یک سه گانه نوستالژیک ۱۴ اینچ سیاه و سفید

تلوزیون سیاه و سفید ۱۴ اینچ نارنجی رنگ توشیبا همسن من بود 

همسن که نه کمی مسن تر 

سال ۵۷ توی بحبوحه انقلاب وقتی بابا دست زنش را که مامانم بود گرفت و با هم توی آن خانه قدیمی روبروی سینما جی که البته آن موقع زیاد هم قدیمی نبود زندگی زیر یک سقف را شروع کردند این تلوزیون سیاه وسفید ۱۴ اینچ نارنجی رنگ توشیبا هم جزء وسایلی بود که با خودشان بردند . نمی دانم جهیزیه مادرم بوده یا از حقوق بابا خریداری شده ... اهمیتی هم ندارد 

چیزی که مسلم است این تلوزیون از من مسن تر بود  

حالا که دارم تصور می کنم که چه تصاویری در طول این سالها از لامپ تصویرش بیرون آمده و رفته توی دریچه چشمهای این خانواده پنج نفره دلم می سوزد که ای کاش هنوز هم بود و نگهش  

می داشتیم ... اصلا خودم نگهش می داشتم و بعدها نشان نوه نتیجه هایم می دادمش تا به اسباب تفریح کودکی هایمان بخندند و از تحول تکنولوژی شاخ روی سرشان سبز بشود . 

محمد ٬ کارگر افغانی ساختمانمان وقتی بعد از یک غیبت دو هفته ای ٬ دست در دست یک زن برگشت ٬ یخچال و فرش خانه دانشجویی ام را با آن تلوزیون ۱۴ اینچ ٬ روبان نزده گذاشتم توی یک وانت و جهیزیه اش کردم تا خانه کوچکش بی اسباب و وسیله نباشد . 

شاید حالا محمد و زنش که سومین بچه چشم بادامیشان را آبستن است نشسته اند و دارند شوی کمرباریک من ... شام تاریک من  را با آن نگاه می کنند . 

 

این مقدمه ای بود بر یک خاطره بازی سه اپیزودی از خاطرات مرتبط کودکیم با تلوزیون  

که طی سه شب آینده هر شب یک قسمتش را خواهید خواند ... 

 + درسته که اسم رنگها رو بلد نیستم ولی فرق قرمز و نارنجی رو می فهمم

این شبیه ترین عکسی بود که پیدا کردم  ...