Citius, Altius, Fortius

متاسفانه دیدن مسابقات المپیک برای ما ایرانی ها بیشتر از آنکه موجب شوق و شعف و تقویت روحیه افتخارمان شود ٬ مثل سوهان روح می ماند . 

ما که نگفتیم توی کشورمان المپپیک برگزار کنند اما خب ما هم دلمان می خواهد مثل چین و روسیه و امریکا زیاد مدال بگیریم .

خب مگه مردم ما چه گناهی دارند که باید دو هفته تمام صبر کنند تا آن آخر آخر ها بالاخره یک کشتی گیر و یا وزنه بردار یک مدال بگیرد که ما هم بیاییم داخل جدول ؟ 

واقعا ما از نظر استعداد کم داریم یا از نظر امکانات ؟ 

از سال ۱۹۴۸ که اتفاقا المپیک در همین لندن برگزار می شد و اولین حضور ورزشکاران ایرانی در المپیک هم بود تا به امروز ورزشکاران ایرانی ۱۱ مدال طلا و ۱۵ مدال نقره و ۲۲ مدال برنز گرفته اند که سرجمع می کند به عبارتی ۴۸ مدال . تصور کنید که همین کشور دوست و برادرمان چین طی همان روز اول مسابقات ٬ یعنی هنوز رژه تیم ها تمام نشده و مشعل هم داغ داغ نشده ۵۰ تا مدال می گیرد آنوقت ما در کل دوران ورزشمان ۴۸ تا ؟ 

خب شما باشید تضعیف روحیه نمی شوید ؟  

 

اگر دوست داشتید ادامه مطلب را هم بخوانید .... 

مسابقات المپیک بصورت زنده از تلوزیون پخش نمی شوند . یعنی شما در جریان مستقیم رقابت ها نیستید . البته رادیو ورزش یکسره دارد گزاش می دهد و خبر رسانی می کند . اما با کیفیت صدای نامناسب  .خبرنگاری که با موبایل دارد از لندن حرف می زند و انگار تماشاچی ها توی لوله دارند تشویق می کنند که مجموعا جز اعصاب خردی چیزی عاید آدم نمی شود . 

یکی از حسرت های همیشگی من دیدن مستقیم بازی های المپیک بود .  

از آنجا که ممکن است بین خیل تماشاچی ها یکنفر خدانشناس و بی حجاب بیاید و ملت را تحریک کند این اتفاق هیچ وقت مگر مواقعی که کشتی گیران ایران بازی دارند و یا وزنه برداری روی صحنه می رود اتفاق نمی افتد . آن هم با هزار سانسور . حتی تماشاچی های با حجاب خودمان را که دارند تشویق می کنند اگر یک مقدار خوشگل باشند یا بالا و پایین بپرند سانسور می کنند . 

به خدا راست میگم ٬ چرا می خندید ؟

مسابقات خانم ها که کلا قابل رویت نیست . یعنی من خودم تا چهارده - پانزده سالگی اصلا اطلاع نداشتم که خانم ها هم توی مسابقات ورزشی شرکت می کنند و فکر می کردم این خانم هایی که توی رژه اول بازی ها دارند راه می روند زن ورزشکارها هستند که آمده اند به ورزشکاران چیز بدهند ( روحیه ) یا برایشان آشپزی کنند . چه می دانستم خب ؟ بچه بودم و عقلم نمیرسید . چه می دانستم ممکن است زن ها هم شنا کنند یا پشتک وارو بزنند یا حتی کشتی بگیرند و نیزه پرتاب کنند و با شلوارک فوتبال بازی کنند . 

ما هرچه زن دیده بودیم با چادر توی صف نانوایی بودند یا توی خانه داشتند رخت می شستند و بچه داری می کردند . 

- 

 تیم دو و میدانی زنان ایران ( ۷۰ سال پیش )

مراسم افتتاحیه المپیک که ویترین تمام و کمال این بازی هاست هم کلا سانسور می شود . بس که این خارجی ها بیشعور هستند و مثل انسان لباس نمی پوشند و این خیلی حیف است . 

واقعا حیف است که ما ایرانی ها سهمی از این مراسم نداریم مگر چند صحنه از ارتفاع یک کیلومتری و چند تا آتش بازی  ... 

بعد هم نوبت رژه تیم ها می رسد 

مردان و زنان تمام تیم ها با لباس های شیک و رنگارنگ در حالیکه دوربین به دست دارند  و از خودشان فیلم می گیرند خوشحال و خندان و پایکوبان و رقص کنان رژه می روند و برای تماشاچی ها و دوربین ها دست تکان می دهند  . نوبت به رژه تیم ایران که می رسد آقایان و خانم های کت و شلوار پوشیده همچین بی حس و روح قدم می زنند و لبخند تحویل می دهند که آدم فکر می کند حراست سازمان ورزش تهدیدشان کرده که اگر دندانتان دیده شود با چنگال داغ پشت دستشان می زند . نمی دانم چرا مسئولین فکر می کنند اگر ورزشکاران المپیک ما هم کمی خوشحال باشند و بخندند ٬ جلف بازی محسوب می شود و آبروی؟؟؟!!!! کشورمان می رود ؟

اولین و دورترین خاطره من از المپیک بر می گردد به المپیک ۱۹۸۸ سئول  

که از قضا اولین المپیک ما بعد از انقلاب شکوهمند اسلامی هم بود . ( المپیک قبل از آن در سال ۱۹۸۴ و در کشور شیطان بزرگ برگزار شد و ما تحریمشان کردیم و نرفتیم المپیک  و بندگان خدا حسابی ضایع شدند و مدال هایشان روی دستشان باد کرد ) 

 تنها ورزشکار ایرانی که شانس تصاحب مدال داشت یک کشتی گیر ساروی بود به نام عسگری محمدیان که با رشادت تا پای قهرمانی رفت و در بازی فینال مغلوب کشتی گیر شوروی شد و نقره گرفت و من ۹ ساله و همنسلانم را حسرت به دل گذاشت که سرود ( شد جمهوری اسلامی به پا ) را در سالن مسابقات بشنویم .  

 -

 عسگری محمدیان تنها مدال اور کاروان اعزامی ورزش ایران در المپیک ۱۹۸۸ سئول

یکی دیگر از خاطرات تلخ من از المپیک ۱۹۹۲ بارسلوناست . جایی که بوکسور ایرانی وارد رینگ شد ولی هیات همراه برایش دستکش نیاورده بودند یعنی یادشان رفته بود دستکش بیاورند و خاک بر سر ها همچین به داور نگاه می کردند انگار اصلا نمی دانند این ورزش نیاز به دستکش هم دارد و داور هم دست حریف را بالا برد و ورزشکار ما در حالیکه گریه می کرد از رینگ بیرون رفت و بنده به عنوان یک ایرانی دوست داشتم آب می شدم و می رفتم توی زمین ...  

یا همین المپیک قبلی که جودوکار ما که شانس قهرمانی داشت به خاطر رویارویی با ورزشکار رژیم غاصب صهیونیستی انقدر غذا خورد که وزنش زیاد بشود و نتواند مسابقه بدهد . راستش من که زیاد کینه ای نسبت به ان خدانشناس ها ندارم ولی اگر جودوکار بودم می رفتم روی تشک و همچین آن اسرائیلی کثیف  را کتک می زدم که خون بالا بیاورد ولی خب مسئولان ما که مثل من بیشعور نیستند پس نگذاشتند که مسابقه بدهیم و نیش جودوکار اسرائیلی هم تا بناگوشش باز ماند .

هرچند قهرمانی های رضا زاده و مدال های علیرضا دبیر و هادی ساعی هم افتخاراتی بزرگ در ورزش ما محسوب می شوند . اما این دلخوشی ها انقدر کم فروغ هستند که نمی توانیم دلمان را به آنها خوش کنیم . 

حقیقت این است که ما در ورزش جهان حرفی برای گفتن نداریم 

ورزش ما مثل یک وزارتخانه دارد توسط حکومت اداره می شود و کاملا سیاسی است 

پر از تبعیض و مفت خوری و باند بازی و بی توجهی به استعداد ها  

پر از مدیران نالایق که فرق گوش کوب و مهره شطرنج را نمی فهمند

بدون زیر ساخت و کار اصولی 

و حالا حالا ها باید منتظر بنشینیم و حسرت بخوریم که شاید امسال هم یک نفر نابغه پیدا بشود که برایمان با هزار سلام و صلوات یک مدال طلا بیاورد .  

شانس هم نداریم این نابغه یکی مثل مایکل فلپس شناگر باشد یا اوسین بولت دونده که چهار تا و پنج تا و شش تا و هشت تا مدال یکجا بیاورد .   

 -

مایکل فلپس شناگر آمریکایی که در بازی های ۲۰۰۴ آتن ۶ مدال طلا و دو برنز و در بازی های ۲۰۰۸ پکن هشت مدال طلا گرفت . یعنی این نامسلمان کج و کوله به تنهایی از کل ورزشکاران اعزامی تیم ملی ایران در تمامی ادوار المپیک سه مدال طلا بیشتر کسب کرده است .

در مورد ورزش خانم ها هم که ... بهتر است دهنم را باز نکنم  

استغفرالله 

( جان من هرکی خبر داره کدوم شبکه شنا و شیرجه و پاتیناژ خانوم ها را نشون میده خبر بده )

+ Citius, Altius, Fortius از شعارهای مشهور المپیک و عبارتی است به زبان لاتین  به معنی «سریعتر، بالاتر، قدرتمندتر»  

++ دوست داشتم این پست خنده دار باشد اما فکر کنم به جای اینکه طنز بشود بیشتر تلخ شد  

این پست را تقدیم می کنم به هاله بانوی عزیزم  

بهانه کوچکی برای اینکه بین تلخی اینروزهایش کمی لبخند بزند ...