سید باقر با شبانی به عرفان رسیده است

روستای جزینان از توابع طالقان روستای پدری ماست . 

خیلی از مردم این روستا مثل حاجی عبدالله سالها پیش به تهران و کرج مهاجرت کردند اما اصلیت خودشان را هیچ وقت فراموش نکردند و هر فرصتی که بدست می آمد بر می گشتند طالقان . 

روال کار اینطور بود که سه ماه تابستان را کاملا طالقان بودند و در باقی فصول هم برای آبیاری یا برای مراسم به روستا بر می گشتند . 

این خصلت در نسل های بعدی کمتر دیده می شود بطوری که پدرهای ما معمولا آخر هفته ها سری به طالقان می زنند و نسل ما هم که اگر مراسمی باشد و ناچار باشند به طالقان می روند  

حالا عملا روستای ما ده - پانزده خانواده ساکن دارد و باقی افراد هم پیرمرد ها و پیرزن هایی هستند که سالهای آخر عمرشان را می گذرانند . دیروز ظهر وقتی داشتم آدمهایی که به مسجد آمده بودند را نگاه می کردم بی اغراق متوسط عمرشان بالا ۶۰ و ۷۰ سال بود . 

پیرمردهایی با لباس های محلی و کلاه به سر اکثرا با کمرهای خمیده و پاهای دردناک و عصا بدست ... همه شبیه به هم ... همه شبیه به حاجی عبدالله  

خیلی هایشان را از زمان بچگی یادم بود  

توی سینه زنی ها و علم کشی ها و دسته های امام حسین 

آنوقت ها رشید بودند و قوی و بزرگ 

و حالا پیر و چروکیده و در حال تمام شدن 

اینکه یک نسل دارد تمام می شود و کلی خاطره و فرهنگ و ماجرای شنیدنی و درسهای آموزنده ثبت نشده را با خودشان به گور می برند دردناک است . اینکه من حتی اسم خیلی از آنها را بلد نبودم تاسف آور است ... 

سید باقر یکی از همین پیرمردهاست . از همین هایی که اسمش را شنیده بودم و چهره اش هم برایم آشنا بود  . 

با بابا ایستاده بودیم دم در و به مردمی که برای مراسم ترحیم بابا بزرگ می آمدند خوش آمد  

می گفتیم . پیرمرد کشان کشان از در مسجد وارد حیاط شد . قدش کوتاه بود و وزنش زیاد  

دو تا چوب دستش گرفته بود و خودش را حرکت می داد . 

صدای نفس های بلند بلندش از دور شنیده می شد . 

به زحمت خودش را رساند و کفش هایش را جفت کرد و با بابا روبوسی کرد و تسلیت گفت و با من دست داد و رفت داخل مسجد یه گوشه ای به زحمت نشست و بلند گفت : یا الله 

اسمش را از پدر پرسیدم . گفت : سید باقر 

پدر ماجرای جالبی از سید باقر تعریف کرد . 

پیرمرد تمام عمرش را در کوه و کمر مشغول چوپانی بوده است  

حتی تا چند سال پیش که هنوز پاهایش قدرت داشتند  

شب عروسی پسر سید باقر کل خانواده مشغول مهیا کردن سور و سات عروسی بوده اند که یکی از اقوام پریشان و آشفته از راه می رسد . سید باقر را کنار می کشد و آهسته در گوشش  

می گوید که پسر دیگرش که داشته از کرج به طالقان می آمده تا در مراسم عروسی برادرش شرکت کند زیر پل فردیس با یک تریلی تصادف کرده و درجا مرده است . 

سید باقر مرد را کنار می کشد و می گوید حق نداری به کسی چیزی بگویی  

عروسی با خوبی و خوشی برگزار می شود و عروس و داماد به خانه بخت می روند . 

سید باقر شبانه به قبرستان ده می رود و پسرش را شخصا در غسالخانه می شوید و شبانه دفن می کند . روزی که مراسم ختم برگزار می شود راننده تریلی هم همراه افسر کلانتری می آید  

اقوامی که خشمگین بوده اند به سمت او هجوم می برند اما سید باقر یک تنه جلوی آنها می ایستد و می گوید که پسر او بوده و این قضیه هیچ ربطی به هیچکس ندارد . 

همانجا راننده تریلی را به آغوش می کشد و رضایت می دهد تا آزادش کنند . 

بابا بعد از گفتن ماجرا جمله جالبی گفت : 

سید باقر تمام عمرش را توی کوه و صحرا با گوسفندان بوده است و حتی سواد خواندن و نوشتن ندارد اما مثل یک عارف بزرگ و کامل می ماند ولی بعضی ها چند تا لیسانس و فوق لیسانس از بهترین دانشگاه ها دارند اما حتی اندازه یکی از گوسفندهای سید باقر شعور ندارند .