من چطوری اینطوری شدم ؟

امشب می خواهم داستانی برایتان تعریف کنم 

داستانی که شاید  شنیده باشید اما دوباره شنیدنش خالی از لطف نیست . 

خرداد ۸۸ که شروع به نوشتن وبلاگ کردم مثل همه تازه کارها درک درستی از اتفاقات اینجا نداشتم . نه می دانستم بازدید بالای یک وبلاگ چیست نه کامنت و نه حتی لینک را می فهمیدم

وقتی می دیدم که وبلاگی مثلا ۱۲ تا کامنت دارد آنچنان حسرت می خوردم که نگو 

یا فکر می کردم وبلاگی که یک عالمه لینک دارد خدای وبلاگ هاست  

آنروزها با دانه دانه کامنتهای بی ربط و حتی تبلیغی کیف می کردم و خدا به سر شاهد است که چقدر خون دل می خوردم که یکنفر برایم کامنت بگذارد . 

برای هر وبلاگی که می دیدم کامنت می گذاشتم و وقتی پست می نوشتم عالم و آدم را خبر  

می کردم که آقا جان من بروزم . برایم کامنت بگذارید ... 

تحول وبلاگ نویسی من از روزی شروع شد که با محسن  باقرلو آشنا شدم  

شهریار بلاگستان برو و بیایی داشت که بیا و ببین 

پست هایی می نوشت که دیوانه می شدی 

یعنی محشر ٬ یعنی خدا 

دروغ چرا ؟ 

به غیر از زیبایی پست ها به تعداد زیاد دوستانش و تعداد کامنتهایش هم حسودی می کردم . 

آنوقت ها محسن باقرلو اگر جواب کامنتهای مرا می داد ذوقمرگ می شدم چه برسد به اینکه برایم کامنت بگذارد یا لینک بدهد . اما شهریار بلاگستان خیلی خاکی تر از این حرفها بود و  زودی لینکم کرد . نمی دانید چقدر به جمع دوستانش حسادت می کردم . 

اینکه یکروز توی یکی از پستهایش از من اسم ببرد افتخاری بود و در باورم نمی گنجید که یکروز ممکن است من هم جزئی از این جمع باشم . 

همه چیز از بازی عکس های کودکی وبلاگ کرگدن شروع شد  

عکسم را فرستادم و نمی دانید من و چند نفر چه آتشی سوزاندیم در کامنتهای وبلاگ محسن  

چند نفری که بعدها دوستانی صمیمی شدیم و تمام آن صمیمیت را مرهون و مدیون همان بازی هستیم . بازی های وبلاگی محسن ادامه پیدا کردند و من مدام خودم را توی دل شهریار جا کردم و عزیز تر شدم . پیشنهاد بازی می دادیم و محسن هم که سر دماغ بود اجرایشان می کرد . 

با خودم می گفتم یعنی یکروزی می رسد که وبلاگ من هم این همه کامنت داشته باشد ؟ 

یعنی یکروز می شود که من هم بازی وبلاگی راه بیندازم و بچه ها را همینطور خوش و خرم دور هم جمع کنم ؟ 

من و محسن حالا دیگر رفیق شده بودیم . به خانه هم رفت و آمد داشتیم و محسن گاه و بیگاه لینک می داد به جوگیریات  

دوستان او دوستان مشترکمان شدند  

کسانی که به وبلاگ او سر می زدند مرا هم می خواندند  

تا استارت اولین بازی را در جوگیریات قدیمی زدم . 

قرار شد دوستان جوگیریات بیایند و روز تولدشان را بنویسند . 

با کمک محسن و دوستان دیگری که لینک دادند ۱۴۰ نفر در پست تولد بازی شرکت کردند و با 

۱۶۷۹ کامنت رکوردی جاودانه ساختند که حتی حالا بعد از این همه وقت خودم هم نمی توانم این رکورد را بزنم . وبلاگ تولدانه از همینجا متولد شد .حالا دیگر بچه ها مرا می شناختند . حالا دیگر می توانستم دور خودم دوست و رفیق جمع بکنم . حالا دیگر می توانستم خودم بازی راه بیندازم . و این شد مقدمه سریال بازی های وبلاگی جوگیریات ... 

بازی عکس های بچگی

۷۹ تا عکس و دو پست  یعنی  این و این مجموعا ۱۸۰۰ تا کامنت داشتند و چند شب دور هم بودیم و گفتیم و خوشی کردیم و خدا می داند چند تا دوست جدید پیدا کردیم .  

حتی مهندس چنگیزی عزیز اینجا به این بازی لینک دادند . 

بازی بعدی بازی نقاشی های کودکی بود . ۹۹ تا نقاشی ارسال شد که خودش یک رکورد بود و از همه مهمتر آقای چنگیزی مدیر بلاگ اسکای هم نقاشیشان را فرستادند . 

بازی آکادمی موسیقی خودش یک دنیا خاطره بود . راه اندازی و جمع و جور کردنش نزدیک به ده روز طول کشید و هر شب بساط دور همی و خنده و کامنت داشتیم  .   

اتفاقات این بازی و کامنتهایش را می توانید اینجا و اینجا  و اینجا و اینجا ببینید . 

ماه رمضان سال گذشته و بازی سفره های آسمانی ٬ ضیافت معنوی بچه های بلاگستان که طعم تک تک غذاهای ساده و خوشمزه اش را جاودانه کرد . 

بازی عکس دیروز و امروز باباها یادمان انداخت که بزرگ شدن ما به قیمت سفید شدن چه موهایی بوده است . یادمان انداخت کمی قدردان لطف پدر و مادرمان باشیم . 

بازی عکس چشم ها فوق العاده بود و با نگاه آدم هایی آشنا شدیم که خیلی وقت بود  

می شناختیم و حرفها و نوشته هایشان را خوانده بودیم اما تصوری از چهره آنها نداشتیم . 

بازی عکس پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها میهمانی اشک و آه و حسرت بود . 

 یادبود فرشته هایی که پر زده اند و دیگر کنارمان نیستند . 

راستش به دلایل خیلی شخصی دوست داشتم بازی عکس پدر بزرگ ها و مادربزرگ ها آخرین بازی جوگیریات باشد . دوست داشتم وارد فاز جدی بشوم . دوست داشتم داستان بنویسم  

پست های دلی و محشر بسازم . شاید به آنجایی رسیدم که محسن باقرلو قبل تر از من رسیده بود . یکجور اشباع شدن وبلاگی  

راستش را بگویم ؟ دوست داشتم اینجا را به خاطر خودم بخوانید  

به خاطر نوشته هایم نه به خاطر پاتوق بودن 

نه به خاطر لینکهایش 

و نه به خاطر خبر دار شدن از اینکه چه کسی بدنیا آمده و چه کسی از دنیا رفته  

هر آدمی رسالتی برای خودش دارد  

در تمام این مدت وقتی رادیو جوگیریات ها را درست کردم و یا مصاحبه ها را نوشتم و یا  

تشخیص هویت و تاپ تن راه انداختم ناخودآگاه هدفم همین بود بدون اینکه بدانم و بخواهم   

اینکه دوباره همه دور هم جمع شویم و دوستان تازه پیدا کنیم . 

امروز وقتی شور و شوق بچه ها را توی کامنتدونی دیدم فهمیدم که شاید وظیفه من هم این است و من در جواب این همه محبت وظیفه دارم که پاسخگو باشم . 

کامنتهای تیراژه و دل آرام و آوا و میلاد و گلنار دلم را لرزاند . 

چه بخواهم و چه نخواهم حلقه ای به دستم سپرده شده که سر یک زنجیر طولانی محبت است 

یک عالمه خاطره و غم و شادی و لبخند و اشک پشت این دور همی هاست 

مگر دست خودم است که بخواهم تمامشان کنم و دیگر ادامه اش ندهم ؟ 

اول از همه از استادم و برادر بزرگم و رفیق با معرفتم محسن باقرلو تشکر می کنم که مرا به این دنیای مجازی راه داد  و یادم داد چطور می شود آدم ها را دور هم جمع کرد و بعد هم دست تک تک شما عزیزان را می بوسم که جوگیریات را برای این دور همی های خاطره انگیز قابل  

می دانید .  

جوگیریات وبلاگ من نیست ٬خانه شماست و من تا عمر دارم خادم شما خواهم بود ...  

همه اینها را گفتم که دوستان تازه جوگیریات فکر نکنند بابک اسحاقی آدم بزرگی در عرصه بلاگستان است . گول این بازدیدها و کامنتها را نخورید لطفا  

اگر این خانه برو و بیایی دارد من هنری نکرده ام . فقط شانس آورده ام که یک عالمه دوست مهربان و عزیز دورم حلقه زده اند .

می خواهم بدانید که اگر کامنتهای شما بی جواب می ماند  

اگر دیر به دیر برایتان کامنت می گذارم و طول می کشد تا اسمتان را توی لینک ها بیاورم 

به خدا از روی غرور نیست .

والله من همان کیامهری هستم که وقتی عدد کامنتهایش از یک به دو می رسد ذوق می کنم و پر می کشم برای خواندنشان 

اگر کم لطفی از من می بینید 

اگر نمی رسم بازدیدتان را پس بدهم به این خاطر است که اولویتم روشن ماندن چراغ این خانه است . شاید شبی کسی راهش را گم کرده باشد و بتواند کمی اینجا فراموش کند غم های دنیای واقعی را و بچشد طعم حقیقی دوستی و دوست داشتن را  

قسمتان می دهم هر بدی و بی مهری که از من دیده اید همین امشب حلال کنید 

اگر پاسخی درخور برای لطفتان نداشته ام نه اینکه نخواسته باشم 

باور کنید از توانم خارج بوده است . 

به شکرانه محبتتان فردا شب ساعت ۱۰:۰۰ یک بازی وبلاگی کلید خواهد خورد . 

ایده اش هم از شما  

فعلا چیزی به ذهنم نمی رسد ...