بابا بزرگ همیشه توی جیبش آبنبات داشت

از پله ها بالا می رویم  

پله ها مثل یک دوست قدیمی نگاهم می کنند 

مثل دایه ای که تو را از کودکی می شناسند و یکروز بعد از سالها وقتی تو را از دور می بینند مهربانانه لبخند می زنند . 

سالها پیش من چهاردست و پا از این پله ها بالا و پایین می رفتم . 

آخرین پله که تمام می شود بابا بزرگ را می بینم که نشسته است روی مبل  

باورم نمی شود  

چقدر لاغر شده است  

آخرین باری که دیدمش مراسم سالگرد مامان بزرگ بود  

جلوی در نشسته بود و حرف نمی زد  

اما انقدر هم لاغر نبود  

منحنی عمر آدمها در کودکی و پیری شیب تندی دارد 

مثل نوزادی که در چند هفته انقدر بزرگ می شود و تغییر چهره می دهد که باورتان نمی شود  

پیرها هم وقتی توی سرازیری می افتند شکسته شدن و مچاله شدنشان سرعت بیشتری دارد .

سلام می کنیم 

با تعجب نگاهمان می کند و با صدایی شبیه ناله مقنی  از ته چاه

شبیه صدای لولای زنگار زده یک در چوبی موقع باز شدن ٬ جواب می دهد .  

نشسته روی مبل و بین خواب و بیدار سیر و سلوک می کند .

بیداری هایش را هم چرت می زند و خوابهایش نیمه بیدارند . چند روز پیش از جایی افتاده و دستش درد می کند . هرچند دقیقه یکبار دست راستش را به سختی بالا می برد و با دست دیگر آرنج متورمش را می مالد . 

نگاهش دودو می زند و غریبوار نگاهمان می کند . 

کلیه هایش بعد از ۹۲ سال شستن و رُفتن و الک کردن بازنشسته شده اند و دکترها می گویند دیالیز بیشتر از اینکه یار و یاورش باشد اذیتش خواهد کرد . 

پوستش انگار خشک شده باشد چسبیده به استخوان  

انگار هرچه گوشت و چربی بوده تبخیر شده و رفته است . 

آلزایمر شدیدی دارد . مغز حاجی عبدالله مثل کارخانه ورشکست شده ای می ماند که هر روز تعدادی از کارگرانش را اخراج می کند . 

در تمام هیکل نحیف و ضعیف این پیرمرد تنها یک ماهیچه دارد کارش را درست انجام می دهد به اندازه مشت دست . قلبی که ۹۲ سال تمام  نزدیک به سه و نیم ملیارد بار منقبض و منبسط شده است و هنوز هم که هنوزه با مرام و معرفت و رفیق دارد برای حاجی عبدالله می تپد .  

همه اینها در عرض همین چند ماه اخیر انگار همگی باهم یکهو مثل میهمان های ناخوانده

بی حیا  در جان حاجی عبدالله نشیمن کرده اند و گویا قصد رفتن ندارند . 

انتظاری هم نمی توان داشت 

درد پیری که درمان ندارد .  

گاهگاهی بین بیدار و خوابهایش با صدایی ضعیف چیزی می پرسد . 

کمربندم کجاست ؟ 

کفشهایم را ندیدی ؟ 

جورابم نیست ؟ 

 حاجی عبدالله گویا نیت سفر دارد ....

نگاهم می کند ... 

سر بی مویش را می بوسم و می نشینم کنارش . پاهایش را می مالم و دستش را که گذاشته است روی مبل می گذارم روی صورتم .

دستهای زمختش کشیده می شوند روی پوست صورتم  

با تعجب نگاهم می کند  

بغضم می گیرد . 

هرچه سعی می کنم به خودم مسلط باشم نمی شود .  

صدایم مثل صدای نوار کاست هایی که جمع می شدند می لرزد  

می گویم : بابا بزرگ! این آقا پسر رو می شناسی ؟ 

و کیامهر را نشانش می دهم . 

سرش را تکان می دهد و می گوید : نمی شناسم  

بغض می کنم و می گویم : پسر مریم ... مریم رو که می شناسی ؟ 

به مریم نگاه می کند و می گوید : خانه تان کجاست دختر ؟ 

مریم می گوید : اندیشه بابا بزرگ 

بابابزرگ هر دو دستش را بالا می آورد و می گوید : خدا رو شکر   

بغضم بیشتر می شود .

می پرسم : بابا بزرگ!  منو که می شناسی ؟ 

می گوید : بلی بلی 

ته دلم چراغی روشن می شود . لبخند می زنم و می گویم : من کیم ؟ 

مبهوتانه نگاه می کند توی چشمهایم  

شبیه حسی گنگ و مات

شبیه آشنایی دور

 می گویم : منم بابابزرگ ... بابک ... علی آقام  

فقط تو منو به این اسم صدا می کردی  

یادته می گفتی علی آقا بابای منه ؟

نگاهم می کند  شبیه خاطره ای مبهم   

سرش را تکان می دهد و می گوید : نمی شناسم  

و بغض من می ترکد ... 

توی راه برگشت مهربان می گفت : بابابزرگ ۶ تا بچه و ۱۵ تا نوه و ۵ تا نتیجه داره . خدا رو شکر الان دورش شلوغه و تنها نمی مونه . به نظرت اگه ما کلا یه بچه بیاریم و بچمون هم نهایتا یه بچه بیاره وقتی مثل بابا بزرگت پیر بشیم کسی میاد پیشمون ؟ 

و من مدام جاده را مات می بینم پشت پرده های نم چشم 

و یاد بچگی هایی می افتم که می رفتیم باغ بابا بزرگ  

یاد کلاهی که هیچ وقت از سرش در نمی آورد . 

یاد جیبهای کت قدیمی اش که همیشه پر بود از آبنبات ... 

دیشب مدام این صحنه می آمد جلوی چشمم  

وقتی پیش بابا بزرگ بودیم عمویم چای آورد .  

بابا بزرگ خم شد و از توی قندان سه تا قند برداشت  

عمه ام یواشکی به عمو گفت : قندش بزرگه . گیر می کنه تو گلوش ... 

بابا بزرگ با همان دستی که آرنجش درد می کرد قند ها را بالا برد  

به زحمت روی مبل تکان خورد  

مثل آدمی که غولنج دارد  

بعد دستش را دراز کرد  

و قند را گذاشت توی دست کیامهر  

شاید هیچکدام از ما را که کنارش بودیم نشناخت  

اما انگار هنوز عادت شیرین کردن کام بچه ها یادش مانده بود ... 

+ دعا کنید هیچ دردمندی درد و عذاب نکشد .