پلان اول : 

با مهربان و کورش و هلیا نشسته ایم روی صندلی های تاتر 

دو ساعت تمام خنده و آواز و رقص  

اگر دو طرف این سن ٬ دو تا قاب عکس آشنا وصل نکرده بودند و خانم های توی صحنه روسری و چادر سرشان نبود نمی شد فهمید این تاتر دارد توی یک مملکت اسلامی اجرا می شود . 

همه چیز خوب بود تا جایی که بهزاد محمدی یک کشیده محکم خواباند زیر گوش کوتوله تاتر که کلاه شاپو سرش بود و کت شلوار تنش و مثلا جزء اراذل و اوباشی بودند که آمده بودند توی قهوه خانه زری خانم ... 

دنیا جلوی چشمم سیاه شد انگار 

بعد شروع کردند به مسخره کردن قد و هیکل این کوتوله بینوا 

همه می خندیدند ولی من بغضم گرفت . 

داشتم فکر می کردم این مرد حدودا چهل ساله شبی چقدر دستمزد می گیرد ؟ 

ده هزار ؟ بیست هزار ؟ عمرا  

اصلا فرض کنیم بیست هزار که می شود ماهی ۶۰۰ هزار تومان 

می ارزد که بیایی و جلوی این همه آدم هر شب کشیده بخوری و قر بدهی تا یک مشت آدم چیپس و چس فیل خور بخندند ؟  

بعد فکر کردم برای منی که خیر سرم لیسانس فنی دارم هم توی این کشور کار درست و حسابی و مطابق شان و شئوناتی که اموراتم را بگذراند به سختی پیدا می شود   

از یک کوتوله احتمالا بیسواد با مشکل جسمی چه انتظاری می شود داشت ؟ 

لابد چاره دیگری ندارد .

کاش می شد آخر تاتر بروم و یک عکس یادگاری با او بیندازم 

یا لااقل به بهزاد محمدی می گفتم : آرام تر کشیده بزن 

من دیدم که اشک توی چشم های این بنده خدا جمع شد . 

پلان دوم : 

با مهربان آمده ایم فردیس برای خرید  

یکساعت توی ترافیک گیر کرده ایم و آخر سر هم وقتی می رسیم به تنها پارکینگ شهر 

می بینیم که تعطیل است و درش را بسته اند و تویش دارند ساختمان می سازند . 

همینکه می آییم وارد یک بوتیک بشویم از توی خیابان صدای داد و بیداد می آید و دو تا جوان در حالی که دارند فحش خواهر و مادر به هم می دهند در میان خیل جمعیت مشتاق هیجان 

گلاویز می شوند و مشت و لگد سمت هم پرت می کنند . 

حالا توی بوتیک هیچکس نیست که به داد ما برسد .  

صاحب مغازه سر شاگرد ها داد می زند که : 

ممد آقا ! آقا اسماعیل ! مشتری تو مغازه است . داری دعوا نیگا می کنی ؟  

پلان سوم : 

پسر پشت پیشخوان از لحاظ ظاهری هیچ مشکلی ندارد  

هم خوش لباس و هم خوش قیافه است 

ولی همینکه دهان باز می کند ... 

صدایش انگار به جای اینکه از دهانش بیرون بیاید از دماغش بیرون می زند و به سختی می شود منظورش را فهمید . اینجور وقت ها کار آدم سخت می شود که طوری رفتار کنی که عیب طرف مقابلت را به رویش نیاوری . 

ناراحت کننده هست ولی آفرین دارد  

اعتماد به نفس آدمهایی که از عیب هایشان نمی ترسند  

عیبشان را مخفی نمی کنند و قایم نمی شوند . 

ته دلم خیلی خوشم آمد از اینکه این پسر با وجود ایرادی که خدا در وجودش قرار داده  

ایستاده در جایی که دقیقا باید از همان نقطه ضعف حسابی کار بکشد و زبان بریزد و مشتری را جذب کند . و هیچ ترسی از این ندارد که ممکن است کسی مسخره اش کند  

دارد  مثل مرد کار می کند و زحمت می کشد . 

به شجاعتش غبطه خوردم ...