اپیزود اول : جمعه های سیلی خورده

 -

من عاشق تلوزیون بودم 

این را بعدها وقتی بابا اجازه نداد تلوزیونم را با خودم به سمنان ببرم بهتر فهمیدم . 

توانایی این را داشتم که از صبح تا شب بنشینم و تلوزیون ببینیم هرچند آنروزها تلوزیون دو تا کانال بیشتر نداشت و برنامه هایشان از عصر شروع می شد . 

شبکه دو دقیقا مثل الانش یبس بود خشک و جز جمعه ها صبح  برنامه کودک نداشت 

برنامه کودک شبکه یک هم از چهار و نیم بعد از ظهر شروع می شد تا شش غروب 

پاییز و زمستان که اذان مغرب می افتاد وسط برنامه کودک عزا می گرفتم که نیمساعت از این یکساعت و نیم برنامه کودک ناقابل هم صرف عبادت و بندگی حق تعالی می شد . 

سرود و قرآن و نماز و سرود   

همه اینها هم توسط پسر بچه های کت و شلوار پوشیده انجام می گرفت و با چنان طمانینه و آرامشی کلمات عربی را غلیظ و کشیده تلفظ می کردند که با خدا بحثت می شد که چرا انقدر بین تو و کارتونهای محبوبت فاصله می اندازد .  

اول و آخر این مراسم هم چند تا سرود تکراری پخش می شد مثل : 

باز از مسجد شهر صوت قرآن آید    با نسیم سحری عطر ایمان آید  

نمی دانم اینکارها بچه های آن دوره را بیشتر مسلمان کرد یا از خدا دور  

هرچه بود دوستش نداشتم 

در تمام طول هفته جز چند تا برنامه دوست داشتنی چیزی عاید آدم نمی شد 

کمبود فیلم بود و رویا پردازی 

تا سالهای سال ما فیلم اکشن و رزمی ندیده بودیم 

طوریکه وقتی اولین بار یک فیلم از بروسلی را توی ویدیوی خانه یکی از اقدام دیدم تا یک ماه به در و دیوار لگد پرت می کردم .  

کمبود رویا پردازی بود 

غول و پری و روح نداشتند فیلمها 

همه چیز رئال بود و تلخ عینهو خود زندگی

یکشنبه ها ساعت هشت و نیم برنامه دیدنی ها از شبکه دو یکی از معدود دوست داشتنی ها بود و بعد از آن هم سریال های معمولا ژاپنی مثل اوشین و هانیکو 

در طول هفته سه تا فیلم از تلوزیون پخش می شد  

یکی از شبکه دو و دو تا از شبکه یک 

یکی شب جمعه و یکی هم عصر جمعه بعد از برنامه کودک 

دکتر عالمی با برنامه هنر هفتم پنجشنبه شب ها اولین برنامه مستقل سینمایی را روی آنتن برد ولی به خاطر هنری بودن و دیر فهم تر بودن فیلمهایش با استقبال چندانی روبرو نشد  

فیلمها هم تکراری بودند اغلب 

با این وجود با جان و دل تماشایشان می کردیم . 

جمعه صبح هم برنامه کودک شبکه دو فوق العاده بود 

واتو واتو ٬ بامزی ٬ دهکده حیوانات ٬ رامکال ٬ بلفی و لی لی بیت ٬ و آنت و لوسین کارتونهای خوبی بودند که دوستشان داشتم . 

جمعه ها کلا روز خوبی بود . معمولا عمه هایم از تهران می آمدند و ما توی حیاط بزرگ خانه با بچه ها بازی می کردیم و چه حماسه های لذتبخشی بود آن بازی ها ... 

پدرم در عوض طلبی که داشت تعداد زیادی لوله پولیکا از دوستش گرفته بود و گذاشته بود ته حیاط برای روزی که بفروشد . این لوله ها شمشیرهای ما می شدند و با هم بر سر سنگ طلا که سنگهای مرمر کف تراس بود می جنگیدیم . این بود که بعد از اتمام نبرد  

یک عالمه لوله شکسته می ماند و یک عالمه جای خالی روی کف تراس   

وقتی غروب جمعه کارتون نشان می داد میهمانهای ما آماده می شدند برای برگشتن 

و من آماده می شدم برای کتک خوردن از بابا ... 

من جمعه ها را به خاطر همه دردها و کیفهایش می پرستیدم  

به خاطر پل کوچولو به خاطر سیلاس و به خاطر هاکلبری فین

اشک های غروب جمعه می ارزید به یک هفته خط زدن روزها   

درست مثل همین حالا ... 

+ پست های مرتبط  یک و دو