زن بیچاره افتاده بود روی صندلی عقب و از گوشها و دماغش خون می آمد . 

داد می زد : شکیلا ! شکیلا جان ! صدای منو می شنوی ؟ 

گه خوردم به مولا ... شکیلا زنده ای ؟ الان می رسیم بیمارستان  

تو رو جان عزیزت نمیر ... 

- 

 

حاج ابراهیم صراف ٬ معتمد بازار بود ... 

دوستانش او را سردار پشت جبهه صدا می کردند و بعضی ها که صمیمی تر بودند و با او شوخی داشتند به او می گفتند سردار پشتی ... 

هر وقت که کارش می افتاد به اداره ای دولتی ٬ باد می انداخت به غبغبش و با افتخار جمله همیشگی اش را که من ۲۰ کامیون کمپوت و خشکبار فرستاده ام جنگ را تکرار می کرد . 

موقع قطعنامه حاجی بار خودش را بست .  

آنوقت ها که دلار یکهو شد ۱۲۰ تومان و یه کرور آدم یک شبه از عرش افتادند به فرش 

حاجی شد گنده راسته صراف ها  

۷ دهنه مغازه توی بازار طلا فروش ها خرید و سه تا خانه درندشت توی بالای شهر 

صرافی را بست و شد حاج ابراهیم زرگر  

همان روزهای خوش خوشان و برو بیایش بود که یکروز شمسی را دم در یکی از مغازه هایش دید که به زحمت ۱۷ سالش می شد . آمده بود یک تکه النگویش را بفروشد ... 

شاگرد را زد کنار و با لحن پدرانه ای پرسید چی می خوای دخترم ؟   

وقتی فهمید که بی کس و کار است و پول ندارد اجاره زیرزمین خانه ته بازار را بدهد  

خیر سرش خواست دستش را بگیرد و بابت النگو پول خوبی به دختر بیچاره داد  

و همانجا توی همان  زیرزمین یک ماه تمام ظهرها ناهار خورد و چون زن صیغه ایش بود پیشش خوابید و همین که فهمید دخترک ۳ماهه حامله است  

سکه های قرار شده اش را داد و دیگر آنور ها آفتابی نشد . 

 *********************

اسمال سله  عشقش کفتر بازی بود ... 

کفتر بازی نبود که اسمش را نشنیده باشد .  خدای جلد کردن پرنده بود و وقتی حیوون ها را هوا می کرد کسی جرات نمی کرد پرنده بریزد توی آسمان

سه تا کفتر جلد داشت که تمام راسته مولوی می شناختند  

و حاضر بودند بالایشان خدات تومن پول بدهند . 

با همین سه تا حیوون بیشتر از ۱۰۰ تا کفتر همسایه رو بر زده بود ناکس 

همه کار می کرد ... سنجاب و میمون و طوطی و عکس و نوار و پاسور هم می فروخت  

عشق داریوش داشت .  با همان ریش و پشت مو صدایش را می انداخت توی دماغش  

و شقایق گل همیشه عاشق می خواند ... 

دخترک بیچاره که داشت سنجاب های توی قفس را نگاه می کرد نمی دانست کفترها سیگار نمی کشند . شاید هم می دانست و خودش را زده بود به کوچه علی چپ . 

اسمال وقتی توی حیاط پشتی از پشت خفتش کرد و ترتیبش را داد   

فکر نمی کرد یکروزی دوباره با شکم برآمده بر می گردد پیشش   

و می گوید بابای این بچه توی شکمم تویی اسمال سله بی همه چیز ... 

شمسی بینوا هرچه گفت که بچه را باید بیندازد دست دست کرد و دختر بیچاره وقتی داشت زیر دست قابله جان می داد بچه را برداشت و غیبش زد .  

 *********************

پیرمرد داشت سر زنش داد می زد که تمام اینها تقصیر توست 

این بچه را تو تربیت کرده ای که اینطور گه بار آمده است . من که سر کار بودم ...

رفتند توی کلانتری و جناب سروان به احترامشان ایستاد و جلو آمد و حاجی را بوسید و گفت اگر هر کس دیگری جز پسر حاجی بود کمه کم باید یک شبی توی بازداشتگاه آب خنک می خورد . 

حاجی هم دست کرد توی جیبش و تراول را داد به سروان و گفت  

برای سربازهای کلانتری چلوکباب بگیرد و سروان اول طفره رفت  

و بعد سرخ و سفید شد و گفت دست حاج ابراهیم تبرک است .  

احسان را خدا خیلی دیر داده بود به این پیرمرد و پیرزن  

بچه اولشان توی موشک باران تهران وقتی حاجی زنش را برده بود لواسان مرد . 

دکترها می گفتند دیگر بچه اشان نمی شود ولی چند سال بعد از جنگ  

درست چند هفته بعد از اینکه حاجی خانه نیاوران را ساخت احسان به دنیا آمد  . 

دقیقش را بخواهید احسان همانروزی بدنیا آمد که شمسی بچه اش را زائید  

و اسمال سله طفل معصوم را برداشت و معلوم نشد چه بلایی سرش آورد و به کی فروختش ... 

احسان چنان تشری به ننه بابایش زد که حاجی خون خونش را می خورد  

می گفت من تا ماشینم را در نیاورم نمی آیم خانه ... 

حاج خانوم هی قربان صدقه اش می رفت که پسرم فدای سرت ! تنت سالم باشه 

و حاجی هم لام تا کام حرف نمی زد . 

داشت فکر می کرد اگر توی بازار چو بیفتد که پسر حاج ابراهیم زرگر توی مستی یکنفر را زیر گرفته با این رسوایی چطور سرش را بالا بگیرد ؟ 

آرزو می کرد خدا مرگش بدهد و این بچه ناخلف را که هر روز یک ذره از آبرویش را می ریزد  

به این احوال نبیند ... 

********************* 

هنوز عرق هوس روی تن هر دویشان بود که شکیلا بلند شد و لباسهایش را پوشید  

دیگر بعد از این همه سال خوب یاد گرفته بود چطور لذتی به مردها بدهد که نمک گیر بشوند  

لااقل خیلی بهتر از این دخترکان بزک شده ای که کنار خیابان می ایستند یاد گرفته بود

احسان می گفت حاضر است به خاطرش حتی توی روی ننه بابایش بایستد 

حتی حاضر است خانه و ماشین را به اسمش کند  

می گفت سن و سال برایش مهم نیست 

می گفت  این چند ماهی که شکیلا با او بوده بهترین لحضات عمرش را گذرانده 

و شکیلا جمله همیشگی اش را که اگر زود شوهرم می دادند پسرم همسن تو بود را برای بار هزارم حواله اش کرد . 

توی راهرو احسان دستش را گرفت و کشید و گفت به قرآن نمیذارم بری 

و تهدید کرد که خودش را می کشد و حتی دو بار هم سرش را محکم کوبید به دیوار  

و دوباره شکیلا دلش به رحم آمد و احسان را بغل کرد  

و وقتی گریه هایش تمام شد رفتند و خوابیدند کنار هم ... 

*********************   

از همان اول می دانست که این بچه مرد زندگی اش نمی شود 

می دانست اصلا زندگی اش مردی ندارد و هیچ وقت هم نخواهد داشت 

می دانست اصلا توی زندگی چیزی به اسم مرد وجود ندارد 

اما دلش برای احسان می سوخت  

می دانست بالاخره یکروز این رابطه گندش در می آید  

می دانست دارد با آتش بازی می کند  

می خواست همان اوایل برود و خودش را گم و گور کند  

اما روزی که حاج ابراهیم دم در خانه احسان سوارش کرد و گفت پایش را از زندگی پسرش بیرون بکشد یکجور حس عجیبی مانعش شد ... 

بیشتر خودش را پیش  احسان عزیز کرد و همان شب وسایلش را جمع کرد و رفت خانه احسان 

بعد تر یکجورهایی علاوه بر ترحم احساس کرد که دوستش هم دارد  

حاجی فکر می کرد این زن هوسباز آمده است تا بچه اش را تلکه کند 

احسان فکر می کرد شکیلا عاشق هیکل ورزشکاری و ماشین عروسکش شده 

اما شکیلا یکجورهایی دوست داشت مواظب این بچه باشد 

او را مثل بچه هیچ وقت نداشته اش دوست داشت  

چه می دانست یک شب آنچنان وحشی می شود که به خاطر یک اس ام اس دیر وقت 

دست رویش بلند می کند و چنان توی گوشش می زند که سرش می خورد به شومینه و خون از دماغ و گوشهایش فواره می کند ؟  

*********************    

احسان همانطور که داشت بین ماشین ها ویراژ می داد و لایی می کشید  

بلند بلند زار می زد ...  

زن بیچاره افتاده بود روی صندلی عقب و از گوشها و دماغش خون می آمد . 

داد می زد : شکیلا ! شکیلا جان ! صدای منو می شنوی ؟ 

گه خوردم به مولا ... شکیلا زنده ای ؟ الان می رسیم بیمارستان  

تو رو جان عزیزت نمیر ... 

اما شکیلا صدایش را نمی شنید  

حتی اگر به اسم واقعیش شمسی صدایش می کردند هم نمی شنید  

وقتی رسیدند بیمارستان دیگر هیچ حسی توی تنش نداشت .   

*********************     

 داشت خواب می دید رفته است شهرستان و دارد از تپه سبز پشت خانه شان می دود پایین 

بابایش را دید با همان ریش و سبیل پرپشت بیست و خورده ای سال پیش 

ولی مهربان بود 

دست رویش بلند نمی کرد انگار 

دلش می خواست بغلش کند و برای اولین بار ببوسدش 

دلش می خواست بگوید گه خوردم آقاجان که فرار کردم از پیشت 

دلش می خواست بگوید آقا جان تو با همه نامردیت از همه مردهای شهر مردتری به خدا 

دستت سنگین بود آقا جان ولی درد سیلی هایت کمتر بود  

اما زبانش نمی چرخید توی دهنش و پایش دیگر جلو نمی رفت

تصویر آقا جان هی دور و دورتر شد و درست در همین لحظه بود که فهمید دارد می میرد 

مرگ مفهوم عجیبی دارد که آدم تا تجربه نکند درکش نمی کند .   

*********************   

پرستار ملافه سفید را کشید روی سر شکیلا و آهی کشید ...  

نمی دانست این پسری که بیرون اتاق دست بند به دست دارد گریه می کند و جای پسر این زن است ماهها همخوابش بوده 

نمی دانست پیرمرد نورانی که بیرون دارد دم گوش افسر بیمارستان پچ پچ می کند 

۲۲ سال پیش شوهر صیغه ای این زن بوده 

نمی دانست این زن ۴۰ ساله که خودش را شبیه دخترهای جوان آرایش کرده همان زنیست که وقتی زائید اصغر سله بچه اش را دزدید  و فروخت به دکتر جلالی  

نمی دانست که دکتر جلالی پدر واقعیش نیست ...