سوا کن

معمولا جای پارک های خوب از آن کسانی می شود که زودتر می رسند و امروز هم که خواب ماندم و ماشین نه ساعت تمام توی ظل آفتاب ٬ حسابی حمام کرده و هنوز که هنوزه بعد از نیم ساعت پایین بودن شیشه ها ٬حکم سونای خشک دارد . ترافیک هم مزید بر علت شده و تنم خیس عرق است .  

مسیر هر روزه شرکت تا خانه را می آیم و طبق معمول توی ترافیک گیر افتاده ام . 

مثل تمام کارهای احمقانه این کشور نمی دانم طرح پروژه تعریض این جاده را کدام ابلهی ریخته است که به جای اینکه تعریض را از آخر به اول انجام دهند از اول به آخر می آیند و مدام زمین را  

می کنند و می کوبند و آسفالت می کنند .  

یعنی یک قیف بزرگ ساخته اند که هر روز چند متری پیشروی می کند و ماشین ها به جای اینکه راهشان باز شود ٬ گیر می افتند . 

اما ترافیک امروز یک مقدار سنگین تر از باقی روزهاست و این یعنی که احتمالا آن جلوها ٬ تصادف شده است . همینطور که با خودم غر می زنم و مورچه وار جلو می رویم دارم به همین یکی دو روز آینده فکر می کنم که باید این مسیر را تشنه و با زبان روزه بروم و بیشتر غصه ام می شود . 

همینطور که به منبع ترافیک نزدیک تر می شویم ٬ گرد و خاک بلند شده از بیابان کنار جاده توجهم را جلب می کند و بعد که بهتر نگاه می کنم می بینم که یکنفر افتاده روی یکنفر دیگر و با شدت تمام دارد توی سر و صورتش مشت می کوبد . یکی دیگر با سرعت از راه می رسد و مثل بروسلی از چند متری یته پرنده می زند به نفری که داشت کتک می زد و همینطور هی به تعداد مبارزین بیابان اضافه می شود . یکی پیرهن نیمه پاره اش را می کند و لخت می شود و آن یکی با یک چوب که به طرز ماهرانه ای با چسب برق پوشیده شده اضافه می شود . 

چنان همدیگر را می زنند که من از این فاصله دور ٬دردم می آید .   

در کمال تعجب خبری از تصادف هم نیست . 

آقایان با رعایت کامل اصول راهنمایی و رانندگی ماشین هایشان را کنار جاده پارک کرده اند و دارند مبارزه می نمایند . و خلایق همیشه در صحنه هم با اشتیاق ٬غرق تماشای معرکه هستند . 

پنج - شش گلادیاتور آن وسط دارند همدیگر را می نوازند و بیست تا ماشین کنار جاده ایستاده اند و دارند تماشا می کنند و با گوشی هایشان فیلم می گیرند . 

. 

.. 

... 

....

آخرین باری که دعوا کردم پانزده سالم بود . عروسی دختر دایی ام بود و من داشتم ظرف های غذا را از خانه مادربزرگم می بردم خانه همسایه شان که مجلس خانم ها بود . 

چند تا بچه سرتق از فامیل های دورمان مدام کرم می ریختند و دست می کردند توی غذاها  

من هم رگ مسئولیتم گل کرد و دعوا کردیم . سه نفر بودند و من هم که بلد نبودم از این کارها... 

دلتان نخواسته باشد تا می خوردم کتکم زدند و آخر سر پسر دایی ام آمد  و جدایمان کرد و چون فامیل بودیم ٬ آشتیمان داد ولی خیلی درد داشت .

دیده اید وقتی که آدم دماغش محکم به جایی می خورد سرش سوت می کشد و گیج می رود؟ 

همینجوری شده بودم  

و در تمام این سالها نه تنها وقتهایی که با کسی تا آستانه دعوا رفته ام  

بلکه تمام وقتهایی که دعوای دو نفر دوست یا حتی غریبه را از نزدیک دیده ام  

سرم همینطور سوت کشیده و درد گرفته است .  

به همین خاطر بعد از آن کتک خوردن پانزده سالگی دیگر هیچ وقت توی هیچ دعوایی شریک نشدم  ولی تا دلتان بخواهد طرفین دعوا را سوا کرده ام .  

برای همین بچه های کوچه صدایم می کردند : سوا کن  

راستش را بخواهید گاهی به آدم هایی که از کتک خوردن نمی ترسند حسودی ام می شود .